Αστραψε και βρόντηξε η Φώφη: «Η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης έχουν διαμορφώσει μια στρατηγική αντίστοιχη με εκείνη του 2012. Είναι η στρατηγική με στόχο την παλινόρθωση της Δεξιάς και την κατάληψη του πρωθυπουργικού θώκου. Μετά τα Ζάππεια η ΝΔ έσυρε τη χώρα σε διπλές εκλογές για να πληρώσουν οι πολίτες τον βαρύ λογαριασμό λίγους μήνες μετά. Τώρα κάνουν και πάλι το ίδιο, με πιο ευέλικτο τρόπο. Αρνούμενοι πάντα να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν».
Θύμωσε επειδή ο Κούλης συμμάχησε με τον Τσίπρα στο προεδρικό μέγαρο και δε δέχτηκε ν΄αναφερθεί στο ανακοινωθέν η πρότασή της για οικουμενική; Αν έκανε τη δήλωση αμέσως μετά την έξοδό της από το προεδρικό μέγαρο, θα την αποδίδαμε στο θυμό, όμως έγινε δυο μέρες μετά, πράγμα που σημαίνει ότι υπήρξε προϊόν επεξεργασίας της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ.
Βέβαια, όπως διαρρέουν οι πασόκοι, η Φώφη θα εντείνει τις επιθέσεις και κατά του Τσίπρα, για να μην κατηγορηθεί το ΠΑΣΟΚ ότι «αλληθωρίζει» κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά. Αυτό, όμως, είναι καθαρά προσχηματικό. Αν η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου φτάσει στο σημείο να μην μπορεί να κρατηθεί άλλο στην εξουσία, ο μεν Μητσοτάκης λέει «πάμε για εκλογές», η δε Γεννηματά λέει «πάμε για οικουμενική». Αρα, το ΠΑΣΟΚ διατίθεται ως δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ. Και σωστά από τη μεριά του, γιατί σε περίπτωση εκλογών και νίκης της ΝΔ θα αναγκαστεί να συρθεί σε μια συγκυβέρνηση υπό τον Μητσοτάκη, που δικαίως δε θα διαπραγματεύεται την πρωθυπουργία του (όπως έγινε και με τον Σαμαρά και με τον Τσίπρα). Αντίθετα, σε μια ευρύτερης σύνθεσης κυβέρνηση από τη σημερινή Βουλή, το ΠΑΣΟΚ βάσιμα θα διεκδικήσει την απομάκρυνση του Τσίπρα από την πρωθυπουργία, όπως είχε γίνει με τον Γιωργάκη το 2011.
Το ΠΑΣΟΚ, βέβαια, δηλώνει πως δεν προσβλέπει σε κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, απορρίπτοντας τα σχετικά καρφιά που πετάει η Συγγρού. Υπάρχουν, όμως, πράγματα που γίνονται και δε λέγονται και πράγματα που λέγονται και δε γίνονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει και τυπικά σοσιαλδημοκρατικοποιηθεί, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία τον θέλει στους κόλπους της (είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις Πινέλα, από αθηναϊκού εδάφους μάλιστα), ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν είναι τόσο δυνατό, ούτε έχει καμιά άμεση προοπτική γρήγορης ανάκαμψης. Δεν έχει καταφέρει καν να μαζέψει σε ενιαίο σχηματισμό -μετωπικού χαρακτήρα έστω- τα διάσπαρτα κομμάτια του λεγόμενου Κέντρου (Ποτάμι, ΚΙΔΗΣΟ, ομάδες και ομαδούλες). Ακόμα κι αυτό θα χρειαστεί χρόνο. Φοβάται, λοιπόν, ότι η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου μπορεί να καταρρεύσει ξαφνικά, ευνοώντας μόνο τη ΝΔ του Μητσοτάκη, που αυτή τη στιγμή φαντάζει σαν η μοναδική συγκροτημένη εναλλακτική λύση, και αφήνοντας το ΠΑΣΟΚ και πάλι στα κρύα του λουτρού. Να στιγματιστεί σαν μια μικρή ενδιάμεση δύναμη, που δεν μπορεί να ξαναποκτήσει αέρα εξουσίας, με αποτέλεσμα ν' αρχίσει να «ξεψειρίζει» το Κέντρο ο Μητσοτάκης. Οι εσωτερικές ανάγκες του ΠΑΣΟΚ και η πίεση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που θέλει έναν ισχυρό πόλο στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα, οδηγούν τη Γεννηματά στις «οικουμενικές» προτάσεις.
