Αναρωτιέται κανείς: γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν ξετινάζουν τη βασική μπού-ρδα του ΣΥΡΙΖΑ περί «ακύρωσης του Μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης»; Να την ξετινάξουν όχι με γενικολογίες του τύπου «αυτή η πρόταση οδηγεί σε έξοδο από το ευρώ», που απαντιούνται εύκολα από μεριάς ΣΥΡΙΖΑ με γενικολογίες του τύπου «κανένας δεν πρόκειται να μας διώξει από το ευρώ», αλλά με συγκεκριμένα επιχειρήματα. Να επικαλεστούν, δηλαδή, την ίδια τη δανειακή σύμβαση, η οποία περιλαμβάνει το Μνημόνιο ως αναπόσπαστο τμήμα της και επομένως κανείς δεν μπορεί να πει «παίρνω τα δάνεια – πετάω το Μνημόνιο». Να επικαλεστούν, ακόμη, τις διαδοχικές αποφάσεις του Συμβουλίου (μετά από συνόδους κορυφής), που περιλαμβάνουν τα μέτρα του Μνημόνιου και το καθιστούν νομικά δεσμευτικό από άποψη κοινοτικού δικαίου.
Στη σελίδα 9 γράφουμε αναλυτικά γι’ αυτό το θέμα, εδώ όμως μας απασχολεί η στάση των δύο πόλων του πάλαι ποτέ δικομματισμού, τα στελέχη των οποίων εμφανίζονται ως αδαείς και αδιάβαστοι, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πώς έχει το θέμα από νομική άποψη. Eίναι πραγματικά εκπληκτικό το γεγονός ότι η ΝΔ συγκρούεται επί τριήμερο με τον ΣΥΡΙΖΑ για το ντιμπέιτ, αφήνοντας έξω τα στοιχεία της πολιτικής του στα οποία θα μπορούσε να τον «κωλοχτυπήσει».
Η απάντηση γι’ αυτή την «παράλειψη» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι νομίζουμε απλή: έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και φοβού-νται μήπως πάθουν μεγαλύτερη ζημιά απ’ αυτή που θα προκαλέσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν αποκαλύψουν πως έχουν αλυσοδέσει το λαό με τη δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο, πως έχουν εγκαταλείψει κάθε έννοια κρατικής αυτοτέλειας, τότε η κατηγορία του δωσιλογισμού θα τους κάνει ακόμα μεγαλύτερη ζημιά. Γιατί είναι άλλο πράγμα να μιλά για δωσιλογισμό ο Καμμένος, που κανένας δεν του δίνει ιδιαίτερη σημασία, και άλλο να βγαίνουν και να παραδέχονται μόνοι τους ότι αλυσόδεσαν τον ελληνικό λαό και τον παρέδωσαν στους πιστωτές του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, κάνοντας τη μια κωλοτούμπα μετά την άλλη, εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν αποκαλύπτουν την ουσία αυτών που διακηρύσσει δημαγωγικά και έχει στήσει όλη αυτή την επιχείρηση εξαπάτησης του ελληνικού λαού. Και τα τρία κόμματα, μαζί με την απαραίτητη τσόντα ΔΗΜΑΡ, είναι συνένοχα σ’ αυτή τη συμπαιγνία, το καθένα για τους δικούς του λόγους. Εξαπατούν τον ελληνικό λαό, για να κρατήσουν ζωντανή τη θεωρία της επαναδιαπραγμάτευσης, που αποτελεί το κεντρικό προεκλογικό επιχείρημα όλων τους.
Οσο για τον Περισσό, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και περιορίζεται σε γενικόλογους αφορισμούς, χωρίς να ψάχνει και ν’ αποκαλύπτει την ουσία. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι η Παπαρήγα και τ’ άλλα στελέχη που σηκώνουν το βάρος της προεκλογικής παρουσίας του κόμματός τους δεν έχουν στοιχειώδη γνώση του τι είναι η δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο, πώς συνδέονται μεταξύ τους και ποιες δυνατότητες αλλαγής υπάρχουν εντός του πλαισίου της κοινοτικής νομιμότητας. Μιλούν γενικά και αόριστα, εξαπολύουν άσφαιρα πυρά κατά της ΕΕ και αφήνουν όλο το έδαφος ανοιχτό στους ΣΥΡΙΖΑίους να αναπτύσσουν τη δημαγωγική τους προπαγάνδα εξαπατώντας τις πλατιές λαϊκές μάζες. Γιατί οι ΣΥΡΙΖΑίοι εμφανίζονται σαν «ρεαλιστές» που προτείνουν συγκεκριμένα πράγματα, την ίδια ώρα που ο Περισσός περιορίζεται να επαναλαμβάνει ότι δε θα τα κάνουν, χωρίς να παρουσιάζει καμιά επιχειρηματολογία γι’ αυτό, γεγονός που κάνει εύκολη τη ζωή των ΣΥΡΙΖΑίων και δυσοίωνες τις εκλογικές προοπτικές του Περισσού. Αν μη τι άλλο, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πόσο μπάχαλο είναι ο κομματικός τους μηχανισμός και ιδιαίτερα εκείνο το κομμάτι που θα έπρεπε να προσφέρει τεκμηρίωση στα πολιτικά στελέχη. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μόνο ο Μπογιόπουλος έγραψε στη στήλη του («Ριζοσπάστης, 6.6.12) μερικά πράγματα, ξεφυλλίζοντας εντελώς πρόχειρα το Μνημόνιο, χωρίς να δει όλο το βάθος του θέματος. Και βέβαια, ένα δημοσιογραφικό σχόλιο δεν αποτελεί ανάλυση με την οποία ένα κόμμα μπορεί να ξεμπροστιάσει ένα άλλο που του λεηλατεί την εκλογική βάση.
