Αφού επί μερικές μέρες επένδυσαν την ελληνική εθνικιστική προπαγάνδα με μπουρδολογία για το «ξανθό γένος» που προειδοποίησε τον «νεο-οθωμανό σουλτάνο» ότι θα πάθει τη νίλα που έπαθαν οι οθωμανοί πρόγονοί του στο Ναυαρίνο, μόλις έφτασε στην Αθήνα ο Σεργκέι Λαβρόφ, κατέβασαν αμέσως τους πανηγυρικούς τόνους. Αυτή ήταν η εντολή από το Μαξίμου που γνώριζε το πλαίσιο της επίσκεψης Λαβρόφ (το πλαίσιο καθορίζεται πάντοτε από τις διπλωματικές υπηρεσίες εκ των προτέρων).
Εδώ ο Πέτσας στήθηκε τη Δευτέρα το πρωί στο πόντιουμ του Κέντρου Τύπου για την ενημέρωση των πολιτικών συντακτών, κι ενώ η επίσκεψη Λαβρόφ υποτίθεται πως ήταν το σημαντικότερο γεγονός της ημέρας, δεν είπε λέξη γι’ αυτό! Μόνο προς το τέλος της εισήγησής του, αναφερόμενος στο πρόγραμμα του πρωθυπουργού, είπε ξερά ότι το απόγευμα θα συναντηθεί με τον Λαβρόφ.
Οταν του τέθηκε το ερώτημα «τι αναμένει η Κυβέρνηση από την επίσκεψη Λαβρόφ;», πέταξε τη μπάλα στην κερκίδα: «Νομίζω ότι θα πρέπει να περιμένουμε τις δηλώσεις μετά τη συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών με τον κ. Λαβρόφ, που αυτή την ώρα είναι σε εξέλιξη. Και φυσικά θα έχουμε το απόγευμα τη συνάντηση με τον κ. Πρωθυπουργό, οπότε δεν θα ήθελα να πω κάτι παραπάνω. Αλλά είναι μία πολύ σημαντική επίσκεψη μετά από αρκετά χρόνια, σε μία πολύ σημαντική και κρίσιμη συγκυρία για πολλά θέματα και στην Ευρώπη και στην Ανατολική Μεσόγειο».
O Λαβρόφ ήλθε, είδε και απήλθε, όπως έγραφαν οι δημοσιογράφοι πριν από δεκαετίες. Ηρθε μόνο και μόνο για να σηματοδοτήσει το «περασμένα ξεχασμένα» (αναφορικά με την απέλαση ρώσων διπλωματών το 2018, από την κυβέρνηση Τσίπρα, κατ’ απαίτηση των Αμερικανών). Ούτε μια συμφωνία εμπορικών ανταλλαγών δεν ήταν ώριμη για υπογραφή. Ετσι, το μόνο που συνυπέγραψαν ο Δένδιας με τον ρώσο ομόλογό του, ήταν ένα κοινό Μνημόνιο για τη διεξαγωγή του «Ετους Ιστορίας» το 2021. Ηταν το πρώτο θέμα που τόνισε στην αντιφώνησή της προς τον Μητσοτάκη η αλεπού της ρωσικής διπλωματίας και τα λόγια του ήχησαν καθαρά ειρωνικά: «Προγραμματίζεται πλούσιο πρόγραμμα εκδηλώσεων, που ελπίζω ότι θα έχουν ενδιαφέρον όχι μόνον για τους ιστορικούς και τους αρχαιολόγους αλλά και για το ευρύτερο κοινό των χωρών μας».
Στη δική του προσφώνηση ο Μητσοτάκης είχε αναφερθεί σχεδόν αποκλειστικά στα ελληνοτουρκικά, μιλώντας «για τη δράση της γειτονικής Τουρκίας, η οποία, δυστυχώς, σε ρόλο ταραξία καταπατά τη διεθνή νομιμότητα, ναρκοθετώντας την ειρήνη σε πολλά ευαίσθητα σημεία του χάρτη» και επιμένοντας πως «είναι προς το αμοιβαίο μας συμφέρον να ελέγξουμε τέτοιες προκλητικές συμπεριφορές και να θυμίσουμε σε όποιον τις ασκεί τα πραγματικά του όρια». Στο τέλος μόνο είπε δυο λογάκια για το «Ετος Ιστορίας Ελλάδας και Ρωσίας» και εξέφρασε το… ενδιαφέρον του για «ένα σχετικό βίντεο το οποίο κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τη σημασία της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου».
