Η Ελλάδα, ως άλλη Μήδεια, σκοτώνει τα παιδιά της, σκοτώνει το μέλλον. Αυτός είναι ο κεντρικός μύθος γύρω από τον οποίο ο σκηνοθέτης προσπάθησε να δομήσει την ταινία του, της οποίας τα συστατικά μέρη είναι τρία. Το πρώτο είναι η μουσική σύνθεση – όπερα «Μήδεια» του Μίκη Θεοδωράκη, την οποία ακούμε από την αρχή έως το τέλος. Παράλληλα, παρακολουθούμε τη χορογραφία «Μήδεια» του Ρενάτο Τζανέλλα (πότε από παράσταση, πότε από πρόβα). Το τρίτο στοιχείο αφορά στη νεολαία. Στη μαχητικότητα που αναπτύσσει στο δρόμο (με σκηνές από οδοφράγματα στην Αθήνα), αλλά ταυτόχρονα και στη χαμένη της αθωότητα και τις αναζητήσεις της, όπως αυτές εκφράζονται μέσα από κομμάτια του ημερολογίου της Αννας Φρανκ.
Παρά την «πολλά υποσχόμενη» προσπάθεια, μάλλον ισχύει η ρήση «πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη». Ο σκηνοθέτης δεν κατάφερε τελικά να δέσει τα πάμπολλα διαφορετικά στοιχεία του σε ένα αρμονικό σύνολο. Αρκετά κουραστικό είναι το τελικό αποτέλεσμα, κυρίως εξαιτίας της στείρας και ακαδημαϊκής αισθητικής που διακρίνει την ταινία. Με εξαίρεση τους κιτς μεσότιτλους που εξηγούν στο θεατή τι βλέπει, οι οποίοι περισσότερο θυμίζουν τίτλους στην «Εσπρέσο». Για να μη σχολιάσουμε την πανέμορφη, ξανθιά, γαλανομάτα έφηβη που «προσωποποιεί» την αθωότητα τρέχοντας στα γρασίδια…
Στην πραγματικότητα, ο σκηνοθέτης λειτούργησε πιο πολύ σα μάνατζερ (άλλωστε αυτή είναι η κύρια ιδιότητά του) που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στις «ντίβες» που μάζεψε. Δεν είναι τυχαίο ότι δίνεται βήμα στον Τζανέλλα (που τώρα είναι διευθυντής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής) να εξηγήσει πώς ο ίδιος βλέπει τη Μήδεια του Ευριπίδη και πώς κατέληξε στη συγκεκριμένη χορογραφία. Παράλληλα, προβάλλεται και η αγωνιστικότητα του Θεοοδωράκη, με δηλώσεις του και πλάνα από το Σύνταγμα, τότε που είχε φάει τα δακρυγόνα… Στοιχεία εκ πρώτης όψεως σχετικά, αλλά στην ουσία εντελώς άσχετα με το μύθο που ο σκηνοθέτης υποστηρίζει ότι υπηρετεί. Υποστηρίζει, αλλά δεν μας πείθει. Δεν κρίνουμε τις προθέσεις του, γιατί δεν τις ξέρουμε, όμως το αποτέλεσμα δεν δικαιώνει τις υπερφίαλες διακηρύξεις του.
Αυτήν την εβδομάδα επαναπροβάλλεται ο «Κλέφτης ποδηλάτων» (1948), το κλασικό αριστούργημα του Βιτόριο Ντε Σίκα, εκ των πατέρων του ιταλικού νεορεαλιστικού ρεύ-ματος. Ταινία που αποτελεί μια πάρα πολύ καλή επιλογή για όποιον δεν την έχει δει. Επίσης, προβάλλεται η γιαπωνέζικη «Αρπα της Βιρμανίας» (1956) του Κον Ιτσικάουα, αντιπολεμική ταινία – σταθμός στον ιαπωνικό κινηματογράφο.
Ελένη Π.
