Συνέχεια του «Braveheart» και των «Παθών του Χριστού» το νέο πόνημα του Μελ Γκίμπσον βασίζεται στην ίδια βασική συνταγή: αχαλίνωτη βία που από ταινία σε ταινία επιστρατεύει όλο και λιγότερα επιχειρήματα.
Ολοι γνωρίζουν ότι οι ανθρωποθυσίες υπήρξαν για τις αρχαίες κοινωνίες συστατικό της λατρείας και του εξευμενισμού των θεοτήτων τους. Ομως το να αναγορεύονται οι ανθρωποθυσίες των Μάγιας σε προωθητικό στοιχείο αυξανόμενων προλήψεων και ως αίτιο της παρακμής του πολιτισμού τους είναι τουλάχιστον αυθαίρετο. Ορμώμενος από μια τέτοια αντίληψη της Iστορίας, χωρίς καν να εξετάζεται κατ’ ελάχιστο η παραγωγική βάση αυτών των κοινωνιών και η μετέπειτα καταστροφική επέλαση και επίδραση των Ευρωπαίων κατακτητών, ο Γκίμπσον, μέσα από ένα αφελές οικογενειακό love story, βρίσκει την ευκαιρία να επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου λουτρό αίματος από οθόνης το οποίο μπορεί να είναι αληθοφανές και καλογυρισμένο δεν εξυπηρετεί όμως απολύτως τίποτα. Ουτε καν τη δική του αντίληψη πραγμάτων. Οχι άδικα απόγονοι αυτών των πολιτισμών, που διαβιούν στη Γουατεμάλα, εξανέστησαν. Κρίμα που δε γνωρίζουμε τα επιχειρήματά τους.
Οσον αφορά την εμμονή του σκηνοθέτη σ’ αυτές τις λεπτομερείς σαδομαζοχιστικές περιγραφές, η μόνη παραπομπή που μπορεί να κάνει ο θεατής είναι ένα πιθανό ψυχοπαθολογικό προφίλ του ίδιου του Γκίμπσον.
Ελένη Σταματίου
