Δύο επανεκδόσεις ταινιών ξεχωρίζουν και αυτή τη βδομάδα. Η μία είναι η «Γυναίκα στους αμμόλοφους» του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα. Η ανήσυχη και δημιουργική δεκαετία του `60 βρίσκει την έκφραση της και στο γιαπωνέζικο κινηματογράφο, στη συγκεκριμένη περίπτωση με μια ταινία αλληγορική του αρχέγονου αγώνα για επιβίωση, όπου η συνεργασία με τις δυνάμεις της φύσης και η σχέση των δύο φύλων γίνονται όροι εκ των ων ουκ άνευ για τη συνέχιση της ζωής. Την ίδια στιγμή, παράλληλα με τη συνεχή εσωτερική πλην επιτόπια δράση, η απόγνωση, ο θυμός, η λύπηση, η τρέλα και η ευγνωμοσύνη, παίρνουν τη θέση τους σ` αυτό το υπαρξιακό δράμα, που θυμίζει το μύθο του Σισύφου και την αρχαία τραγωδία.
«Ο σιωπηλός μάρτυρας» είναι η παρουσία του Αλφρεντ Χίτσκοκ στο φετινό καλοκαίρι. Ο Τζέιμς Στιούαρτ υποδύεται έναν ανήσυχο φωτορεπόρτερ που καθηλωμένος προσωρινά σε αναπηρική καρέκλα παρακολουθεί με κιάλια τους απέναντι ενοίκους του μέχρι που γίνεται μάρτυρας ενός φόνου. Εξαιρετική σκηνοθεσία και πρόδρομη λεπτή σάτιρα της «κρυφής κάμερας» και του θεσμού του γάμου, σε μια ταινία που διαθέτει επίσης σασπένς, αγωνία και ρυθμό.
Από τις υπόλοιπες ταινίες ξεχωρίζει το «Κακές συνήθειες» του νέου μεξικανού σκηνοθέτη Σιμόν Μπρος, στην οποία σατιρίζονται καυστικά οι νευρώσεις και ο καταναλωτισμός μιας άρρωστης κοινωνίας. Αν σε αυτή την ταινία υπήρχε στόχευση και παράλληλα έλειπαν ο φορμαλισμός και η επανάληψη, τότε ασφαλώς θα μιλούσαμε για ένα μικρό καλοκαιρινό διαμάντι.
Για τη «Μάμμα μία» της Φιλίντα Λόιντ, που ο χρυσοκάνθαρος Τομ Χανκς αποφάσισε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, μία κουβέντα είναι αρκετή: Οι Μέριλ Στρίπ, Κόλιν Φερθ, Πιρς Μπρόσναν και Στέλαν Σκάρσγκαρντ, που αποτελούν το βαρβάτο καστ, ας μη ξεχνάμε ότι έχουν παιδιά να ταΐσουν και οι τιμές των τροφίμων έχουν ανέβει πολύ τελευταία.
Ελένη Σταματίου
