Ο Μητσοτάκης συγκάλεσε σήμερα το υπουργικό συμβούλιο μόνο και μόνο για να βγάλει ένα εισαγωγικό λογύδριο, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, στο οποίο αναφέρθηκε μόνο στο έγκλημα των Τεμπών, που γι’ αυτόν είναι… «τραγωδία» και όχι έγκλημα. Λες και «μας καταράστηκαν οι θεοί»!
Είχε το θράσος να μιλήσει για «ένα εθνικό δράμα το οποίο πρέπει να ενώνει την κοινωνία μας, κάτω από ένα κοινό αίτημα: το αίτημα της αλήθειας και της δικαιοσύνης»! Ποιος; Ο αρχιερέας της συγκάλυψης των εγκληματικών ευθυνών της κυβέρνησής του και των υπουργών του. Ο αρχηγός πολιτικού κόμματος που ξαναέκανε βουλευτή εκείνο τον υπουργό του (Καραμανλή), ο οποίος με ιταμότητα χαρακτήριζε «ντροπή» τις καταγγελίες των μηχανοδηγών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, που προειδοποιούσαν για επικείμενο μεγάλο δυστύχημα. Ο πρωθυπουργός που μιλούσε για «ανθρώπινο λάθος», προτού ακόμα μιλήσουν οι εμπειρογνώμονες που η κυβέρνησή του είχε φροντίσει να διοριστούν. Ο πρωθυπουργός που έστελνε έναν έμπιστό του υφυπουργό (Τριαντόπουλο) για να φροντίσει να γίνει άνω-κάτω ο χώρος του εγκλήματος, ώστε να εξαφανιστούν ουσιαστικά τεκμήρια.
Μίλησε για μια φορά ακόμα για «αίτημα της σύγκρουσης με λάθη, με καθυστερήσεις, με χρόνιες ανεπάρκειες, με κακοδαιμονίες του κρατικού μηχανισμού, κακοδαιμονίες που αναδείχθηκαν, δυστυχώς, με τον πιο τραγικό τρόπο εκείνο το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023». Ποιος; Αυτός που προστατεύει με κάθε τρόπο την αποικιοκρατική σύμβαση-πλιάτσικο με την ιταλική Ferrovie dello Stato Italiane.
Μέσα στον πανικό του έδωσε προκαταβολικά την… ερμηνεία των μεθαυριανών συγκεντρώσεων, που είναι σίγουρο ότι θα βουλιάξουν την Ελλάδα. Οι «πάρα πολλοί» «αίτημα της σύγκρουσης με λάθη, με καθυστερήσεις, με χρόνιες ανεπάρκειες, με κακοδαιμονίες του κρατικού μηχανισμού, κακοδαιμονίες που αναδείχθηκαν, δυστυχώς, με τον πιο τραγικό τρόπο εκείνο το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023», ενώ «θα βρεθούν και ορισμένοι οι οποίοι θα διαδηλώσουν κατά της κυβέρνησης». Ολος ο κόσμος βρίζει και φτύνει την κυβέρνησή του και τον ίδιο προσωπικά κι αυτός αποφαίνεται ότι… ψιχαλίζει.
