Η πιο φιλόδοξη, πολυδάπανη και ίσως καλύτερη φετινή ελληνική ταινία προβάλλεται από χτες στις κινηματογραφικές αίθουσες. Η υπόθεση, εξαιτίας των πολλών δημοσιευμάτων, σας είναι πιθανόν ήδη γνωστή. Το 1922, 700 νύφες από κάθε γωνιά της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Ρωσίας κ.λπ. μεταναστεύουν στην Αμερική. Εκεί, εκατοντάδες γαμπροί, ταλαίπωροι μετανάστες και οι ίδιοι, τις περιμένουν… Στο φόντο αυτού του αληθινού γεγονότος ξετυλίγεται το ειδύλιο του αμερικανού φωτογράφου Νόρμαν και της μοδίστρας Νίκης από τη Σαμοθράκη, που καλείται να επιλέξει ανάμεσα στον έρωτα και τις δεσμεύσεις της οικογένειάς της.
Οι «Νύφες» είναι πρώτα απ’ όλα μια ιστορία για τη μετανάστευση, τις πίκρες και τις προσδοκίες της. Φυσικά, στα χέρια του Π. Βούλγαρη δεν μπορεί παρά να προσωποποιηθεί, καθώς εστιάζει στις προσωπικές ιστορίες, γοητεύεται και θέλει να γοητευθεί και ο θεατής από τα πρόσωπα και τα συναισθήματα. Στην περσόνα της γεννημένης στη Ρωσία Βικτόριας Χαραλαμπίδου αντικατοπτρίζονται οι δυσκολίες, η μελαγχολία και η αυθεντικότητα μιας ολόκληρης εποχής και ασφαλώς η ταινία σφραγίζεται από την παρουσία της.
Γενικά ο Βούλγαρης στις ταινίες του, αν και γειωμένος στην πραγματικότητα, «κόβει» τις γωνίες, στρογγυλεύει τα πράγματα, όλα γίνονται πιο ανώδυνα. Οι ήρωές του είναι περισσότερο συναισθηματικοί και λιγότερο οργισμένοι. Οι καταστάσεις είναι περισσότερο λυπητερές παρά σκληρές. Μείναμε με την αίσθηση ότι το καυτό θέμα αυτής της ταινίας θα μπορούσε να δοθεί με συγκλονιστικότερο τρόπο. Και βέβαια, σ’ αυτό δεν έφταιγε η αμερικάνικη ανάμιξη (εκτέλεση παραγωγής του Μάρτιν Σκορτσέζε). Είναι η οπτική του ίδιου του Βούλγαρη, που παρ’ όλα αυτά παραμένει ένας από τους λίγους σημαντικούς έλληνες σκηνοθέτες. Αν μη τι άλλο, ο άνθρωπος δεν σκηνοθετεί τα προσωπικά του καπρίτσια. Δουλεύει πολύ, κάνει άρτιες ταινίες και σέβεται το κοινό του.
Ελένη Σταματίου