Ο Λαβρόφ, όπως είδαμε, αντέστρεψε τη σημασιολογική σειρά των θεμάτων. Πρώτα το «Ετος Ιστορίας» και μετά μια σύντομη και εντελώς ισορροπημένη αναφορά στα ζητήματα της Ανατολικής Μεσογείου, «που είναι πολύ σημαντική από γεωπολιτικής άποψης» και γι’ αυτό «χρειάζεται το ταχύτερο δυνατό αποκλιμάκωση της έντασης που δημιουργήθηκε στην περιοχή, για να προχωρήσουν οι χώρες στη διευθέτηση όλων των προβλημάτων -που δεν είναι και λίγα- στην περιοχή, μέσω απευθείας διαλόγου».
Ισες αποστάσεις ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία και… προθυμία διαμεσολάβησης, αν ζητηθεί: «Η Ρωσία βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτή την περιοχή. Εμείς έχουμε καλές, σταθερές σχέσεις με τις χώρες της περιοχής και αν υπάρχει βούληση, ενδιαφέρον από τους εταίρους μας, είμαστε έτοιμοι να συμβάλλουμε στην ομαλοποίηση της κατάστασης».
Ηταν σαν να έλεγε στον Μητσοτάκη: εσύ κρατάς το ζήτημα στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Από πού αντλείς το θράσος να μας ζητάς να κάνουμε δήλωση ενάντια στην Τουρκία; Βάλτε μας στο παιχνίδι και μετά το συζητάμε.
Ο Μητσοτάκης έκρινε σκόπιμο να πετάξει και μια σπόντα για την κόντρα Ερντογάν-Μακρόν: «Και βέβαια κάτι το οποίο με προβληματίζει ιδιαίτερα είναι ότι [η Τουρκία] περιβάλλει αυτήν την επιθετική της δράση με έναν θρησκευτικό μανδύα, καθιστώντας έτσι ορατό τον κίνδυνο για την αρμονική συνύπαρξη λαών και θρησκειών» (ενώ ο Μακρόν δεν κάνει το ίδιο, μετατρέποντας σε επίσημη πολιτική την ισλαμοφοβία!).
Ο Λαβρόφ πήρε τη λάθος πάσα και σκόραρε με ευκολία: «Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας ότι οι προσπάθειες να χρησιμοποιηθεί ο θρησκευτικός παράγοντας στα γεωπολιτικά παιχνίδια είναι κάτι πολύ επικίνδυνο». Ηταν μια καθαρά φωτογραφική αναφορά στην απόσχιση της ουκρανικής Εκκλησίας από το πατριαρχείο της Μόσχας, που οδήγησε σε ρήξη των σχέσεων της ρωσικής Εκκλησίας με το φαναριώτικο ιερατείο της Κωνσταντινούπολης, αλλά και με την Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία έσπευσε να αναγνωρίσει την αυτοκεφαλία της ουκρανικής Εκκλησίας, επειδή αυτό ήταν αμερικάνικη απαίτηση.
Αφού «κάρφωσε» τον Μητσοτάκη για το ζήτημα της αναγνώρισης της ουκρανικής Εκκλησίας, ο Λαβρόφ φρόντισε να «καρφώσει» και τον Μακρόν: «Εδώ και χρόνια, στο πλαίσιο του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, προωθούμε την πρωτοβουλία να αναγνωριστούν όχι μόνο ο αντισημιτισμός αλλά και η χριστιανοφοβία και η ισλαμοφοβία ως καταδικαστέες πράξεις. Υποστηρίζει και η Ελλάδα αυτά τα ζητήματα, κοινές προσεγγίσεις έχουμε».
Είχε και άλλο «καρφί» ο ρώσος ΥΠΕΞ. Απαντώντας στον Μητσοτάκη που είχε πει ότι «η Ελλάδα -το έχουμε ξανασυζητήσει- προφανώς είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Αυτό δεν μας εμποδίζει, όμως, κύριε Υπουργέ, να διευρύνουμε τις διμερείς μας σχέσεις με την Ρωσία», ο Λαβρόφ έκλεισε τη σύντομη αντιφώνησή του ως εξής: «Και οι σημερινές μου συνομιλίες επιβεβαίωσαν για ακόμα μια φορά ότι -όπως και εσείς είπατε- η συμμετοχή της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ δεν εμποδίζει την ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των χωρών μας. Βεβαίως, επιθυμητό θα ήταν και η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ να μην μας εμποδίσουν να αναπτύξουμε αυτές τις σχέσεις. Ευχαριστώ πολύ».
