Ενας φόρος τιμής στην κάντρι μουσική; Μια σουρεαλιστική νοσταλγική ματιά στην «αθώα», επαρχιώτικη πλευρά της Αμερικής, που σχεδόν έχει εκλείψει; Μια αιχμηρή, σκωπτική ηθογραφία με αφορμή ένα μουσικό ραδιοφωνικό πρόγραμμα που μεταδιδόταν στις ΗΠA πριν από 30 χρόνια; Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πού στόχευε ο ογδονταδυάχρονος Ρόμπερτ Αλτμαν που έχει γυρίσει άλλες δύο παρόμοιες μoυσικές ταινίες. Σε κάθε περίπτωση, η ταινία αυτή αντικατοπτρίζει την ηλικία του σκηνοθέτη. Το χειρότερο είναι ότι μοιάζει να μην αφορά κανένα. Ούτε καν τους ίδιους τους Αμερικάνους. Είναι συνήθεις οι θετικές ή θριαμβευτικές κριτικές και των μέτριων ταινιών των μεγάλων σκηνοθετών. Οι κριτικοί αυθόρμητα υποκλίνονται ακόμα και στις κακές στιγμές τους, κυρίως από έλλειψη τόλμης. Ομως οι κριτικές δεν μπορούν να αλλάξουν μια μέτρια ταινία.
Βλέποντας το «A Praire Home Companion» δεν μπορείς παρά να αναλογιστείς ότι ίσως το «Εγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ» να ήταν η τελευταία πραγματικά καλή ταινία του Ρ. Αλτμαν. Εδώ έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις στο πανί τις παιχνιδιάρικες σκέψεις και αναμνήσεις ενός ηλικιωμένου ανθρώπου. Χαζεύεις τη Μέριλ Στριπ, ανεπιτήδευτη και όμορφα γερασμένη, να ερμηνεύει εκπληκτικά μια φτωχή τραγουδίστρια της επαρχίας, βγάζεις το καπέλο στο υπόλοιπο καστ (Γούντι Χαρελσον, Τόμι Λι Τζόουνς, Κέβιν Κλάιν κ.λπ.) και αυτό είναι όλο. Η δεξιοτεχνία λοιπόν του μεγάλου Αλτμαν αυτή τη φορά δεν ήταν αρκετή για να κάνει αυτή την ταινία σημαντική.
Ελένη Σταματίου
