Την περιμέναμε με αδημονία αυτή τη δήλωση. Διότι ο Κ. Τζαβάρας είναι ένας ακόμη γίγαντας της αστικής πολιτικής και σίγουρα θ’ αφήσει το στίγμα του στον τομέα του πολιτισμού. Αφού, λοιπόν, εγκλιματίστηκε στη νέα του θέση (έστω και αναπληρωτής, υπό τον Αρβανιτόπουλο), κατατρόμαξε τις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες με την ίδρυση επιτροπής, η οποία θα χαράξει στρατηγική για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Ο ίδιος διακήρυξε στεντορεία τη φωνή:
«Το ηθικό δικαίωμα της Ελλάδας είναι πάνω από κάθε αντίρρηση που βασίζεται σε επιχειρήματα που έχουν παρελκυστικό χαρακτήρα και αποσκοπούν να παραμερίσουν τη βασική αρχή που ισχύει οικουμενικά και απαιτεί τα μνημεία του πολιτισμού να επαναπατρίζονται».
Ο Τζαβάρας θυμίζει ηθοποιό μπουλουκιού του μεσοπολέμου, που προσπαθεί να υποδυθεί τη Γκόλφω χωρίς να κόψει το μουστάκι του. Προσπαθεί να το παίξει Μελίνα, χωρίς να υποψιάζεται ο δυστυχής πως μόνο γελοίος μπορεί να γίνει. Διότι εκείνη ήταν μια σταρ διεθνούς ακτινοβολίας και μπορούσε να παίζει τα παιχνίδια της, εξασφαλίζοντας ακόμα και πρωτοσέλιδα στο διεθνή Τύπο. Ηξερε καλά πως δεν πρόκειται να βγάλει τίποτα, μπορούσε όμως να κάνει ντόρο γύρω από το όνομά της. Ενώ ο δυστυχής Τζαβάρας δεν μπορεί να κάνει ντόρο πέρα από τον Τύπο της εκλογικής του περιφέρειας. Ειδικά όταν ο συντάκτης που χρησιμοποιεί στο Γραφείο Τύπου δεν τα πάει και τόσο καλά με τα ελληνικά και όταν ο ίδιος τον βάζει να γράφει τέτοιες παπάρες, όπως τα περί «βασικής αρχής που ισχύει οικουμενικά και απαιτεί τα μνημεία του πολιτισμού να επαναπατρίζονται».
Πού το είδες αυτό, ωρέ Τζαβάρα; Αν ίσχυε καμιά τέτοια οικουμενική αρχή, θα είχαν κλείσει όλα τα μουσεία στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Θα αρκούσε μια προσφυγή σε κάποιο διεθνές όργανο και οι πολιτιστικοί θησαυροί που κοσμούν αυτά τα μουσεία θα είχαν επιστρέψει στον τόπο τους. Φτιάξε καμιά άλλη δικαιολογία, πριν σε πάρουν στο ψιλό διεθνώς.
