Σχεδόν ένα χρόνο μετά τον αιφνιδιαστικό «ξαφνικό θάνατο» της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης από την συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, ο Γιώργος Αυγερόπουλος παρουσιάζει ένα μονόωρο ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στα γεγονότα που ακολούθησαν.
Ολοι θυμόμαστε τον φασιστικό τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση αποφάσισε το κλείσιμο της ΕΡΤ, κουρέλιασε το ελληνικό σύνταγμα και απέλυσε 2.656 εργαζομένους. Καθώς και την αντίδραση του ελληνικού λαού, αλλά και το κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Η κάμερα του Αυγερόπουλου ήταν εκεί να καταγράφει τόσο το χρονικό του κλεισίματος όσο και τις πράξεις αλληλεγγύης που αναπτύχθηκαν κυρίως στο προαύλιο της ΕΡΤ. Παράλληλα, ο Αυγερόπουλος παίρνει συνεντεύξεις από διάφορους εμπλεκόμενους, όπως από εργαζόμενους της ΕΡΤ, πολιτικούς, τον διευθυντή της Digea, εκπροσώπους από ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης και φορείς… Συνειδητοποιεί κανείς, πέραν του ψευδούς επιχειρήματος της κυβέρνησης περί «ζημιογόνας επιχείρισης», και το δώρο που τελικά ήταν το κλείσιμο της ΕΡΤ στους ιδιωτικούς σταθμούς, καθώς και το βρώμικο ρόλο που έπαιξε η κακόφημη Digea.
Η στόχευση της ταινίας έγκειται περισσότερο στο συμβολικό κομμάτι του κλεισίματος της ΕΡΤ κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και στον τίτλο της. Πράγματι, είναι εξοργιστικό να κλείνει η δημόσια ραδιοτηλεόραση μετά από 75 χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας (ακόμα και σε δικτατορικά καθεστώτα). Πράγματι, ο συμβολισμός του μαύρου σήματος στις οθόνες είναι μεγάλος. Από την άλλη, όμως, εκνευρίζεται κανείς όταν παρακολουθεί τον Προκόπη Παυλόπουλο να αναλύει τους λόγους για τους οποίους η κίνηση αυτή ήταν αντισυνταγματική, λες και την ευθύνη γι΄αυτό την είχε αποκλειστικά ο Σαμαράς κι όλοι οι άλλοι ήταν Πόντιοι Πιλάτοι.
Ελένη Π.
