Δεκατρείς μήνες γυρισμάτων και εκατόν είκοσι ώρες αμοντάριστων εικόνων που κατέληξαν στα ογδονταπέντε λεπτά της ταινίας για να καταγραφεί ένας ολόκληρος χειμερινός κύκλος του αυτοκρατορικού πιγκουίνου: «Το ταξίδι του αυτοκράτορα» ακολουθεί το όμορφο αυτό ζώο στη χειμερινή του μετανάστευση προς την ενδοχώρα της παγωμένης Ανταρκτικής, εκεί που ο άνθρωπος έφτασε για πρώτη φορά ένα μόλις αιώνα πριν, και αποτυπώνει σε μαγικά πλάνα τη δύσκολη πορεία του προς την αναπαραγωγή.
Αντιγράφουμε από το δελτίο τύπου: «Το Ταξίδι του Αυτοκράτορα διηγείται μια ιστορία θρυλικών αναλογιών, απεικονίζοντας το παράξενο και θεαματικό πεπρωμένο των δυνατών και συναισθηματικών αυτών πλασμάτων, πλούσιο σε θάρρος, χιούμορ, μυστήριο και δράμα» (οι υπογραμμίσεις δικές μας). Θα καταλάβατε ήδη ότι όπως συμβαίνει στη συντριπτική πλειοψήφια των φυσιολατρικών ντοκιμαντέρ, στο «Ταξίδι του Αυτοκράτορα» οι πιγκουίνοι αντιμετωπίζονται ως (αξιοπερίεργες) εκδοχές του ανθρώπινου είδους και όχι ως πιγκουίνοι: η αφήγηση είναι εδώ υποκειμενική και πρωτοπρόσωπη -μια γυναικεία, μια αντρική και μια παιδική φωνή αναλαμβάνουν να φορτώσουν στους πιγκουίνους συνείδηση, συναισθήματα, ακόμη και πόθους για γάμο- ενώ η εξαιρετικά φροντισμένη μουσική επένδυση υπηρετεί και εντείνει τα μελό-ποιημένα τεκταινόμενα. Η σκηνή όπου ένα σαρκοβόρο πτηνό επιτίθεται σε ένα μικρό και τρισχαριτωμένο πιγκουινάκι κόβεται στο μοντάζ για να σβήσει κάθε υποψία βίας και συνεπακόλουθα κάθε ίχνος πραγματικής φυσικής ζωής. Της ζωής όλων αυτών των πλασμάτων που μόνο με βία μπορούν να ενταχθούν στο μοντέρνο ευρωπαϊκό μελόδραμα…
Ε.Γ.
