Γυρισμένη το 1982 η ταινία αυτή του Ρομέρ δεν διαφέρει απ’ όλες τις υπόλοιπές του. Εδώ μια νεαρή που σπουδάζει ιστορία τέχνης στο Παρίσι, αλλά ζει και εργάζεται στην επαρχία, εγκαταλείπει τον παντρεμένο φίλο της και αποφασίζει να παντρευτεί το δυνατόν συντομότερα. Ξεκινά λοιπόν προς αναζήτηση υποψήφιου γαμπρού…
Η ταινία συγκαταλέγεται στις κωμωδίες του Ρομέρ, αλλά όπως και άλλες είναι απλώς βαρετή. «Δεν λέω, δείχνω. Δείχνω ανθρώπους που κινούνται και μιλούν». Τα λόγια αυτά του Ρομέρ περιγράφουν με ακρίβεια το περιεχόμενο όλων των ταινιών του. Φυσικά, η παρουσίαση της καθημερινότητας των ανθρώπων έχει από μόνη της κάποιο ενδιαφέρον. Τώρα, γιατί αυτή η συγκεκριμένη κινηματογραφική αντίληψη και πρακτική τοποθέτησε τον Ρομέρ ανάμεσα στους αξιολογότερους Γάλλους σκηνοθέτες, μας είναι δυσεξήγητο. Βέβαια, το ότι υπήρξε από τους ιδρυτές της γαλλικής Nouvelle Vague και των «Cahiere du Cinema» και ότι το έργο του υπήρξε σταθερά αντιεμπορικό και περιθωριακό, σίγουρα είναι υπολογίσιμα επιχειρήματα για τους θαυμαστές του. Ομως, αν δείτε την ταινία του «L’ Anglaise et Le Duc», του 2001, που είναι η πιο αντιδραστική ματιά της γαλλικής επανάστασης που είδαμε ποτέ, τότε θα αντιληφθείτε το σοβαρότερο ίσως λόγο για τον οποίο αυτή η στήλη δεν εκτιμά τον καθολικό Ερίκ Ρομέρ.
Ελένη Σταματίου