Αφού οι «πάρα πολλοί» που θα διαδηλώσουν έχουν… την ίδια άποψη με την κυβέρνησή του, τότε γιατί ξαμόλυσε τα ακροδεξιά μπουλντόγκ του, τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη, να καλούν σε αποχή από τις συγκεντρώσεις, με τον δεύτερο να λέει τσιρίζοντας πως όποιος συμμετάσχει στις συγκεντρώσεις θα είναι σαν να στηρίζει… τη Ζωή Κωνσταντοπούλου;
Και ο ίδιος, όμως, δεν παρέλειψε να χύσει μια γερή δόση αισχρής και προβοκατόρικης κινδυνολογίας, ισχυριζόμενος ότι «κάποιοι επιθυμούν να μετατρέψουν αυτό το συλλογικό πένθος σε μία ευκαιρία ενός νέου διχασμού, να καπηλευτούν τον πόνο ως μοχλό των δικών τους σκοπιμοτήτων και να υποβιβάσουν την οδύνη για ένα τραγικό δυστύχημα σε ένα φτηνό κομματικό σύνθημα»! Ισχυριζόμενος ότι «είναι πλέον φανερή η απόπειρα συγκεκριμένων κύκλων να μεταβάλλουν αυτό το κλίμα συγκίνησης σε ένα κλίμα πολιτικής αποσταθεροποίησης»! Ποιοι είναι αυτοί οι «κύκλοι», γιατί δεν τους κατονομάζει;
Εμφανίστηκε δε ο ίδιος, με το λουδοβίκειο σύνδρομο που τον κατατρύχει, σαν ο… πατέρας του… ανώριμου έθνους: «Εμείς έχουμε χρέος να αποτρέψουμε την αμφισβήτηση της εσωτερικής σταθερότητας και της ομαλότητας στην πατρίδα μας. Πολύ περισσότερο σε έναν κόσμο ο οποίος βιώνει γύρω μας τεράστιες -τεκτονικές, θα έλεγα- αναταράξεις. Η χώρα μας έχει πληρώσει πολύ ακριβά τις «πάνω» και τις «κάτω πλατείες». Δεν θα τις ξαναζήσει. Η κοινωνία μας ξέρει καλά πού οδηγούν οι εξαλλοσύνες και οι κάθε τύπου ακρότητες. Όσοι, λοιπόν, οραματίζονται τη μεθαυριανή μέρα ως ένα ορόσημο για βίαιες ανατροπές, θα μας βρουν απέναντι». Προεξόφλησε και τη θέληση της κοινωνικής πλειοψηφίας, μπας και τρομάξει τους «νοικοκυραίους»: «Δεν θέλει -επαναλαμβάνω, δεν θέλει- να κατρακυλήσουμε εν μέσω αυτής της αβέβαιης διεθνούς πραγματικότητας σε ένα περιβάλλον παρατεταμένης αστάθειας»!
Είναι σε τέτοιο πανικό που μόνο αυτή η φτηνιάρικη κινδυνολογία του έχει απομείνει.
Κυβέρνηση συγκάλυψης
Εκτός από τα λαμόγια και κάποια καλοβολεμένα κομματόσκυλα, δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα που να μην έχει καταλάβει πως το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη δεν ήταν δυστύχημα αλλά ένα ακόμη καπιταλιστικό και κρατικό έγκλημα.
Πλέον, έχει γίνει προφανέστατο, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεκίνησε από τις πρώτες ώρες μετά τη σύγκρουση των δύο τρένων μια επιχείρηση συγκάλυψης. Με τη μονταζιέρα του Μαξίμου να παίρνει φωτιά και να μοιράζει ηχητικά κοπτοραπτικής, για να «θεμελιωθεί» το «ανθρώπινο λάθος», με το χώρο του εγκλήματος να ξεμπαζώνεται και να μπαζώνεται, για να εξαφανιστούν ουσιώδη στοιχεία, με τον ίδιο τον Μητσοτάκη να μπαίνει μπροστά και να υποστηρίζει τη ψεύτικη εκδοχή του «ανθρώπινου λάθους».
Ο Μητσοτάκης βρίσκεται πια στη θέση του «ψεύτη βοσκού». Και αλήθεια να πει, κανένας δεν πρόκειται να τον πιστέψει. Ο κόσμος είναι πεπεισμένος πως επιχείρησε συγκάλυψη από την πρώτη στιγμή. Γι’ αυτό και εξελίχτηκε σε προσωπικό του Βατερλό η συνέντευξη στον Σρόιτερ, στην οποία επιχείρησε χοντρό παραμύθιασμα με μια εμφανέστατα κάλπικη αυτοκριτική.
