Οσο για το ρόλο του Βενιζέλου, ξαναδιαβάζοντας τη δήλωση που έκανε τα χαράματα της 3ης Νοέμβρη του 2011, μπορούμε να καταλάβουμε ότι ήταν «μέσα στο κόλπο». Είπε σε εκείνη τη δήλωσή του: «Ολα όσα γίνονται και λέγονται σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο αφορούν εξίσου και την αντιπολίτευση, ιδίως την αξιωματική, που είναι αποδέκτης των ίδιων ισχυρών μηνυμάτων από τις Κάννες και η στάση της οποίας, εάν ήταν θετική, θα λειτουργούσε ως εγγύηση για τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας».
Είναι φανερό ότι ο Βενιζέλος γνωρίζει ότι θα ασκηθούν πιέσεις στον Σαμαρά για να μπει στην κυβέρνηση. Προφανώς του το είχε πει ο Μπαρόζο. Το μόνο που ίσως δεν γνώριζε εκείνη τη στιγμή είναι η απάντηση που έδωσε ο Σαμαράς. Δικό του καθήκον ήταν να «τελειώσει» τον Παπανδρέου (ο οποίος από τον Ιούνη της ίδιας χρονιάς ήταν διατεθειμένος να παραδώσει την εξουσία). Κι αυτό το καθήκον το έφερε σε πέρας. Τα υπόλοιπα είχαν δρομολογηθεί από τους Μερκοζί, με διεκπεραιωτή τον Μπαρόζο.
Για τον Σαμαρά ήταν προσωπικό πλήγμα. Αν δεν είχε μπει στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά του επιτρεπόταν να συνεχίσει τη δήθεν αντιμνημονιακή παπαρολογία των «Ζαππείων», θα πήγαινε σε εκλογές και θα σάρωνε (για να κάνει στη συνέχεια αυτά που έκανε από τότε που ανέλαβε πρωθυπουργός). Ομως, οι Μερκοζί δεν του επέτρεψαν αυτή την πολυτέλεια. Τον υποχρέωσαν να μπει στην κυβέρνηση Παπανδρέου, να εγγυηθεί με την υπογραφή του το δεύτερο Μνημόνιο (το Φλεβάρη του 2012), να δει το ποσοστό της ΝΔ να πέφτει κάτω από το 20% το Μάη της ίδιας χρονιάς και να κερδίζει με την ψυχή στο στόμα τον Ιούνη.
Το προσωπικό δράμα του Γιωργάκη και περισσότερο αυτό του Σαμαρά, των αρχηγών των δυο παραδοσιακών αστικών κομμάτων εξουσίας, η άνευ όρων παράδοση του προσωπικού πολιτικού τους μέλλοντος στα χέρια της Μέρκελ και του Ολάντ, δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής αδυναμίας τους, αλλά αποτέλεσμα του ρόλου που, εκ των πραγμάτων, μπορεί να παίξει το εγχώριο αστικό πολιτικό προσωπικό. Τα όρια της σχετικής αυτονομίας, που σε εποχές ήρεμης καπιταλιστικής ανάπτυξης τους δίνουν κάποια περιθώρια ελιγμών, έχουν μηδενιστεί. Είναι υποχρεωμένοι να χορεύουν στο χαβά που τους βαράνε οι ξένοι πάτρωνες. Αν τα καταφέρουν, τα κατάφεραν, αλλιώς πετιούνται στα σκουπίδια σαν στυμμένες λεμονόκουπες.
