Ο εκφραστής του «βόρειου ρεαλισμού» (κατά τη δική του έκφραση) Ακι Καουρισμάκι παρουσιάζει εδώ την τελευταία ταινία της δεύτερης προλεταριακής τριλογίας του. Στις προηγούμενες ταινίες ασχολήθηκε με την ανεργία και τους αστέγους, ενώ στην πρώτη τριλογία με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, την αλληλεγγύη κλπ. Τα «Φώτα στο σούρουπο» πραγματεύονται τη μοναξιά των περιθωριακών ανθρώπων. Στο φόντο μιας κρύας και απρόσωπης πόλης ένας φτωχός νυχτοφύλακας τολμά να ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή και άθελά του μπλέκεται στα δίχτυα μιας συμμορίας.
Αυτή η τελευταία ταινία του Καουρισμάκι δεν είναι αυτή καθ’ εαυτή, όπως και η προηγούμενη «Μακρυά πετούν τα σύννεφα», ιδιαίτερα σημαντική. Αυτό που την κάνει αξιόλογη είναι η ένταξή της στη συνολική λογική και αντίληψη του έργου του Καουρισμάκι που έχει κάποιες λαϊκές «σταθερές» κι έναν σαφή underground προσανατολισμό.
Ως γνωστόν, ο Καουρισμάκι δεν είναι μόνο ένας από τους δυο-τρεις ικανότερους σύγχρονους ευρωπαίους κινηματογραφιστές. Είναι ταυτόχρονα ένας ποιητής του κινηματογράφου κι ένας ουμανιστής, μ’ ένα προσωπικό κώδικα τιμής. Ολες του οι ταινίες ασχολούνται με την κοινωνική ζωή, πίσω από την αστραφτερή βιτρίνα και την επίπλαστη ευημερία που κάποιες τεχνολογίες αιχμής (βλ. Nokia) εξασφαλίζουν σε χώρες όπως η Φιλανδία. Λέει χαρακτηριστικά: «Είναι πλέον καιρός ν’ αφήσω τη Φιλανδία στην αυτοκαταστροφή που επιθυμεί». Αρνήθηκε δυο προσκλήσεις από δυο διαφορετικούς πρωθυπουργούς στο Προεδρικό Μέγαρο της Φιλανδίας, όπως επίσης αρνήθηκε να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης το 2002, σε ένδειξη συμπαράστασης στον Ιρανό Αμπάς Κιαροστάμι, στον οποίο η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν χορήγησε βίζα εισόδου στη χώρα. Ξέρετε πολλούς (βλέπε Θ. Αγγελόπουλο) που το έκαναν ή είναι διατεθειμένοι να το κάνουν;
Ελένη Σταματίου