Η αστική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, με διαφοροποιήσεις από κόμμα σε κόμμα, κάνει πολιτική σπέκουλα, τώρα που ο Μητσοτάκης βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Χωρίς καθόλου να βαθαίνει στην ουσία, στα πραγματικά αίτια του εγκλήματος, αλλά μένοντας σε πλευρές της επιχείρησης συγκάλυψης. Τι να πουν για την ουσία ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, όταν μαζί με τη ΝΔ οργάνωσαν και ολοκλήρωσαν την ιδιωτικοποίηση-πλιάτσικο του ΟΣΕ;
Αν δεν υπήρχε όλος αυτός ο κόσμος που δεν έχει ξεχάσει κι αν δεν υπήρχε η επιμονή μιας μερίδας των συγγενών των θυμάτων, η συγκάλυψη θα είχε ήδη συντελεστεί. Οπως επιχειρήθηκε να κλείσει πολιτικά με εκείνο το προκλητικό «εμάς μας ξαναψήφισε ο κόσμος», έτσι θα έκλεινε και δικαστικά. Δεν είναι τυχαίο το ότι όλο το καινούργιο υλικό που ενσωματώνεται στη δικογραφία προκύπτει από έρευνες που κάνουν εμπειρογνώμονες που ορίζουν οι οικογένειες των θυμάτων.
Οι ρίζες ενός προδιαγεγραμμένου εγκλήματος
Το προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών έχει πίσω του μια μακρά ιστορία. Είναι η ιστορία της συντηρητικής ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού, βασικός μοχλός της οποίας είναι οι ιδιωτικοποιήσεις ή «αποκρατικοποιήσεις», όπως τις έλεγαν αρχικά (για ν’ ακούγεται πιο εύηχο).
Ποια είναι η ουσία αυτής της διαδικασίας; Δύο πλευρές έχει. Από τη μια να μειωθούν οι κοινωνικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, που έπρεπε να στηρίζει τις λεγόμενες επιχειρήσεις και οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας, και από την άλλη να ξεπουληθούν στο ιδιωτικό κεφάλαιο οι κερδοφόροι τομείς αυτών των οργανισμών και επιχειρήσεων, αυτά που εύστοχα ονομάστηκαν «φιλέτα».
Τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής αναπτύσσονταν επίσης σε δυο άξονες. Από τη μια πλήττονταν οι μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζόμενων στις λεγόμενες ΔΕΚΟ (και μαζί τους πλήττονταν συνολικά οι μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα σε όλο τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καθώς οι μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα στις ΔΕΚΟ λειτουργούσαν ως ατμομηχανή για το σύνολο της εργατικής τάξης) και από την άλλη ακρίβαιναν οι υπηρεσίες που πληρώνει ο ελληνικός λαός για ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, συγκοινωνίες κτλ.
Ο πατέρας Μητσοτάκης δεν πρόλαβε να κάνει πολλά. Εβαλε λουκέτο στην ΕΑΣ (αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας), δίνοντας τα λεωφορεία στους «νοικοκυραίους», όμως ο επίμονος και πολύμηνος αγώνας των εργατών της ΕΑΣ ακύρωσε αυτή την ιδιωτικοποίηση, αναγκάζοντας την επόμενη κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) να επανασυστήσει την ΕΑΣ και να επαναπροσλάβει τους εργάτες.
Οι επόμενοι, όμως, Σημίτης, Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Σαμαροβενιζέλοι, Τσιπροκαμμένοι, το τερμάτισαν.
