Καταρχάς, πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να σχολιαστεί το γεγονός ότι για ακόμη μία φορά η απόδοση του τίτλου της ταινίας από τα αγγλικά είναι εντελώς παραπλανητική, τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς την αισθητική της ταινίας. Ο πρωτότυπος τίτλος είναι «Short Term 12» και αναφέρεται σε έναν ξενώνα ο οποίος φιλοξενεί για μικρό χρονικό διάστημα εφήβους με «ανάρμοστη κοινωνική συμπεριφορά».
Μέσα από τις ιστορίες των εφήβων που φιλοξενούνται, αλλά και των ανθρώπων που εργάζονται εκεί, ο σκηνοθέτης εστιάζει κυρίως στο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας. Υιοθετώντας μία προσέγγιση στην οποία κυριαρχούν η ευαισθησία, η ανθρωπιά, η κατανόηση και η αισιοδοξία (ίσως και μία τάση για ωραιοποίηση, η οποία όμως ευτυχώς δεν είναι κυρίαρχη), ο σκηνοθέτης –που υπογράφει και το σενάριο– πετυχαίνει να δείξει πολύ ανάγλυφα την κακοποίηση που φέρουν τα παιδιά-θύματα ενδοοικογενειακής βίας, την κόλαση που καλούνται να ξεπεράσουν και το βαθύ τραύμα που δυστυχώς κουβαλούν μια ολόκληρη ζωή.
Πρόκειται για μια ανεξάρτητη αμερικάνικη παραγωγή, από αυτές που δε μας έρχονται και πολύ συχνά από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η οποία μπορεί να μην έχει το καταγγελτικό ύφος που θα περίμενε κανείς από ένα τέτοιο εγχείρημα (άλλωστε δεν είναι αυτός ο στόχος της, καθώς δεν εξετάζει τις αιτίες που οδηγούν στην ενδοοικογενειακή βία, αλλά τις συνέπειές της), όμως καταφέρνει με την αυθεντικότητά της να μας φέρει πιο κοντά στο μαρτύριο που οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ταινία (η οποία είναι διασκευή της ομώνυμης ταινίας μικρού μήκους του ίδιου σκηνοθέτη, που απετέλεσε και τη διδακτορική διατριβή του) είναι προϊόν προσωπικής εμπειρίας, καθώς ο σκηνοθέτης είχε δουλέψει για μικρό χρονικό διάστημα σε έναν τέτοιο φορέα…
Ελένη Π.
