Η πρόθεση του βέλγου σκηνοθέτη («Η ιδιοκτησία») –σύμφωνα με δηλώσεις του– είναι να στρέψει την προσοχή στα κίνητρα και όχι στην πράξη αυτή καθεαυτή, καθώς και να επαναδιαπραγματευθεί τη σχέση θύτη-θύματος. Ετσι λοιπόν, εμπνευσμένος από μία πραγματική ιστορία που άκουσε πριν μερικά χρόνια (2007) στο ραδιόφωνο (έτσι κι αλλιώς γινόμαστε συχνά μάρτυρες παρόμοιων γεγονότων), στην καινούρια του ταινία διαπραγματεύεται μια σύγχρονη εκδοχή του μύθου της Μήδειας.
Η βελγίδα Μιριέλ ερωτεύεται και παντρεύεται τον μαροκινό Μουνίρ, ο οποίος είναι υιοθετημένος από έναν ευκατάστατο γιατρό, τον Αντρέ. Ο Αντρέ τους στηρίζει οικονομικά και τελικά καταλήγουν να ζουν όλοι μαζί σε μια δυσλειτουργική τριγωνική σχέση. Η Μιριέλ, νιώθοντας να ασφυκτιά και με εμφανή τα σημάδια χρόνιας κατάθλιψης, καταλήγει να σκοτώσει τα τέσσερα παιδιά της.
Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να διαβάσει την ιστορία μέσα από τα μάτια της μητέρας. Τόσο η κινηματογραφική του γραφή, με τα αυστηρώς γεωμετρικά και κλειστοφοβικά πλάνα, όσο και ο τρόπος δόμησης και αντιμετώπισης της ιστορίας του μας οδηγούν σε μια προσπάθεια βαθύτερης κατανόησης (όχι δικαιολόγησης) των κινήτρων της πρωταγωνίστριας. Παράλληλα, προσπαθεί να ερμηνεύσει τα γεγονότα λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις ιδιαίτερες κοινωνικές και ταξικές συνθήκες οι οποίες καθορίζουν τις σχέσεις των ηρώων του. Το αποτέλεσμα είναι μια σύγχρονη δραματική (με την αρχαία έννοια του όρου) ταινία.
Ελένη Π.
