Ο Τσίπρας μπορεί να αισθάνεται ανακουφισμένος. Ο εκβιασμός της παραίτησης έπιασε τόπο και η ΚΠΕ του ΣΥΝ ενέκρινε επιτέλους την πρότασή του για έκτακτο συνέδριο. Μόνο που η νίκη του ήταν Πύρρειος, αφού η μεν ανανεωτική πτέρυγα (πλην ελαχίστων) δεν ψήφισε την πρότασή του, ενώ το αριστερό ρεύμα κόπηκε στα δύο και το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών του απέσχε από την ψηφοφορία. Μια ψηφοφορία που έγινε με ανάταση των χεριών και όχι με καταμέτρηση. Είναι σαν όλοι να συμφώνησαν ότι δεν τους βολεύει σήμερα να πάνε σε συνέδριο για εκλογή νέου αρχηγού, αλλά να κερδίσουν λίγο χρόνο για να διαμορφώσουν καλύτερα τα μέτωπά τους.
Υποτίθεται ότι ο Τσίπρας θέλει συνέδριο θέσεων. Το «ζουμί» της ομιλίας του, όμως, ήταν πως χειρότερο από την όποια αμφισβήτησή του είναι ότι «ομνύουμε στο πρόσωπο του προέδρου, αρκεί όμως να μην έχει το θάρρος και την τόλμη να διατυπώνει την άποψή του στα όργανα». Το μόνο που τον ενδιαφέρει, δηλαδή, είναι να αποτινάξει από πάνω του την κηδεμονία των «τάσεων», οι οποίες όμως είναι καταστατικά θεσπισμένες στον ΣΥΝ. Πέρα από την καταστατική θέσπιση, όμως, οι τάσεις εκφράζουν υπαρκτές δυνάμεις, ενώ ο ίδιος εκφράζει απλώς μια ομάδα στελεχών, χωρίς ιστορία και ρίζες. Αυτή η τοποθέτηση ήταν βούτυρο στο ψωμί των «τάσεων» που την έπεσαν χοντρά στον πρόεδρο. «Ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Αλ. Τσίπρας θέλει συνέδριο είναι για την ενίσχυση της μικροεξουσίας του στον ΣΥΝ, ώστε στη συνέχεια να αντιμετωπίσει τον Αλ. Αλαβάνο με διακύβευμα την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ», είπε ο «ανανεωτικός» Μ. Σαμπατακάκης, ενώ ο «ρευματικός» Π. Λαφαζάνης, από τα πρόσωπα με το μεγαλύτερο κύρος στο κόμμα, προειδοποίησε τον Τσίπρα και τους «προεδρικούς» ότι εφόσον επιμένουν για συνέδριο, όλα θα εξεταστούν από μηδενική βάση, αφήνοντας να εννοηθεί ότι σ’ αυτό συμπεριλαμβάνεται και η εκλογή του προέδρου (εκλογή από την ΚΠΕ, και όχι από το συνέδριο όπως ισχύει σήμερα).
Από την άλλη, ο Αλαβάνος εκμεταλλεύεται τους δεσμούς του με τα ΜΜΕ και βρίσκεται καθημερινά στο κέντρο της δημοσιότητας. Τι μπορεί να αντιπροσωπεύσει, όμως, πέρα από μερικές «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ που τον ακολουθούν; Επειδή ο Αλαβάνος δεν είναι βλάκας για να μην ξέρει ότι η ΚΟΕ, η ΔΕΑ και «τ’ άλλα παιδιά» δε μπορούν να του φτιάξουν κόμμα για να παίξει στην κεντρική πολιτική σκηνή, δουλεύει παρασκηνιακά για να πάρει ένα κομμάτι του αριστερού ρεύματος και είτε να επαναδιαπραγματευθεί με την συνασπισμική πλειοψηφία είτε να δημιουργήσει νέο φορέα. Η συνέχεια αναμένεται, όπως πάντοτε, συναρπαστική, ας πάψουν όμως να μας ζαλίζουν με τα περί «μάχης αρχών».