Εληξε τελικά το σίριαλ «υπόγραψε – δεν υπογράφω». Το ανακοίνωσε ο Γιούνκερ, ο οποίος –σε αντίθεση με τον Ρεν και τον εκπρόσωπό του Αλταφάζ– δεν πήρε μέρος στις προκλήσεις. Ισως επειδή ο Γιούνκερ είναι πολιτικός (πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου) και όχι ένας τεχνοκράτης που καβάλησε το καλάμι. Προφανώς παρενέβη και ο Παπαδήμος και τους είπε να το κόψουν, γιατί δεν κάνει καλό στην ίδια την Ευρωζώνη να εμφανίζονται κάποιοι υπάλληλοι και να μιλούν με τόσο απαξιωτικό τρόπο για το πολιτικό προσωπικό μιας χώρας-μέλους.
Ετσι, ο Σαμαράς έγινε τζάμπα μάγκας. Είτε γιατί είχε ενημέρωση από στελέχη της ευρωπαϊκής δεξιάς είτε γιατί είχε τη διορατικότητα να εκτιμήσει ότι δεν θα του ζητούσαν με ιταμό τρόπο να βάλει και υπογραφή σ’ ένα χαρτί μαζί με τον Παπανδρέου, αλλά θα αρκούνταν στην πολιτική δέσμευση που αναλαμβάνει, βρήκε ένα θέμα για να αποπροσανατολίσει από την ουσία της πολιτικής που ακολουθεί και να εμφανιστεί σαν ντούρος πατριώτης που δεν υπογράφει εθνικά ταπεινωτικές δηλώσεις.
Βέβαια, πριν πει το «δεν υπογράφω», ο Σαμαράς είχε φροντίσει να διατυμπανίσει σε όλους τους τόνους ότι θα σεβαστεί κάθε συμφωνία που θα έχουν υπογράψει οι προηγούμενες κυβερνήσεις (Παπανδρέου και Παπαδήμου). Κι αυτό έπρεπε να είναι αρκετό, όπως και η υπογραφή Παπαδήμου στην όποια συμφωνία, μιας και αυτός είναι ο πρωθυπουργός και εκφράζει όλα τα κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνησή του (και πάνω απ’ όλα εκφράζει το ελληνικό κράτος).
Αναρωτιέται κανείς μήπως ο Ρεν και η παρέα του δούλευαν για λογαριασμό του Σαμαρά, κάνοντάς τον τζάμπα μάγκα. Αυτοί, όμως, δεν είχαν κατά νού τον Σαμαρά, αλλά τον ελληνικό λαό. Αυτόν ήθελαν να εκβιάσουν.