Ο σιδηρόδρομος έπρεπε να ξεπουληθεί οπωσδήποτε
Μένοντας μόνο στον ΟΣΕ, θυμίζουμε ότι τη σκυτάλη από την κυβέρνηση Καραμανλή πήρε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και από τον Χατζηδάκη ο Ρέππας. Το 2010, αμέσως μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημόνιου, το «σχέδιο Ρέππα» προέβλεπε να φύγουν από τον ΟΣΕ περίπου 2.400 εργαζόμενοι από τους περίπου 6.000 που εργάζονταν. Οι 744 έφυγαν από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ και 1.600 από την ΕΔΙΣΥ (εταιρία που διαχειρίζεται το τροχαίο υλικό). Ταυτόχρονα, πήραν γομολάστιχα και έσβησαν τις ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Το Μνημόνιο ήταν σαφές: η ΤΡΑΙΝΟΣΕ (εταιρία που έχει το συγκοινωνιακό έργο) θα έπρεπε να είναι κερδοφόρα μέσα στο 2011, ενώ μεσοπρόθεσμα θα έπρεπε να είναι κερδοφόρα και η εταιρία που θα διαχειρίζεται το σιδηροδρομικό δίκτυο. Πώς θα γινόταν αυτό; Για την μεν ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η συνταγή προέβλεπε μείωση προσωπικού, μείωση μισθών, ανατροπή εργασιακών σχέσεων, κατάργηση δρομολογίων που δεν θεωρούνταν κερδοφόρα (η κοινωνική χρησιμότητά τους δεν λαμβανόταν υπόψη). Για την εταιρία του δικτύου η «εξυγίανση» θα γινόταν μέσω του περάσματος των χρεών της στο κράτος. Ετσι, το «πακέτο» θα γινόταν ελκυστικό για να έρθει ο ιδιώτης «στρατηγικός επενδυτής» και να πάρει το 49% της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και το μάνατζμεντ όλου του σιδηροδρομικού δικτύου.
Ολα αυτά επενδύθηκαν από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου με τη γνωστή γκεμπελίστικη προπαγάνδα ότι για όλα έφταιγαν τα… προνόμια των εργαζόμενων, που έριξαν έξω την εταιρία. Ποια ήταν η αλήθεια; Τα όποια ελλείμματα του ΟΣΕ οφείλονταν στα υπέρογκα ποσά που κατέβαλε στους τοκογλύφους των τραπεζών. Ο ΟΣΕ δανειζόταν όχι για να καλύψει ελλείμματα, αλλά επειδή αυτή ήταν η πολιτική των κυβερνήσεων. Εβαζαν τον ΟΣΕ να δανείζεται για την επέκταση, τον εκσυγχρονισμό και τη συντήρηση του δικτύου, που είναι υποχρέωση του κράτους, για να μη φαίνονται τα χρέη στη λεγόμενη γενική κυβέρνηση.
Το ΠΑΣΟΚ και οι κυβερνήσεις των Σαμαροβενιζέλων δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν τη δουλειά και το καθήκον πέρασε στα χέρια των συριζαίων. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ βάδιζε προς την κυβερνητική εξουσία, ο Δραγασάκης το είχε «μοντάρει» κάπως διαφορετικά: όχι ιδιωτικοποιήσεις, αλλά… συμφωνίες αναπτυξιακού χαρακτήρα με καπιταλιστικούς ομίλους (ντόπιους και ξένους), χωρίς το δημόσιο… να χάσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσε το ξεπούλημα
Επειδή τέτοιοι… θαυματουργοί συνδυασμοί γίνονται μόνο στα προεκλογικά παραμύθια, όταν οι συριζαίοι υπέγραψαν το τρίτο Μνημόνιο συμφώνησαν σε ιδιωτικοποιήσεις νέτα-σκέτα, με την εξής ταπεινωτική «ομολογία πίστης», όπως αναγραφόταν στο Μνημόνιο: «Η ιδιωτικοποίηση μπορεί να συμβάλει στο να καταστεί αποδοτικότερη η οικονομία και να μειωθεί το δημόσιο χρέος. Ενώ η διαδικασία ιδιωτικοποίησης έχει σταματήσει από τις αρχές του έτους, η κυβέρνηση είναι πλέον αποφασισμένη να προχωρήσει με ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και να διερευνήσει όλες τις δυνατότητες μείωσης της συνολικής χρηματοδότησης μέσω μιας εναλλακτικής δημοσιονομικής πορείας ή μέσω μεγαλύτερων εσόδων από ιδιωτικοποιήσεις».
