Από ό,τι φαίνεται ο κύριος Σμαραγδής έχει αποφασίσει να βελτιώσει το προφίλ των Ελλήνων, γι΄ αυτό και γυρίζει συνεχώς ταινίες για «επιφανείς και διεθνώς αναγνωρισμένους Ελληνες», όπως ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο Κωνσταντίνος Καβάφης και τώρα ο Ιωάννης Βαρβάκης. Συγκέντρωσε λοιπόν ένα διεθνές καστ με ξένους (π.χ. Κατρίν Ντενέβ) και έλληνες ηθοποιούς, έκανε μια ακριβή (πανάκριβη) παραγωγή, μάλλον πίστευε ότι με το θέμα του και τον τρόπο προσέγγισής του θα προκαλούσε τη συγκίνηση του πολύπαθου αυτού έθνους και έτσι είμαστε εντάξει. Τα πράγματα όμως δεν είναι και τόσο απλά.
Η ταινία βρίθει από μελοδραματισμούς και κλισέ. Εχει σοβαρό πρόβλημα σεναρίου, όσον αφορά τους διαλόγους, με αποτέλεσμα συχνά αυτοί να καταντούν αστείοι. Και το σημαντικότερο είναι ότι προσεγγίζει ένα ιστορικό πρόσωπο –εφόσον αυτό διάλεξε να κάνει– χωρίς την κριτική ματιά που απαιτείται, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις (έχει καεί η γούνα μας από ευεργέτες), σχεδόν ηρωοποιώντας το.
