Ο Αμπάς Κιαροστάμι είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «χαϊδεμένο παιδί των Κανών». Μ’ άλλα λόγια, ένας υπερτιμημένος σκηνοθέτης που έγινε διάσημος κάνοντας ταινίες τις εσωτερικές ομφαλοσκοπήσεις του. Και αν προηγούμενες ταινίες του, όπως η «Γεύση του κερασιού» ή το «Ανάμεσα στους ελαιώνες» είχαν μια έξυπνη αμπελοφιλοσοφία να πουν, η περί ης ο λόγος είναι απλώς μια ανοησία. Και φυσικά, δεν φταίει ότι ήταν μια ευρωπαϊκή ταινία, μακριά από την ιρανική και ανατολίτικη πραγματικότητα, αλλά ότι ήταν κενή περιεχομένου.
Ενα ώριμο, χωρισμένο ζευγάρι αναζητά τρόπους συνύπαρξης μέσα από λεκτικές τριβές και απωθημένα παράπονα, στο φόντο πανέμορφων τοπίων της Τοσκάνης. Σιγά τ’ αυγά δηλαδή. Οχι επειδή πρόκειται για ένα κοινότυπο θέμα. Αλλά γιατί δεν έχει καμιά ουσία. Μια γλυκερή ανοησία και τίποτα περισσότερο.
Ελένη Σταματίου