Η τυπική συνεδρίαση του ΚΥΣΟΙΠ έγινε στις 20 Μάη του 2016 και η απόφαση δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ την Τετάρτη 25 Μάη (1472 Β). Ηταν συντομότατη και χαρακτηριστικότατη: «Εγκρίνουμε α) το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αξιοποίησης (Asset Development Plan) που ενέκρινε το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. Α.Ε. με την από 26.4.2016 απόφασή του, και την αξιοποίηση των συμπεριλαμβανομένων σε αυτήν περιουσιακών στοιχείων, ήτοι: 1) Δεκατέσσερα (14) Περιφερειακά Αεροδρόμια 2) Ελληνικό 3) Αστέρας Βουλιαγμένης 4) Αφάντου Ρόδος 5) ΔΕΣΦΑ 6) ΟΛΠ 7) ΟΛΘ 8) ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΤΥ 9) ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΕΡΟΛΙΜΕΝΑΣ ΑΘΗΝΩΝ 10) Ηλεκτρονική Δημοπρασία III, IV, V, VI και άλλα μικρά ακίνητα 11) Μαρίνες 12) ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ 13) ΕΛΠΕ 14) ΟΤΕ 15) ΔΕΗ 16) ΕΥΑΘ 17) ΕΥΔΑΠ 18) ΔΕΠΑ 19) ΕΛΤΑ, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή και την εθνική νομοθεσία».
«Ενδιαφέρον» για την απόκτηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ εκδηλώθηκε και από ρωσικής πλευράς. Το δήλωσε δημόσια ο ίδιος ο Πούτιν, όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα στις 27 Μάη του 2016. Οταν, όμως, στις αρχές Ιούλη της ίδιας χρονιάς έληξε η προθεσμία υποβολής προσφορών, ρωσική προσφορά δεν υπήρξε. Υπήρχε μόνο μία προσφορά, αυτή της κρατικής ιταλικής Ferrovie Dello Stato Italiane S.p.A. Προφανώς, οι Ρώσοι επικοινώνησαν με τις Βρυξέλλες και πήραν το μήνυμα να αποσυρθούν, γιατί η δουλειά έχει δοθεί στους Ιταλούς. Αλλωστε, και ο προηγούμενος διαγωνισμός, στον οποίο είχαν πάρει μέρος οι Γαλλικοί Σιδηρόδρομοι, οι Ρωσικοί Σιδηρόδρομοι σε κοινοπραξία με τη ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ και η ρουμάνικη GFR, είχε κηρυχτεί άγονος. Οι Ιταλοί, που δεν είχαν εμφανιστεί την πρώτη φορά, εμφανίστηκαν τη δεύτερη, ήταν μόνοι τους και πήραν τη δουλειά (το 2019 αγόρασαν και την ΕΕΣΤΥ, το εργοστάσιο-επισκευαστική βάση του ΟΣΕ, επίσης με εξευτελιστικό τίμημα).
