Ποιος είπε ότι σωπαίνουν οι ποιητές; Ο Γιωργάκης Παπανδρέου μίλησε. Με μια δήλωση 113 λέξεων, από το Ιδρυμα Γεώργιος Παπανδρέου (για να υποδηλωθεί η συνέχεια της πολιτικής δυναστείας), που μεταδόθηκε τηλεοπτικά με ένα φόντο που δεν παρέπεμπε σε τίποτα από τα «παλιά» (ούτε η Ακρόπολη ούτε το Καστελόριζο) αλλά είχε μια ξύλινη ντουλάπα κι έναν πίνακα του Μόραλη, ανακοίνωσε αυτό που ο ίδιος και οι άνθρωποί του προετοίμαζαν με μιντιακή μεθοδικότητα εδώ και μια βδομάδα: ότι θέτει υποψηφιότητα για την ηγεσία του «Κινήματος»; Ποιου απ’ όλα, γιατί και στα τρία (ΠΑΣΟΚ, ΚΙΔΗΣΟ, ΚΙΝΑΛ) το Κ σημαίνει Κίνημα; Ολωνών. Το πρόσεξαν ακόμα και αυτό, επιλέγοντας τη… δημιουργική ασάφεια.
Προσεχτικά επιλεγμένο και το κεντρικό σύνθημα («Χρειαζόμαστε μια Νέα Αλλαγή») για να παραπέμπει στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου. Προσεχτικά διατυπωμένη και η κεντρική πολιτική κατεύθυνση: να γίνει η «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη»… «καταλύτης για την διαμόρφωση μιας προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης».
Γι’ αυτό του την έπεσαν τα «πετσωμένα» ΜΜΕ και θυμήθηκαν το Καστελόριζο και το Μνημόνιο. Λες και ο εκλεκτός τους Ανδρέας Λοβέρδος δεν ήταν επιφανής υπουργός και της μνημονιακής κυβέρνησης Παπανδρέου και των επίσης μνημονιακών κυβερνήσεων Παπαδήμου και Σαμαροβενιζέλων. Λες και δεν ήταν αυτός που μαζί με τον Κουτρουμάνη έστησαν στον τοίχο την Κοινωνική Ασφάλιση (με δύο αντεργατικούς-αντιασφαλιστικούς νόμους, ένα για τον δημόσιο και ένα για τον ιδιωτικό τομέα), για να έρθει στη συνέχεια ο Κατρούγκαλος (της επίσης μνημονιακής κυβέρνησης των Τσιπροκαμμένων) και να της δώσει τη χαριστική βολή.
Λες και ο Μητσοτάκης τους προήλθε από παρθενογένεση. Εκτός από γόνος της γνωστής «αμαρτωλής» πολιτικής οικογένειας, ήταν γκεσέμι των μνημονιακών κυβερνήσεων, στις οποίες απολάμβανε την ελευθερία να εφαρμόζει τα πιο σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα (κυρίως απολύσεις).
Δεν τους ενόχλησαν το Καστελόριζο και το Μνημόνιο. Αλλωστε, ο ΓΑΠ δεν πρόλαβε να ασκήσει κυβερνητική πολιτική. Ο Καραμανλής την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια (η μόνη αγωνία που είχε κατά την προεκλογική περίοδο του 2009 ήταν μη τυχόν και… νικήσει), αφήνοντας στα χέρια του Γιωργάκη τη διαχείριση μιας κρίσης που οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στο Μνημόνιο και πέρασε την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής στα χέρια της τρόικας, ως εντολοδόχου των ιμπεριαλιστών δανειστών. Κι όλοι αυτοί που σήμερα σιχτιρίζουν τον ΓΑΠ (μόνο αυτόν) υπήρξαν οι πιο φανατικοί οπαδοί των Μνημονίων.
Αλλο τους ενοχλεί, λοιπόν. Εκείνη η φράση («καταλύτης για την διαμόρφωση μιας προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης»), που δείχνει σε κατεύθυνση κυβερνητικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΓΑΠ, βεβαίως, θα πει ότι προϋπόθεση για την «προοδευτική διακυβέρνηση» είναι να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να γίνει το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ δυνατό επαναπατρίζοντας ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα παρόμοια. Αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι της προεκλογικής ρητορικής. Ομως η κάλπη είναι αυτή που θα καθορίσει τους συσχετισμούς και επομένως και το μετεκλογικό σκηνικό. Κι ο ΓΑΠ είναι αρκετά έμπειρος για να τα ξέρει αυτά. Χαράζει, λοιπόν, τακτική μετεκλογικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτό καταστεί εφικτό από το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν δεν καταστεί εφικτό, θα επανεκτιμήσει την κατάσταση ανάλογα με τα τότε δεδομένα. Προς το παρόν, το συμφέρον του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ είναι να μην αφήνει ανοιχτή ούτε χαραμάδα για προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ.
