Η ταινία αναφέρεται στην πιθανολογούμενη μεγαλύτερη σφαγή του προηγούμενου αιώνα, όταν το 1937 οι Ιάπωνες εισέβαλαν στην κινεζική πόλη Ναντζίνγκ και εκτέλεσαν περί τους 200.000-300.000 κατοίκους της. Στην εμβληματική αυτή πόλη (πρώην πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας), ο Σουν Γιατ Σεν, πρώτος πρόεδρος της χώρας μετά την ανατροπή της δυναστείας των Μαντσού, ανακήρυξε το 1912 την ίδρυση του σύγχρονου κινεζικού κράτους. Η ιαπωνική εισβολή στην Κίνα το 1931 υπήρξε το επιστέγασμα μιας σειράς ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων (μεταξύ των οποίων αγγλικές, γαλλικές και αμερικανικές), που εκμεταλλεύτηκαν την παρακμή της αχανούς χώρας τον 19ο αιώνα και την οδήγησαν στην απόλυτη εξαθλίωση, έως ότου ηττήθηκαν μετά από πολύχρονους αγώνες και θυσίες το 1949 από τον κόκκινο στρατό του ΚΚ Κίνας με επικεφαλής τον Μάο Τσε Τουνγκ, ιδρυτή της Λ.Δ. Κίνας. Η σύμμαχος του Αξονα Ιαπωνία προέβη στην περίοδο πριν τον β` παγκόσμιο πόλεμο σε απίστευτα εγκλήματα κατά των κινέζων πολιτών, που μόνο η φασιστική φύση αυτών των καθεστώτων μπορεί να ερμηνεύσει. Τέτοιο παράδειγμα είναι η σφαγή στη Ναντζίνγκ, όπου εκτός των άλλων λέγεται ότι βιάσθηκαν 80.000 γυναίκες.
Ο Λου Τσουάν στην ταινία του αναφέρεται στα τραγικά αυτά γεγονότα. Είναι ένας συνδυασμός πολεμικών συμβάντων αλλά και παρουσίασης συγκεκριμένων χαρακτήρων και ιστοριών που συμβάλλουν στη μυθοπλασία. Πρόκειται για μια σπάνια περίπτωση που μια επικών διαστάσεων και τέτοιας θεματολογίας ταινία καταφέρνει να επιτύχει ένα ψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο με πραγματικά πολλές εμπνευσμένες σκηνές. Εδώ το ταλέντο τίθεται στην υπηρεσία της εθνικιστικής ιδέας της σύγχρονης Κίνας, όμως δεν παύει να είναι ταλέντο. (Ανάλογη περίπτωση είναι εκείνη του Ζανγκ Γιμού. Βλέπε «Ηρωας», «Ιπτάμενο στιλέτο» κ.λπ.) Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι στην ταινία αυτή, προκειμένου να υπηρετηθεί η ιδέα του μεγάλου ενιαίου έθνους, αποσιωπάται ο πολιτικός καμβάς της εποχής, δηλαδή η φύση του γιαπωνέζικου ιμπεριαλισμού, οι συμμαχίες και οι επιδιώξεις του. Αποσιωπάται η ταυτότητα των δυνάμεων της αντίστασης κάτω από ένα γενικότερο πέπλο πατριωτισμού. Αποσιωπούνται επίσης οι διαμάχες μεταξύ του Κουόμιταγκ, του προδότη ηγέτη του Τσανγ Κάι Σεκ και του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Σε κάθε περίπτωση, η ταινία αυτή, πέρα από σκηνοθετικό επίτευγμα, αναδεικνύει μια μάλλον άγνωστη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας και ταυτόχρονα είναι ένα μάθημα για τα φασιστικά εγκλήματα που δεν πρέπει να περνούν στη λήθη.
Ελένη Σταματίου
