Αν ένα πράγμα περιγράφει καλά ο Σόντεμπεργκ στις ταινίες του, αυτό είναι οι κομπίνες των πολυεθνικών, η δαιδαλώδης λειτουργία τους, η απληστία των ανώτερων στελεχών τους, η άσβεστη δίψα για κέρδη. Βέβαια, η κριτική του συστήματος φτάνει μόνο μέχρι μια κυνική προσέγγιση, στην οποία ο εν λόγω σκηνοθέτης είναι καλός. Εξάλλου, στον καπιταλισμό κανείς δεν απαγόρευσε σε κανένα να μιλά όσο θέλει και να κριτικάρει ανελέητα ό,τι θέλει. Αρκεί να μη λέει τι πρέπει να γίνει και αρκεί να μη δρα. Φυσικά, κανείς δεν περιμένει από την τέχνη ν` αλλάξει τον κόσμο. Περιμένει όμως να μη λέει μισόλογα, να είναι δηλαδή αληθινή και προκλητική. Αλλιώς, καταντά «άλλα λόγια ν` αγαπιόμαστε» και «με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Και για να βάλουμε εξ` αρχής τα πράγματα στη θέση τους, ο Σόντεμπεργκ δεν χάλασε ποτέ την καρδιά των μεγάλων στούντιο. Το όποιο ταλέντο του τέθηκε στην υπηρεσία μιας ατελέσφορης φλυαρίας.
Η τελευταία του ταινία δεν διαφέρει πολύ από πολλές προηγούμενες: Μέσα στο φόρτε της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την αμερικανική οικονομία, τα στελέχη συζητούν αδιαλείπτως νέες δυνατότητες επενδύσεων, θορυβούνται, αγωνιούν λίγο, αλλά η πίστη τους στο σύστημα δεν κλονίζεται ποτέ. Παράλληλα, αυτός ο αλλοτριωμένος τρόπος ζωής, μοναχικός και αντιερωτικός εκ των πραγμάτων, αναζητά το σεξ σαν γρήγορο, ανακουφιστικό υποκατάστατο, μια εικονική πραγματικότητα, γεμάτη ψέματα αλλά χωρίς δεσμεύσεις. Αυτή η αντιστοιχία, δηλαδή το ξέφρενο κυνήγι του κέρδους που συμβαδίζει με τον πληρωμένο έρωτα και το σεξ ως προϊόν, είναι, πρέπει να ομολογήσουμε, μια εξαιρετική ιδέα, που ο Σόντεμπεργκ ξεκινά την υλοποίηση της με προσδοκίες, για να την προδώσει πλήρως στο δεύ-τερο μέρος της ταινίας του. Εκεί, οι προσωπικές, επενδυτικές και όποιες άλλες; δραστηριότητες της πορνοστάρ Σάσα Γκρέι, που πρωταγωνιστεί, γίνονται κυρίαρχες αδυνατίζοντας τις αρχικές προθέσεις (εάν υπήρξαν), με εξαίρεση την τελική ειρωνική σκηνή του πλούσιου εβραίου κοσμηματοπώλη.
Αφήνοντας, λοιπόν, έντονη την αίσθηση του ανικανοποίητου, η ταινία του Σόντεμπεργκ μένει στη μέση, στην επιφάνεια των πραγμάτων, μόλις ψελλίζοντας κάτι που οι περισσότεροι δεν θα αξιολογήσουν καν.
Ελένη Σταματίου
ΥΓ: Με αφορμή τα πενήντα χρόνια από την ίδρυση του Κουβανικού Ιστιντούτου Τέχνης και Κινηματογραφικής Βιομηχανίας, διοργανώνεται από τις 3 έως τις 9 Δεκέμβρη, στον κινηματογράφο «Λαΐς» (έδρα της Ταινιοθήκης της Ελλάδας), φεστιβάλ κουβανικού κινηματογράφου, κατά τη διάρκεια του οποίου θα προβληθούν 35 ταινίες.
