«Σύμπνοια και συμπόρευση» ζητά η κυβέρνηση, αναμασώντας και πάλι το γνωστό πατριωτικό παραμύθι. Σύμπνοια και συμπόρευση στην εφαρμογή μιας πολιτικής που θα γίνει ακόμα πιο εφιαλτική τα επόμενα χρόνια, εξαναγκάζοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής τάξης να ζει σε ασιατικές συνθήκες. Σύμπνοια και συμπόρευση στην πορεία «κινεζοποίησης» του ελληνικού προλεταριάτου.
Βέβαια, επειδή η προπαγάνδα αυτή δεν περνάει πλέον (κοντεύουμε χρόνο από τότε που υπογράφτηκε το Μνημόνιο), έπεσε στην πιάτσα και ολίγη εκλογολογία και ολίγη ανασχηματισμολογία, μπας και διαχυθεί λιγάκι η προσοχή του κόσμου.
Πώς να τα καταφέρουν, όμως; Με τον Πεταλωτή που παραληρεί καθημερινά στο press room, προκαλώντας πλατιά χαμόγελα με τις δηλώσεις του; Οι εργαζόμενοι μετρούν άλλα πράγματα. Διαβάζουν την εντολή του Παπακωνσταντίνου προς τους διοικητές των ΔΕΚΟ να κόψουν τουλάχιστον 20% από τους μι- σθούς των εργαζόμενων. Διαβάζουν τις μελέτες για το νέο ενιαίο μισθολόγιο των εργαζόμενων στο δημόσιο, που προαναγγέλλουν νέο ψαλίδι στις αποδοχές τους, ύψους 600 εκατ. ευρώ το χρόνο. Διαβάζουν για το πάγωμα των κλαδικών συμβάσεων, που θ’ ανοίξει το δρόμο στην εκβιαστική γενίκευση των ειδικών επιχειρησιακών συμβάσεων με το πετσόκομμα των μισθών. Οι εργαζόμενοι υποφέρουν ήδη από την ανεργία και βλέπουν πως αυτή η πληγή θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη στο μέλλον, καθώς τα νέα «πακέτα» που συνεχώς ανακοινώνονται (το «πακέτο» του Μνημόνιου σχεδόν διπλασιάζεται μέχρι το 2014 και μετά ακολουθεί νέο «πακέτο») θα βυθίσουν σε μεγαλύτερη παρακμή τον ελληνικό καπιταλισμό.
Πολύ θα ήθελε η κυβέρνηση να έχει κάτι να ανακοινώσει στο θέμα της επιμήκυνσης αποπληρωμής του δανείου από την τρόικα, πλην όμως η Μέρκελ έκοψε τη φόρα του Παπανδρέου, ξεκαθαρίζοντας ότι η Γερμανία δεν πρόκειται να δει χωριστά το ελληνικό θέμα, αλλά μόνο στο πλαίσιο μιας συνολικής λύσης στην ευρωζώνη. Ο Παπανδρέου προσέφερε πλήρη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στο «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» των Μέρκελ-Σαρκοζί, όμως δεν εισέπραξε τίποτα. Το μόνο που του έμεινε είναι να επιχειρήσει έναν προπαγανδιστικό αντιπερισπασμό, μόνο για εσωτερική κατανάλωση, με τη συνάντησή του με τον Σαρκοζί στο Παρίσι, μια μέρα πριν τη σύνοδο κορυφής των ηγετών των χωρών μελών της ευρωζώνης. Γι’ αυτό και προσπαθεί να προσδώσει δραματικούς εθνικούς τόνους σ’ αυτή τη συνάντηση, καλώντας πριν σε συναντήσεις τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, οι οποίοι αυτή τη φορά ανταποκρίθηκαν, μολονότι γνωρίζουν ότι ο Παπανδρέου θέλει να τους χρησιμοποιήσει σαν ντεκόρ.
