Ενα διεισδυτικό ντοκυμαντέρ-έρευνα για το υπάρχον σύστημα λογοκρισίας και σηματοδότησης των ταινιών στην Αμερική. Το 1968 ο Τζακ Βαλέντι, άνθρωπος των Ρεπουμπλικάνων και των μεγάλων στούντιο, έφτιαξε ένα σύστημα κατάταξης καταλληλότητας των ταινιών, την περιβόητη MPAA, που παραμένει αναλλοίωτο ως σήμερα. Οσοι συμμετέχουν σ’ αυτή την επιτροπή υπογράφουν συμβόλαια που απαγορεύεται να δημοσιοποιήσουν, η δε ταυτότητά τους κρατιέται μυστική. Είναι αυτονόητο ότι η MPAA, ανάλογα με το πόσο ακατάλληλη κρίνει μια ταινία, παρεμβαίνει στη διάδοση και επιτυχία ή αποτυχία της παγκοσμίως. Εννοείται, επίσης, ότι αν ένας σκηνοθέτης επιθυμεί να αλλάξει τη σηματοδότηση της ταινίας του, υποχρεούται να αυτολογοκριθεί στα σημεία που θα του υποδειχτούν.
Πολλοί σκηνοθέτες αρνήθηκαν να εμφανιστούν στο ντοκιμαντέρ του Ντικ φοβούμενοι για το επαγγελματικό τους μέλλον. Μόλις το 2007, μετά την έξοδο της ταινίας του Ντικ, ο Βαλέντι, που εξακολουθεί τα τελευταία χρόνια να ηγείται της MPAA, ανακοίνωσε κάποιες μικρές αλλαγές στην πολιτική της.
Η αλήθεια είναι ότι ο Κέρμπι Ντικ έκανε μια αξιόλογη και πρωτότυπη δουλειά, που κρατά ως το τέλος το ενδιαφέρον του θεατή και τον καθιστά πιο συνειδητοποιημένο ως προς την τεράστια ως δικτατορική δύναμη επιβολής των κινηματογραφικών προϊόντων των μεγάλων στούντιο. Και σ’ αυτό τον τομέα η αμερικάνικη δημοκρατία και οι περιβόητες ελευθερίες της αποδεικνύονται σαπουνόφουσκες.
Ελένη Σταματίου