Με τι τίμημα πήρε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ η FSI; Με 45 εκατ. ευρώ! Αυτή ήταν η προσφορά και το ΤΑΙΠΕΔ την αποδέχτηκε, χωρίς καν να προσπαθήσει να αυξήσει το τίμημα! Κανονικά, θα έπρεπε να θεωρήσει το προσφερθέν τίμημα εξευτελιστικό και να κηρύξει το διαγωνισμό άγονο. Για να καταλάβετε για τι σκάνδαλο μιλάμε, αναφέρουμε πως όταν ήταν στην αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ (όχι μέσω κάποιου μέλους της φράξιας των Λαφαζανικών, αλλά μέσω του «σοβαρού» Γιώργου Σταθάκη) κατήγγειλε τη συγκυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων ότι ετοιμαζόταν να ξεπουλήσει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ έναντι 300 εκατ. ευρώ, τίμημα που χαρακτήριζε «προκλητικά χαμηλό»! Αν τα 300 εκατ. ήταν προκλητικά χαμηλό τίμημα, τα 45 εκατ. έναντι των οποίων πούλησε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τι ήταν;
Ανατρέξτε στο απόσπασμα του τρίτου Μνημόνιου, που παραθέσαμε παραπάνω: μείωση της συνολικής κρατικής χρηματοδότησης ή με διαφορετική δημοσιονομική πολιτική ή με περισσότερα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις. Τα 45 εκατ. ευρώ με τα οποία ξεπουλήθηκε η ΤΡΑΙΝΟΣΕ δεν τα λες «περισσότερα έσοδα». Πώς αναπληρώθηκαν; Με τη σκληρή δημοσιονομική πολιτική που την πλήρωσε ο ελληνικός λαός: χαράτσια, υπερφορολόγηση, μείωση κοινωνικών δαπανών, αντιασφαλιστική ανατροπή κτλ. κτλ.
Μιλάμε για μια ακόμη αποικιοκρατική σύμβαση, κυριολεκτικά για πλιάτσικο στην κρατική περιουσία. Οι Ιταλοί πήραν την εταιρία εκμετάλλευσης των σιδηροδρόμων με το εξευτελιστικό τίμημα των 45 εκατ. ευρώ, ενώ τις επενδύσεις στις υποδομές (διπλή γραμμή, ηλεκτροκίνηση κτλ.) τις ανέλαβε το ελληνικό κράτος μέσω του ΟΣΕ!
Τόσα χρόνια το χάλι του ΟΣΕ, το δίκτυο του οποίου είχε μετατραπεί σε βραδυφλεγή βόμβα, κουκουλωνόταν. Μέχρι που ήρθε το έγκλημα στα Τέμπη και το έβγαλε στο φως, με τραγικό τρόπο, με τόσα νέα παιδιά νεκρά.
Ευρωπαϊκή διαταγή και τα σκυλιά δεμένα
Η τρόικα απαίτησε να δοθεί η ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς, είπε ο Βαρουφάκης. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία. Αλλωστε γι’ αυτό αποσύρθηκαν οι Ρώσοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, τι έχει να πει; Οτι είχε τα χέρια του δεμένα, ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα; Αν τολμήσουν ας το πουν.
Θυμίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οργάνωσε φιέστα για την υπογραφή της συμφωνίας ξεπουλήματος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Στην Κέρκυρα, μάλιστα, όπου ο Τσίπρας κάλεσε τον Τζεντιλόνι, τότε πρωθυπουργό της Ιταλίας (σήμερα επίτροπο Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής).
Μια φωτογραφία, τραβηγμένη στις 14 Σεπτέμβρη του 2017 στην Κέρκυρα, δείχνει τον CEO της Ferrovie dello Stato Italiane, Ρενάτο Ματσονσίνι, και την πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, Λίλα Τσιτσογιαννοπούλου, να υπογράφουν τη συμφωνία ξεπουλήματος, παρουσία ενός αγέλαστου Τζεντιλόνι κι ενός γελαστού (μέσ’ στην καλή χαρά!) Τσίπρα. Ο γελαστός Τσίπρας δεν έδειχνε άνθρωπος που κάνει το ξεπούλημα από εξαναγκασμό.
Και η Κομισιόν; Αυτή που ξετινάζει κάθε εθνικό λογαριασμό στην Ελλάδα και υποχρέωσε τις κυβερνήσεις να επιστρέψουν κάποια ψίχουλα που επί Καραμανλη-Χατζηγάκη είχαν δοθεί στους αγρότες ως αποζημίωση από φυσικές καταστροφές, πώς δέχτηκε να πουληθεί έναντι του εξευτελιστικού τιμήματος των 45 εκατ. ευρώ μια κρατική επιχείρηση που στον προηγούμενο διαγωνισμό κοστολογούταν 300 εκατ. ευρώ;
Ρητορικό είναι το ερώτημα. Η Κομισιόν ήταν αυτή που αποφάσισε το ξεπούλημα στους Ιταλούς με το εξευτελιστικό τίμημα. Η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν είχε ανοίξει φάκελο για «μη σύννομες» κρατικές ενισχύσεις προς την ΤΡΑΙΝΟΣΕ ύψους 800 εκατ. ευρώ. Και απειλούσε: ή την πουλάτε ή θα οδηγηθεί σε λύση και εκκαθάριση, όπως έγινε με την Cyprus Airways και την Estonian Air.