Στο μεταξύ, σε ευρωπαϊκό επίπεδο φαίνεται να διαγράφεται στον ορίζοντα ένας συμβιβασμός μεταξύ του γερμανογαλλικού άξονα και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ. Μετά το ναυάγιο της τελευταίας συνόδου κορυφής, ανατέθηκε στον Χέρμαν Βαν Ρομπάι να κάνει το γυρολόγο ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες και να διαμορφώσει μια συμβιβαστική λύση, την οποία φαίνεται ότι τελικά βρήκε, με τη βοήθεια και του Μπαρόζο.
Το σχέδιο Ρομπάι-Μπαρόζο είναι μια ελαφρώς πιο «λάιτ» εκδοχή του «Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας» των Μέρκελ-Σαρκοζί. Οπως γράφτηκε χαρακτηριστικά, το πλαίσιο Ρομπάι-Μπαρόζο κρατάει τον πυρήνα του «Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας», αλλά λειαίνει μερικές από τις γωνίες του. Γι’ αυτό και η ίδια η Μέρκελ το χαιρέτισε, όπως και ο Σόιμπλε. Τα βασικά σημεία του τετρασέλιδου κειμένου, το οποίο αποκάλυψε το Ρόιτερς, είναι τα εξής:
– Για την ανταγωνιστικότητα, αντί της γερμανικής πρότασης να καταργηθούν οι αυτόματες τιμαριθμικές αναπροσαρμογές των μισθών, που είχαν προκαλέσει αντιδράσεις πολλών κυβερνήσεων, προβλέπεται η παρακολούθηση του μισθολογικού κόστους από την Κομισιόν και η δέσμευση των κυβερνήσεων, ότι θα λαμβάνουν μέτρα για τη συγκράτησή του, αν αυξάνεται με πολύ γρήγορο ρυθμό.
– Τα «φρένα χρέους» δεν προβλέπεται να επιβληθούν με ενιαίο τρόπο, σύμφωνα με την αντίστοιχη πρόβλεψη του γερμανικού συντάγματος, αλλά θα επιτραπεί στις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν τα δικά τους μέτρα ισοδύναμου αποτελέσματος. Δηλαδή, ή με συνταγματική πρόβλεψη ή με νόμο πλαίσιο.
– Για το συντονισμό της πολιτικής στο ασφαλιστικό: οι κυβερνήσεις θα πρέπει να πείθουν την Κομισιόν, ότι είναι βιώσιμα τα ασφαλιστικά τους συστήματα και αν δεν το καταφέρνουν θα καλούνται να παρουσιάζουν μέτρα που θα διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα, χωρίς κατ’ ανάγκη να αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.
Ομως, ακόμη και αυτή η πιο «λάιτ» πρόταση, επειδή ακριβώς έχει γερμανο-γαλλικό «άρωμα», προκαλεί αντιδράσεις στις άλλες ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα υπάρξει συμφωνία στις 25 Μάρτη. Γι’ αυτό και η γερμανική κυβέρνηση επαναλαμβάνει τον ωμό εκβιασμό προς τους εταίρους της, ότι αν δεν γίνει δεκτό το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» στη νέα του μορφή, δεν πρόκειται να συμφωνήσει στην ενίσχυση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, αλλά θα αφήσει τις υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης έκθετες στο μένος των «αγορών», μέχρι να χρεοκοπήσουν.
Περιττεύει να πούμε ότι στις διαπραγματεύσεις που έκανε ο Ρομπάι, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απάντησε «ναι σε όλα». Ουσιαστικά δεν υπάρχει η παραμικρή διαπραγμάτευση από ελληνικής πλευράς, ούτε ένταξη σε κάποια συμμαχία. εχει υπάρξει άνευ όρων παράδοση στο γαλλογερμανικό άξονα, με αίτημα την επιμήκυνση της αποπληρωμής και τη μικρή μείωση του επιτοκίου, ζητήματα για τα οποία η Γερμανία δεν έχει δώσει την παραμικρή υπόσχεση. Γι’ αυτό και ο Παπανδρέου τρέμει για τις εξελίξεις.
