Ενα ντοκιμαντέρ-έκπληξη. Κι αυτό γιατί σπάνια βλέπουμε ντοκιμαντέρ για πολιτικούς που είναι ακόμα ενεργοί. Ο Αθυρίδης παρακολουθεί με την κάμερά του για δέκα εβδομάδες την προεκλογική εκστρατεία του Γιάννη Μπουτάρη για το δήμο Θεσσαλονίκης το 2010. Σκηνές από το γραφείο, τη δημόσια ζωή του, την προσωπική ζωή του, την προεκλογική του καμπάνια, ερασιτεχνικά βίντεο από το παρελθόν.
Ο σκηνοθέτης ταυτόχρονα σκιαγραφεί το πορτραίτο του νυν δημάρχου. Ο Μπουτάρης παρουσιάζεται σαν ένας εναλλακτικός, αντισυμβατικός πολιτικός, που τα βάζει με τους θεσμούς (η κόντρα του με τον Ανθιμο τον βοήθησε αρκετά προεκλογικά). Ενας πετυχημένος οινοπαραγωγός, που όπως έχει την ικανότητα να διευθύνει την επιχείρησή του έτσι θα «βάλει τάξη» και στο δήμο Θεσσαλονίκης. Ενας άντρας που ενώ ήταν αλκοολικός κατάφερε με αποτοξίνωση να βγει από αυτόν τον εφιάλτη, γεγονός που δείχνει τη δύναμη της θέλησής του και προσφέρει μια νότα αισιοδοξίας. Ο Μπουτάρης δείχνει να τσαλακώνεται, να λέει αλήθειες για τη ζωή του, να μη φοβάται τις συνέπειες, να παρακούει ενίοτε τον επικοινωνιολόγο του κλπ κλπ…
Το ντοκιμαντέρ τελειώνει με δύο πλάνα. Ενα με τους δρόμους της Θεσσαλονίκης γεμάτους σκουπίδια (από τα βασικά προβλήματα της πόλης) κι ένα με εργαζομένους του δήμου που διαμαρτύρονται και απωθούνται από τα ΜΑΤ. Αυτό ίσως δείχνει και μια πρόθεση του σκηνοθέτη για κριτική. Οταν όμως σε μια ολόκληρη ταινία εκθειάζει τον Μπουτάρη, δύο πλάνα δεν είναι ικανά να στοιχειοθετήσουν κριτική. Το πολύ-πολύ να δείξει δυσπιστία, για να μην πούμε ότι είναι απλά ο φερετζές πίσω από τον οποίο κρύβεται η προπαγάνδα (ο Μπουτάρης έχει ανακοινώσει ότι θα ξαναδιεκδικήσει το Δήμο σε δεκατέσσερις μήνες από τώρα).
Περνάμε λοιπόν σε καινούρια μόδα. Τώρα κάθε πολιτικός μπορεί να φτιάχνει το δικό του ντοκιμαντέρ, να προωθεί τον εαυτό του όπως εκείνος επιθυμεί και να κάνει την προπαγάνδα του και με αυτό τον τρόπο.
Ελένη Π.
