Στην καινούρια ταινία των Ταβιάνι παρακολουθούμε τους τροφίμους φυλακής υψίστης ασφαλείας σε όλη τη διαδικασία δημιουργίας της νέας τους θεατρικής παράστασης πάνω στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σέξπιρ. Για άλλη μία φορά , οι Ταβιάνι εμπνέονται από πραγματικά γεγονότα (οι ίδιοι είχαν παρακολουθήσει σε αυτήν τη φυλακή παράσταση των τροφίμων πάνω στην «Κόλαση» του Δάντη) και χρησιμοποιούν ηθοποιούς ερασιτέχνες, αυτή τη φορά μέσα από τη φυλακή.
Δύο είναι οι άξονες που δούλεψαν οι αδερφοί Ταβιάνι στη συγκεκριμένη ταινία. Ο πρώτος είναι η σχέση των φυλακισμένων με την τέχνη και το θέατρο και μάλιστα με ένα κείμενο, το οποίο αναφέρεται σε καταστάσεις που οι ίδιοι έχουν βιώσει στο παρελθόν (δολοφονίες, προδοσίες, ίντριγκες κτλ.) και πώς μέσα από την τέχνη «απελευθερώνονται», και ο δεύ-τερος άξονας είναι μια ανάγνωση του σεξπιρικού έργου, σύμφωνα με την οποία ο Βρούτος δεν αντιμετωπίζεται ως προδότης του μεγάλου Καίσαρα, αλλά ως σπουδαίος άντρας, ο οποίος μόλις καταλαβαίνει ότι ο Καίσαρας απειλεί την πολυπόθητη δημοκρατία στη Ρώμη αποφασίζει να τον σκοτώσει κι ας είναι πολύ αγαπημένος του φίλος. Συνδυάζοντας αυτούς τους δύο άξονες, καταφέρνουν να κάνουν μία ταινία πολιτική, που μέσα από τις αλληγορίες και τις ευθείες αναφορές της θίγει πολύ επίκαιρα ζητήματα.
Οι σκηνές, στις οποίες γίνονται πρόβες για την παράσταση και παρακολουθούμε την τραγωδία του Σέξπιρ να εκτυλίσσεται με φόντο τη φυλακή υψίστης ασφαλείας, είναι καταπληκτικές. Για άλλη μία φορά, οι Ταβιάνι έκαναν έναν αριστούργημα.
Ελένη Π.
