«Να διασφαλίσουμε ότι τις επόμενες μετά τις εκλογές μέρες –ό,τι αποτέλεσμα και να ‘χουμε και ό,τι αντιθέσεις και να υπάρξουν– θα υπάρξει μια σύμπνοια σε ορισμένα θέματα , στην κατεύθυνση να μην επιτρέψουμε να γίνουν σπέκουλες από κερδοσκόπους και μ’ αυτά τα δεδομένα επίσης να ζητήσουμε, ότι μέχρι να μπούμε σε λογικές αναδιαπραγμάτευσης ή ακύρωσης ή ό,τι γίνει το Μνημόνιο, ό,τι είναι να γίνει θα τρέχει, εκτός από πράγματα τα οποία επιδεινώνουν την ύφεση. Δηλαδή εννοώ να διασφαλίσουμε ότι θα έρθει η δόση των 4 δισ. που είναι να έρθει, με τη γνωστή διαδικασία. Δεν έχουμε ενδείξεις ότι από το εξωτερικό θα υπάρξουν γεγονότα τέτοια που να αποσταθεροποιούν την κατάσταση».
Αποκαλυπτικός όσο ποτέ άλλοτε ο επικεφαλής της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Δραγασάκης, μιλώντας στη διαδικτυακή τηλεόραση του EURO2day.gr, περιγράφει μια διαδικασία εντελώς διαφορετική απ’ αυτή που περιγράφει ο Α. Τσίπρας από τα προεκλογικά μπαλκόνια. Μια διαδικασία πιστής εφαρμογής του Μνημόνιου, μέχρι «να μπούμε σε λογικές αναδιαπραγμάτευσης». Με στόχο να έρθει καταρχήν η δόση των 4 δισ. ευρώ! Η συγκεκριμένη απάντηση δόθηκε σε ερώτηση που αφορούσε τις δυνατότητες χρηματοδότησης που θα έχει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Οι δυνατότητες χρηματοδότησης, λοιπόν, εξαρτώνται απόλυτα από τα 4 δισ. ευρώ του δανείου από την τρόικα και γι’ αυτό «ό,τι είναι να γίνει θα τρέχει».
Επειδή, όμως, αυτά τα 4 δισ. θα πάνε για την αποπληρωμή παλαιότερων δόσεων δανείων, είναι φανερό ότι και η συνέχιση της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ θα εξαρτάται από τις επόμενες δόσεις. Γιατί δεν πρόκειται ν’ ανοίξουν ξαφνικά κάποιοι εσωτερικοί κρουνοί χρηματοδότησης. Αρα, «ότι είναι να γίνει θα τρέχει» και στη συνέχεια.
Αναρωτιέται κανείς με τι δυνατότητες διαπραγμάτευσης θα πάει στις Βρυξέλλες μια κυβέρνηση «της Αριστεράς», όταν από τώρα διακηρύσσει πρώτο ότι έχει ανάγκη τις δόσεις της δανειακής σύμβασης και δεύτερο ότι απορρίπτει κάθε ιδέα εξόδου από την Ευρωζώνη; Φυσικά, οι ιμπεριαλιστές του γαλλογερμανικού άξονα ενδεχομένως να επιτρέψουν κάποια μέτρα, όπως η επαναφορά των βασικών της ΕΓΣΣΕ, με τον όρο όμως ότι θα εφαρμοστεί αυστηρά το υπόλοιπο πρόγραμμα, όπως περιγράφεται στο Μνημόνιο.
Για να είμαστε ακριβείς, και ο Τσίπρας έχει στρογγυλέψει τις ομιλίες του από τα μπαλκόνια, ενώ στις συνεντεύξεις του ξεχνά να μιλήσει για «ακύρωση του Μνημόνιου». Οταν τον ρωτούν, προτιμά να μιλά για «αντικατάσταση του Μνημονίου με ένα εθνικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης», δηλαδή για μετονομασία του Μνημόνιου, σύμφωνα με τη λογική των «ισοδύναμων μέτρων», όπως την περιέγραψε ο Δ. Παπαδημούλης. Στον Δραγασάκη, όμως, έχει ανατεθεί το καθήκον να δίνει τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις στους ιμπεριαλιστές πιστωτές και στην κεφαλαιοκρατία. Προσέξτε πόσο ωραία τα είπε στην ίδια συνέντευξη: «Σε αντίθεση με τους νεοφιλελεύθερους που θεοποιούν μόνο το ιδιωτικό και με κάποιους άλλους που θεοποιούσαν το κρατικό, εμείς είμαστε αντιδογματικοί. Λέμε λοιπόν, ότι αν εξασφαλιστούν κάποια στοιχειώδη πράγματα, αυτό που λέμε γραφειοκρατία ή αυτό που λέμε διαφθορά, αυτό που λέμε χωροταξία και χρήσεις γης, αυτό που λέμε υποδομές σύγχρονες που να συνδέουν την εγχώρια οικονομία με τη διεθνή, εάν υπάρξουν ολ’ αυτά, τότε μη σας φανεί παράξενο, μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να φανεί πιο φιλική προς την πραγματική επιχειρηματικότητα από άλλες κυβερνήσεις που υμνούν από το πρωί ως το βράδυ την επιχειρηματικότητα».
Και πόσο αυστηρά προειδοποιεί τους εργαζόμενους να μην κάνουν όνειρα: «Πυρήνας του δικού μας προγράμματος είναι ριζοσπαστικές, όπως λέμε, μεταρρυθμίσεις και μετασχηματισμοί. Καμία υπόσχεση βιώσιμη δεν μπορούμε να δώσουμε στους εργαζόμενους καταρχήν, ότι μπορούμε να διασφαλίσουμε μισθούς και δικαιώματα με το παλιό μοντέλο το οποίο έχει καταρρεύσει». Ποιο είναι το νέο μοντέλο; Μια πιο ήπια κινεζοποίηση των εργαζόμενων σε δημόσιο και ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα.
