Ο νεαρός καναδός σκηνοθέτης Ξαβιέ Ντολάν είχε γίνει γνωστός μόλις στα είκοσί του χρόνια, όταν είχε γυρίσει την πρώτη του ταινία με τον τίτλο «Σκότωσα την μητέρα μου». Σ` αυτή τη δεύτερη ταινία του επιχειρεί την περιήγηση ενός παράδοξου ερωτικού τριγώνου στις νεανικές φαντασιώσεις και επιθυμίες. Στόχος η ανάδειξη του απεγνωσμένου ερωτικού πάθους, η οδύνη της αγάπης.
Ομως, αυτή η, ούτως ή άλλως, δύσκολη επιδίωξη αποδεικνύεται ευσεβής πόθος. Σ` αυτή την ταινία περισσεύει το στιλιζάρισμα, η υποτιθέμενη καινοτόμα φόρμα, οι κενές περιεχομένου κοινωνικές συνήθειες και απουσιάζει η ένταση, η ακατανίκητη επιθυμία, το αυθεντικό πάθος. Ούτε μια στιγμή ο θεατής δεν συγκινείται, δεν συμμερίζεται, δεν συμμετέχει στη συναισθηματική φόρτιση των ηρώων. Αντίθετα, εκνευρίζεται με τη μοδάτη κενότητά τους. Οι παραλληλισμοί με τον Γουόνγκ Καρ Γουάι είναι απλώς γελοίοι. Για τον Τζέιμς Αιβορι (π.χ. «Μωρίς») ούτε καν μπορεί να γίνει λόγος. Με άλλα λόγια, με όσα ωραία λόγια κι αν στολίσει η διεθνής κριτική το πόνημα του υπερτιμημένου νεαρού σκηνοθέτη, αυτό που θα δείτε δεν είναι μια εμπνευσμένη ερωτική ταινία. Είναι ένα τίποτα.
ΥΓ: Ο Ολιβερ Στόουν, πάντα στο σωστό, πονηρό timing, εκθειάζει αυτή τη φορά τον Ούγο Τσάβες στο «South of border», για να πείσει τους Αμερικανούς πόσο λάθος κάνουν που τον θεωρούν επικίνδυνο για τη χώρα τους. Στο στόχο αυτό συνεπικουρούν οι Λούλα, Κορέα, Μοράλες και συντροφία, τα σοσιαλδημοκρατικά αναχώματα, δηλαδή, στη φλεγόμενη και ταλαίπωρη Λατινική Αμερική…
Ελένη Σταματίου
