Εξαιρετικά ανακλαστικά επέδειξε για μια ακόμα φορά η Βασιλική Ακαδημία της Σουηδίας, απονέμοντας το φετινό Νόμπελ Οικονομικών στον Πολ Κρούγκμαν, καθηγητή στο Πρίνστον και μόνιμο αρθρογράφο των «Νew York Times». Εδώ και μερικά χρόνια ο Κρούγκμαν ήταν συνεχώς υποψήφιος, αλλά η επιλογή πήγαινε σε άλλους, διότι αυτός εθεωρείτο «αιρετικός», αφού προειδοποιούσε για το επερχόμενο σκάσιμο της «φούσκας». Τώρα που η «φούσκα» έσκασε, ήρθε η ώρα να πάρει το Νόμπελ, γιατί αυτή τη στιγμή οι φιλελεύθεροι (και όχι νεοφιλελεύθεροι) τύπου Κρούγκμαν είναι οι καλύτεροι προπαγανδιστές του συστήματος.
«Η κυβέρνηση Μπράουν φάνηκε πρόθυμη να εκτιμήσει ξεκάθαρα την οικονομική κρίση και να δράσει γρήγορα ώστε να ξεπεραστεί», έγραφε ο Κρούγκμαν στους «Νew York Times» λίγο πριν ανακοινωθεί η απονομή του Νόμπελ. Στη συνέχεια, επαινούσε τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις επειδή «δήλωσαν έτοιμες να ακολουθήσουν τη βρετανική ηγεσία, να διοχετεύσουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια στις τράπεζες, την ώρα που εγγυώνται τα χρέη τους». Αφού εξέφραζε τον προβληματισμό του («δεν γνωρίζουμε αν αυτές οι κινήσεις θα φέρουν αποτέλεσμα»), κατέληγε με έναν ύμνο για τον Μπράουν: «Ευτυχώς για την παγκόσμια οικονομία, που ο Γκόρντον Μπράουν και οι αξιωματούχοι του έχουν λογικές προτάσεις και μπορούν να μας υποδείξουν το δρόμο για την έξοδο από την κρίση».
Το μοναδικό μέλημα των οικονομολόγων τύπου Κρούγκμαν είναι να σωθεί ο καπιταλισμός. Κι όχι μόνο να σωθεί ο καπιταλισμός, αλλά να μείνουν στο απυρόβλητο τα κέρδη της πιο αεριτζίδικης, της πιο παρασιτικής μερίδας του κεφάλαιου, μέσω μιας τεράστιας επιχείρησης αναδιανομής εθνικού εισοδήματος, την οποία θα εγγυηθεί και θα φέρει σε πέρας το κράτος. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Κρούγκαμν δεν προτείνει ούτε ένα μέτρο ρεφορμιστικού τύπου, ούτε ένα μέτρο για την τόνωση της ζήτησης, τίποτα που να θυμίζει το new deal της περιόδου του Ρούσβελτ. Γιατί ξέρει πολύ καλά, ότι με τον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας που έχει διαμορφωθεί και με την παραγωγική βάση να έχει μεταφερθεί σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, η τόνωση της εσωτερικής ζήτησης στις ιμπεριαλιστικές χώρες θα ευνοήσει αυτές τις οικονομίες. Υποστηρίζει, λοιπόν, εκείνες τις κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις που θα ευνοήσουν το χρηματιστικό κεφάλαιο στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Τη στήριξη των αεριτζίδικων κερδών από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, μια στήριξη που συνιστά την πιο επαχθή μέθοδο διαχείρισης της κρίσης, την πιο στυγνή αντιλαϊκή-αντεργατική μέθοδο.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που τα ΜΜΕ προβάλλουν με υστερικό τρόπο τους οικονομολόγους τύπου Κρούγκμαν, οι οποίοι δεν ήταν θιασώτες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Το σύστημα έχει ανάγκη από νέους παραμυθάδες, τώρα που οι προηγούμενοι χρεοκόπησαν.
