Η εβδομάδα υποδέχεται μια παλιά (1975) πολωνική ταινία του διάσημου Αντρέι Βάιντα. Μέσα από την ταινία, ο σκηνοθέτης αποπειράται να αποτυπώσει τα ήθη και τα έθιμα μιας ολόκληρης εποχής, η οποία περιστρέφεται γύρω από τη μετάβαση της χώρας του από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό. Η ιστορία της ταινίας διαδραματίζεται στην πόλη του Λοτζ, ένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κέντρα υφαντουργίας του 19ου αιώνα, που βρίσκεται σε ραγδαία ανάπτυξη. Η ψαλίδα μεταξύ εργοστασιαρχών -συνήθως Γερμανών, Εβραίων, Πολωνών- και εργατικής τάξης ολοένα και ανοίγει. Τρεις νέοι φίλοι, ένας Πολωνός, ένας Εβραίος κι ένας Γερμανός, κυνηγώντας τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους για κοινωνική άνοδο κι επιτυχία, αποφασίζουν με τα όποια χρήματά τους να φτιάξουν ένα εργοστάσιο. Οι νομοτελειακές απαιτήσεις για την κερδοφόρα λειτουργία του εργοστασίου, όμως, τους κάνουν να απομακρύνονται βήμα βήμα από τις αρχές τους.
Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο μυθιστόρημα του Βλαντίσλαφ Ρέιμοντ (ο οποίος έχει κερδίσει Νόμπελ λογοτεχνίας). Η συγκεκριμένη ταινία (όπως και τρεις ακόμα του Βάιντα) προτάθηκε για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, χωρίς να το κερδίσει. Ως σκηνοθέτης ο Βάιντα έχει αναμφισβήτητα κάποιες αρετές, πολλές από τις οποίες είναι εμφανείς και στη συγκεκριμένη ταινία. Ξέρει να δημιουργεί ατμόσφαιρα, παίζοντας με ιδέες από διάφορα κινηματογραφικά ρεύματα. Η ικανότητά του αυτή τον οδηγεί σε ένα στιβαρό, πολύπλευρο και γεμάτο φαντασία αποτέλεσμα. Η κεντρική του αδυναμία είναι η έλλειψη στέρεης πολιτικής τοποθέτησης (όταν δεν ρέπει στον αντικομμουνισμό) και βαθιάς κατανόησης των φαινομένων με τα οποία καταπιάνεται, γεγονός που σα φυσική συνέπεια έχει την αποδυνάμωση του τελικού αποτελέσματος.
Ελένη Π.
