Επιτέλους, οι ενήλικες απέκτησαν το δικό τους «Χάρι Πότερ», το δικό τους «Αρχοντα των δαχτυλιδιών».
Η μαζικοποίηση της τέχνης; Οχι δα! Η μαζικοποίηση της βλακείας, ναι. Ενα από τα πιο ηλίθια αναγνώσματα των τελευταίων ετών έγινε μια ακόμα πιο ηλίθια ταινία που πραγματικά δεν αντέχει σε καμιά κριτική.
Σκηνοθετικά θυμίζει B-movie της συμφοράς. Λουστράρεται μόνο χάρις στα εξωτερικά γυρίσματα στο Λούβρο και αλλού. Το φιλοθεάμον κοινό θ’ απογοητευθεί οικτρά. Τουλάχιστον ο «Χάρι Πότερ» είχε ειδικά εφέ. Επιπλέον, ήταν παραμύθι και ό,τι ήθελε έλεγε. Ομως, οι ενήλικες απαιτούν περισσότερα από τα δικά τους «παραμύθια».
Το δε περιεχόμενο καλύτερα ας μη το συζητήσουμε. Πομφόλυγες περί κατασκευής της Ιστορίας και της θρησκείας (εν προκειμένω σχολιάζονται οι αποφάσεις της συνόδου της Νίκαιας υπό τον Μ. Κωνσταντίνο) δεν αποκαλύπτουν παρά την αγραμματοσύνη και την ηλιθιότητα ενός δήθεν συγγραφέα που καταφεύγει στον αποκρυφισμό και το μυστικισμό, αδυνατώντας να δει τη θρησκεία σε σύνδεση με την εξέλιξη της ανθρώπινης νόησης και το επίπεδο επιστημονικής και οικονομικής ανάπτυξης.
Αλλά ας μην πέσουμε στην παγίδα να συζητάμε σοβαρά για ανοησίες. Πιο απλά, ο σαλτιμπάγκος αυτός έπιασε τη καλή και οι ορδές των κορόιδων τρέχουν και αγοράζουν τα πονήματά του. Το γεγονός αυτό μόνο δυσάρεστες σκέψεις μπορεί να προκαλέσει.
Ελένη Σταματίου