Αν, όμως, πρόκειται απλώς για διαμάχη μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ για την εκλογική βάση του παλιού ΠΑΣΟΚ, τότε γιατί να ανησυχεί η ΝΔ; Δεν είναι έτσι. Δυσκολότερα θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ να επαναπατρίσει ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ και ευκολότερα θα μπορέσει να επαναπατρίσει ψηφοφόρους από τη ΝΔ. Τους λεγόμενους «κεντρώους». Με τον ΓΑΠ αρχηγό, το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ μπορεί να πάει και καλύτερα απ’ ό,τι πήγε με τη Φώφη (δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ των δύο, και σε επίπεδο ικανοτήτων και σε επίπεδο πολιτικής εμπειρίας), δεδομένης της φθοράς που έχει ήδη αρχίσει να υφίσταται η ΝΔ του Μητσοτάκη. Αυτό είναι το πρόβλημα του Μητσοτάκη και γι’ αυτό αντιδρούν έτσι οι αρθρογράφοι των «πετσωμένων» ΜΜΕ.
Μάλλον, όμως, συνειδητοποίησαν ότι με τις λυσσασμένες επιθέσεις προσωπικά κατά του ΓΑΠ (μέχρι και τη σπαρταριστή ιστορία με την αλυσίδα του ποδήλατου θυμήθηκαν) θα τον ηρωοποιήσουν στα μάτια των πασόκων και αντί να τον αδυνατίσουν θα τον κάνουν πιο ισχυρό, δίνοντάς του ενδεχομένως τη νίκη από τον πρώτο γύρο. Γι’ αυτό και άρχισαν ήδη να κατεβαίνουν οι τόνοι. Η σκυτάλη θα περάσει στον Λοβέρδο, που δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιτεθεί προσωπικά στον ΓΑΠ, θυμίζοντας κυρίως την αποχώρησή του από το ΠΑΣΟΚ και τη δημιουργία του ΚΙΝΑΛ. Αυτά, όμως, μάλλον είναι «περσινά ξινά σταφύλια» για τους πασόκους. Ο ΓΑΠ έχει επιστρέψει εδώ και τέσσερα χρόνια στο ΚΙΝΑΛ και είναι απολύτως νομιμόφρων, χωρίς ποτέ να προκαλέσει πρόβλημα, οπότε το παρελθόν μάλλον δεν μπορεί να του κάνει ζημιά (όλα είναι γνωστά και πολυσυζητημένα). Μήπως ο Λοβέρδος δεν πήγε να φτιάξει κόμμα και έσπασε τα μούτρα του;
Θα κάνει περίπατο ο ΓΑΠ; Δεν μπορούμε να το πούμε, σίγουρα όμως δε φοβάται τον Λοβέρδο, ο οποίος είναι ανεξίτηλα σημαδεμένος ως «μητσοτακικός» κι αυτό δεν αλλάζει, όσα προσκυνήματα κι αν κάνει στο Καλέντζι (για να φωτογραφιστεί μπροστά από το άγαλμα του Παπανδρέου) ή στα Χανιά (για να προσκυνήσει στους τάφους των Βενιζέλων). Δεν ξέρουμε τι ψάρια μπορεί να πιάσει ο Ανδρουλάκης, που είχε προσβάσεις στο μηχανισμό (ως παλιός γραμματέας) και έχει τον αέρα του νέου και άφθαρτου. Για το ΠΑΣΟΚ μιλάμε, όμως, κι αυτά δεν είναι προσόντα. Λέτε οι άνθρωποι του ΓΑΠ να μην έχουν προσβάσεις στο μηχανισμό; Λέτε η μεταγραφή του Κεγκέρογλου, που έσπευσε να βάλει όλα τα λεφτά του στον ΓΑΠ, να μη δίνει πρόσβαση στο μηχανισμό; Λέτε οι άνθρωποι της Φώφης να στηρίξουν τον… Χρηστίδη και όχι τον ΓΑΠ; Και δεν ξέρουμε τι θα κάνει ο Σκανδαλίδης, τι θα κάνει η παρέα των παλιών «γεννηματικών» κι αν θα ενεργοποιηθούν κάποιοι από τους απόστρατους βαρόνους του ΠΑΣΟΚ (π.χ. ο Λαλιώτης).