Ο Λαβρόφ είναι «κλασάτος» πολιτικός, δεν είναι Κούλης ή Δένδιας. Δε βρίσκεται τυχαία επί 16 χρόνια στο τιμόνι της διπλωματίας μιας ισχυρής ιμπεριαλιστικής δύναμης. Τον αέρα της υπεροχής που του δίνει η θέση που κατέχει τον έδειξε καθαρά στον Μητσοτάκη. Αυτό που υπονόησε ήταν ότι στο παρελθόν έχουν ακυρωθεί έργα ρωσικού ενδιαφέροντος (ο πολύπαθος αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης), ενώ και τώρα η Ελλάδα ετοιμάζεται να υπογράψει κυρώσεις κατά της Ρωσίας για την υπόθεση Ναβάλνι. Κοντολογίς, ο Λαβρόφ δεν άφησε τίποτα να πέσει κάτω, δεν άφησε κανένα περιθώριο να χρησιμοποιηθεί κάποια δήλωσή του υπέρ της ελληνικής αστικής τάξης στον ελληνο-τουρκικό ανταγωνισμό.
Τον αέρα της υπεροχής του εκπροσώπου μιας ισχυρής ιμπεριαλιστικής δύναμης ο Λαβρόφ τον έδειξε και όταν φρόντισε να εξειδικεύσει ακόμα και την πάγια θέση της Ρωσίας για το δικαίωμα κάθε κράτους να επεκτείνει τα χωρικά του ύδατα στα 12 μίλια, έτσι που όχι μόνο να μην έχει αντιτουρκική χροιά (την οποία θα χρησιμοποιούσε η ελληνική προπαγάνδα), αλλά αντίθετα να προσεγγίζει τις θέσεις της Αγκυρας. Κάθε μέλος της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, είπε στις κοινές δηλώσεις του με τον Δένδια, μπορεί να καθορίσει το εύρος των χωρικών υδάτων του «έως τα 12 μίλια, τηρώντας την κοινή λογική και τις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες». Εσπευσε, μάλιστα, να διευκρινίσει ότι υπάρχουν περιπτώσεις που «οι χώρες, για κάποιους λόγους, καθορίζουν χωρικά ύδατα μικρότερου εύρους».
Ας σημειωθεί εδώ πως αυτή η ρωσική θέση δεν αποτελεί μόνο «αβάντα» προς την Τουρκία. Αποτελεί και διεκδίκηση των ρωσικών συμφερόντων. Αν το Αιγαίο μετατραπεί σε «ελληνική λίμνη», πώς θα περνούν τα ρωσικά πολεμικά που «αλωνίζουν» τη Μεσόγειο; Η ιμπεριαλιστική κυβέρνηση του Πούτιν δεν είναι η κομμουνιστική κυβέρνηση του Λένιν και των μπολσεβίκων, που έδωσαν μάχη για να κατοχυρωθούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της νεοσύστατης Τουρκικής Δημοκρατίας στα Στενά.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που το ελληνικό ΥΠΕΞ φρόντισε να λογοκρίνει τον Λαβρόφ στην ιστοσελίδα του, όπου αναρτήθηκε μόνο η δήλωση Δένδια και μια απάντησή του σε δημοσιογραφική ερώτηση!
Εκαναν την εθνικιστική προπαγάνδα τους με το σποτάκι για τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, καλλιέργησαν το ραγιαδισμό και την ξενοδουλεία με τις προσδοκίες για «στήριξη των ελληνικών θέσεων από τη Ρωσία» κι όταν ο Λαβρόφ τους άφησε με άδεια χέρια, όπως αναμενόταν, φώναξαν «πάμε γι’ άλλα» κι άρχισαν να πανηγυρίζουν για την κοινή δήλωση της τριμερούς Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου. Αυτό, όμως, είναι… στανταράκι, δεν μπορεί να πείσει ούτε τους πιο ανεγκέφαλους εθνικιστές.