Δεν χρειάζεται να επισημάνουμε ότι την εκλογολογία την τροφοδοτεί ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Οταν κάθε τρεις και λίγο ανακοινώνει ονόματα υποψηφίων σε συγκεκριμένες εκλογικές περιφέρειες, τι άλλο κάνει από το να τροφοδοτεί την εκλογολογία; Οι δε διαψεύσεις του με το γνωστό μότο «οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας» ακούγονται πια όλο και λιγότερο πειστικές.
Από την άλλη, ο ίδιος ο φιλοκυβερνητικός Τύπος βάζει στοίχημα υπέρ των πρόωρων εκλογών. Και τονίζει το γεγονός ότι οι υπουργοί ασχολούνται περισσότερο με τα θέματα της εκλογικής τους περιφέρειας παρά με τα θέματα των υπουργείων τους. Ασε που βγήκε ο Γεραπετρίτης, αυτό το σαΐνι της αστικής πολιτικής, και δήλωσε ότι «ο τόπος δεν αντέχει να πάμε σε μια προεκλογική περίοδο ενός έτους». Στο Μαξίμου κατάλαβαν τη νέα γκάφα του επιρρεπούς στο είδος α(χ)ρίστου και ζήτησαν από τα παπαγαλάκια να γράψουν ότι επρόκειτο περί… χρησμού! Τι χρησμός, ρε; Αμα η χώρα δεν αντέχει ένα χρόνο προεκλογική περίοδο, ποια είναι η λύση; Οι πρόωρες εκλογές.
Από την άλλη, πρέπει να παραδεχτούμε πως έχουν δίκιο όσοι λένε ότι ο Μητσοτάκης θέλει μεν τις πρόωρες εκλογές αλλά θα περιμένει να τελειώσει το καλοκαίρι. Τι εκλογές να κάνει άμα μέσα στο καλοκαίρι φουντώσει και πάλι η πανδημία (πράγμα εξαιρετικά πιθανό) ή καεί «το σύμπαν» από τις δασικές πυρκαγιές (επίσης εξαιρετικά πιθανό); Θα προτιμήσει ν’ αφήσει την κυβέρνησή του να σέρνεται μέχρι τα τέλη της άνοιξης του 2023. Αν όμως το καλοκαίρι δεν είναι τόσο καταστροφικό, τότε θα πάει σε εκλογές το φθινόπωρο και όπου τον βγάλει.
Ο Μητσοτάκης είναι έτσι κι αλλιώς εγκλωβισμένος στα αδιέξοδα της πολιτικής του. Απ’ αυτά δεν μπορεί να ξεφύγει. Καλύτερα δεν μπορούν να πάνε τα πράγματα γι’ αυτόν, μόνο χειρότερα. Επειδή θα δώσει ένα fuel pass ακόμη, θα βγει ο κόσμος να του ψάλλει το ωσανά; Σαράντα ευρώ για ένα τρίμηνο (έστω και με διεύρυνση του εισοδηματικού κριτήριου) μπορεί να μαλακώσει την οργή από την τιμή της αμόλυβδης που τραβάει για τα τρία ευρώ;
Η εκλογολογία και η μικρή ή μεγαλύτερη προεκλογική περίοδος δεν είναι λύση για τον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του. Εξ αντικειμένου, όμως, δρουν αποπροσανατολιστικά και βοηθούν το σύστημα. Η εκλογολογία καλλιεργεί κλίμα μεσσιανισμού. Λειτουργεί ως κοινωνικό ηρεμιστικό. Η αναμονή μιας κυβερνητικής εναλλαγής αντικαθιστά τις ζυμώσεις για την αναγκαία αγωνιστική διεκδίκηση. Οι κοινωνικές και πολιτικές προτεραιότητες αντιστρέφονται.
Το δυστύχημα είναι πως σ’ αυτό το «τριπ» μπαίνουν και δυνάμεις που εμφανίζονται ως «εκτός των τειχών». Ετσι, ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός έρχεται να σκεπάσει τα πάντα, σαν ένα παχύ στρώμα χιονιού που καταστρέφει κάθε ίχνος πρασινάδας.
Καθήκον μας, λοιπόν, είναι να δώσουμε μάχη ενάντια στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Να αποκαλύψουμε κάθε πτυχή του. Να αναδείξουμε την πείρα από το απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν. Να καταδείξουμε την αχρηστία της ψήφου, η οποία θεωρείται το ύψιστο προνόμιο των εργατών και εργαζόμενων στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.
