ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ
Βαθιά, κοφτά, ανθρώπινα
Η πρώτη ταινία του Φατίχ Ακίν, γυρισμένη το 1998, προβάλλεται φέτος στην Ελλάδα. Θέμα της η σχέση τριών ανδρών διαφορετικής εθνικής καταγωγής: ενός Τούρκου, ενός Eλληνα και ενός Σέρβου. Δεύτερης γενιάς μετανάστες, μεγαλώνοντας στο περιθώριο του γερμανικού οικονομικού θαύματος, παραπαίοντας ανάμεσα στον ατομικισμό και μια δυνατή ανδρική φιλία, οδηγούνται από τις συνθήκες και τον παρορμητισμό της νεότητας στην παρανομία. Το φινάλε είναι και προβλέψιμο και απρόβλεπτο…
Παρότι η ταινία αυτή του Φατίχ Ακίν δεν είναι καλύτερη από τις τελευταίες του (τουλάχιστον από την «Ακρη του ουρανού), είναι όμως χαρακτηριστική του πολύπλευρου ταλέντου και των χαρισμάτων του δημιουργού της. Γερμανός πολίτης ο ίδιος, από τούρκους γονείς, μεγάλωσε μαζί με τους πρωταγωνιστές της ταινίας του. Προϊόν μιας πολυπολιτισμικής Ευρώπης, που ωστόσο δεν ξεχνά τις ανατολίτικες ρίζες του, αναδεικνύει στις ταινίες του τη δυσοσμία, τη βιαιότητα και τα αδιέξοδα της κοινωνίας που ζει. Ελάχιστοι σκηνοθέτες έχουν περιγράψει όπως αυτός την αποξένωση και την αποκοινωνικοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου. Δεν είναι μόνο ένας αληθινός πολίτης του κόσμου, που λόγω αυτής του της ιδιότητας βλέπει με ρεαλισμό και συνολικό τρόπο τα σημερινά προβλήματα. Είναι πρωτίστως ένας ταλαντούχος κινηματογραφιστής που πλέον καμιά ταινία του δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
ΛΑΡΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΓΟΥΑΤΣΟΦΣΚΙ
Speed racer
Eμπνευσμένοι από ένα γιαπωνέζικο κόμικ της δεκαετίας του `60 που συνόδευσε την παιδική τους ηλικία, οι αδελφοί Γουατσόφσκι φαίνεται ότι δημιούργησαν το μπλοκμπάστερ του καλοκαιριού. Μια υπερπαραγωγή, δηλαδή, που απευθύνεται σ` όλες -και κυρίως στις μικρότερες- ηλικίες. Ο αγώνας ενός νεαρού οδηγού αυτοκινήτων που συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση κόντρα στη θέληση μιας τεράστιας πολυεθνικής «μεταφράζεται» σε τρελές κούρσες ταχύτητας γυρισμένες με ποπ αισθητική, κάμερες τελευταίας τεχνολογίας και πρωτοείδωτα ψηφιακά εφέ. Το σενάριο σχηματικό, αφελές και πιστό στις πατροπαράδοτες οικογενειακές αξίες, προφανώς δεν έχει να πει τίποτα στους περισσότερους, πράγμα που επίσης δεν φαίνεται να επιδιώκει.
Παρότι το φαινόμενο των αδελφών Γουατσόφσκι (κυρίως οι καινοτομίες και οι αντιλήψεις τους) δε μας έχει αφήσει αδιάφορους, εν τούτοις το Speed racer μάλλον δεν ανήκει στις προτιμήσεις μας, αν και δεν καταφέραμε να το δούμε. Είναι πάντως εντυπωσιακό, ότι κανείς δε μιλά για την τελευταία ταινία τους, το “V for ventetta”. Ο,τι πιο πολιτικό δημιουργήθηκε στο main stream αμερικανικό σινεμά τα τελευταία χρόνια μοιάζει να πέρασε στη σιωπή. Και όμως, ήταν ό,τι πιο ουσιαστικό έκαναν οι αδελφοί Γουατσόφσκι στην καριέρα τους.