Πλιάτσικο και ρώσικη ρουλέτα
Η Ferrovie dello Stato Italiane πήρε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ «μπιρ παρά» (εκτός από το εξευτελιστικό τίμημα αγοράς πήρε και μια σύμβαση επιδότησης με 50 εκατ. ευρώ το χρόνο για να κάνει την… «άγονη γραμμή» Αθήνα-Θεσσαλονίκη!), μοίρασε χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς για επενδύσεις 500 εκατ. ευρώ, που μετά έγιναν 1 δισ. ευρώ, και το ελληνικό κράτος ανέλαβε τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου. Ομως δεν «περίσσευαν» λεφτά (θα έπρεπε να τα κόψουν από τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών και από τις επιχορηγήσεις στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις) και το δίκτυο από άποψη ασφάλειας έμεινε σε κατάσταση ρώσικης ρουλέτας. Αυτό παρέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό παρέλαβε και διατήρησε ως είχε η ΝΔ.
Και οι μεν και οι δε παραμύθιαζαν τον κόσμο. Οι συριζαίοι ζήτησαν από τους Ιταλούς να φέρουν ένα «Ασημένιο Βέλος», για να το χρησιμοποιήσουν ως ατραξιόν στη ΔΕΘ. Το «Ασημένιο Βέλος» ήρθε, έκανε μια βόλτα (στο ρελαντί) μέχρι την Κατερίνη, με επιβάτες συριζανελίτες και τις κάμερες να το απαθανατίζουν, και μετά επέστρεψε στην Ιταλία, γιατί το δίκτυο δεν μπορούσε να «σηκώσει» ούτε πεπαλαιωμένες μηχανές σαν το «Ασημένιο Βέλος».
Επί ΝΔ οι Ιταλοί έφεραν τα «Λευκά Βέλη», σαπάκια της Ferrovie dello Stato Italiane, που αποσύρθηκαν υποχρεωτικά από την Ελβετία γιατί δεν πληρούσαν τις σύγχρονες προδιαγραφές, τα έβαλαν να κάνουν τα δρομολόγια Αθήνα-Θεσσαλονίκη σε ένα δίκτυο που δεν πληρούσε τις στοιχειώδεις προδιαγραφές ασφάλειας, και ο Μητσοτάκης με τον Καραμανλή τον μικρό οργάνωναν φιέστες για τη… σιδηροδρομική επανάσταση που έφεραν στη χώρα. Θα κάνετε τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη σε 3,5 ώρες, όσο και με το αεροπλάνο, έλεγε ο Μητσοτάκης μ’ εκείνο το αηδιαστικό χαμόγελο-σήμα κατατεθέν των Μητσοτάκηδων.
Μέχρι που ήρθε το έγκλημα των Τεμπών και έβγαλε απ’ όλους τους τις μάσκες, αποκαλύπτοντας το πραγματικό τους πρόσωπο. Το πρόσωπο αδίστακτων, αμοραλιστών πολιτικών που δε διστάζουν να παίξουν ρώσικη ρουλέτα με τους επιβάτες του πιο λαϊκού μέσου μαζικής μεταφοράς, προκειμένου να προωθήσουν τη συντηρητική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού και στα δυο της σκέλη: και στην αύξηση της κερδοφορίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, ξένων και ντόπιων, και στη μείωση των κοινωνικών δαπανών του αστικού κράτους.