Θα τα δούμε όλα αυτά στις έξι βδομάδες μέχρι τον πρώτο γύρο και θα διασκεδάσουμε δεόντως. Ο ΓΑΠ, πάντως, έκανε χτες τη δεύτερη αρχηγική εμφάνισή του (μετά το προχτεσινό σύντομο διάγγελμα), προσερχόμενος αυτοπροσώπως, λουσμένος στα φώτα των τηλεοπτικών συνεργείων και με τα φωτογραφικά φλας να αστράφτουν συνεχώς, για να καταθέσει 82 υπογραφές μελών της ΚΕ του ΚΙΝΑΛ (27%) και σχεδόν 20.000 υπογραφές υπέρ της υποψηφιότητάς του, τις οποίες υποτίθεται πως μάζεψε σε 24 ώρες (ποιος ξέρει πόσες μέρες τις μάζευαν στα μουλωχτά οι άνθρωποί του). 20.000 υπογραφές μελών και 110 υπογραφές μελών της ΚΕ (37%) κατέθεσε ο Ανδρουλάκης, ενώ ο Λοβέρδος μάζεψε μόλις 5.200 υπογραφές (συμπληρωματικά κατέθεσε και χιλιάδες δηλώσεις στήριξης από μη μέλη!), ο Γερουλάνος 6.245 υπογραφές, ο Χρηστίδης πάνω από 7.000, ενώ ο Καστανίδης κατέθεσε 8.400 υπογραφές μελών.
Εχουν και οι υπογραφές τη σημασία τους, καθώς διαμορφώνουν ένα κλίμα που δείχνει «ντέρμπι για δύο», με τους υπόλοιπους να προσπαθούν να αποφύγουν τον «υποβιβασμό». Και μην μας ρωτήσετε πώς μαζεύτηκαν γύρω στις 83.000 υπογραφές μελών του ΠΑΣΟΚ. Σιγά το δύσκολο: παίρνεις τις λίστες και γράφεις ονόματα, για να συμπληρώσεις τις λίγες υπογραφές που μάζεψες διά ζώσης και τις περισσότερες που μάζεψες διαδικτυακά. Υποτίθεται ότι υπάρχει μια επιτροπή που θα κάνει δειγματοληπτικό έλεγχο για να διαπιστώσει διπλοψηφίες ή υπογραφές από μη μέλη, αλλά τίποτα δε θα γίνει. Οχι μόνο γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα να γίνει ουσιαστικός έλεγχος με το χέρι, αλλά κυρίως γιατί δεν υπάρχει η πολιτική βούληση να αποκλειστεί οποιοσδήποτε υποψήφιος.
ΥΓ1. Κάποιος να πει στον Λοβέρδο ότι τα… νευράκια οδηγούν σε λάθη. Ξιφούλκησε (στον ΣΚΑΪ!) ενάντια στον όρο «προοδευτική διακυβέρνηση», υποσχόμενος πως «όποιος παλεύει να στήσει ένα σενάριο ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ και Βαρουφάκη -για τον τελευταίο τον άνθρωπο δεν ξέρω, αλλά λέω τι ακούγεται- εγώ θα το ακυρώσω το βράδυ της εκλογής μου». Πιο «μητσοτακικός» πεθαίνεις. «Ξέχασε» να πει το παραμικρό για τη ΝΔ, περιγράφοντας το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ που ονειρεύεται απλώς σαν «αντι-ΣΥΡΙΖΑ»! «Διάβασα ότι “ο όρος προοδευτική διακυβέρνηση είναι ύποπτος“», του απάντησε ο Καστανίδης. Και συνέχισε: «Δεν υπάρχουν ύποπτοι όροι. Αποκτούν διαφορετική σημασία ανάλογα με τους ανθρώπους που εκφωνούν τις λέξεις».
ΥΓ2. Για τον ΣΥΡΙΖΑ η τακτική είναι… εύκολη. Θα αφήσει στο απυρόβλητο τον ΓΑΠ, για να τον βοηθήσει να «πάρει» το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ. Μετά, ανάλογα με τη συμπεριφορά του Παπανδρέου (αν δηλαδή θ’ ανοίξει διαύλους «επικοινωνίας» με τον ΣΥΡΙΖΑ ή αν θα κάνει «διμέτωπο» χτυπώντας εξίσου ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ), θα ξεχάσει το Καστελόριζο (όπως ξέχασε το… Ολαντρέου) ή θα το ξαναθυμηθεί.