«Εχει έρθει η ώρα οι Παλαιστίνιοι να αναγνωρίσουν το εβραϊκό κράτος και να αναγνωρίσουν το γεγονός ότι έχει πρωτεύουσα. Ονομάζεται Ιερουσαλήμ». Αποθρασυμμένος από την απόφαση του Τραμπ, ο επικεφαλής της σιωνιστικής οντότητας Μπενιαμίν Νετανιάχου αποκαλύπτει το ναζιστικό πρόσωπο του σιωνισμού. Από πότε έγινε εβραϊκό κράτος το Ισραήλ; Οχι από τότε που το αναγνώρισε ο ΟΗΕ, αλλά από τότε που οι σιωνιστές αισθάνθηκαν δυνατοί να εγκαθιδρύσουν ένα θεοκρατικό καθεστώς που θεωρεί τους Παλαιστίνιους-πολίτες αυτού του κράτους (προσοχή: δεν αναφερόμαστε στη Δυτική Οχθη και τη Λωρίζα της Γάζας, αλλά σ' αυτούς που χαρακτηρίζονται «Αραβες του Ισραήλ») πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Από πότε η Ιερουσαλήμ έγινε «πρωτεύουσα του εβραϊκού κράτους»; Από το 1967, όταν με τον πόλεμο των έξι ημερών οι σιωνιστές κατέλαβαν την Ανατολική Ιερουσαλήμ και έκτοτε τη διατηρούν υπό κατοχή. Το 1982, οι σιωνιστές ψήφισαν νόμο για να προσαρτήσουν την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Η κίνηση αυτή είτε καταγγέλθηκε από τη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα» είτε δεν αναγνωρίστηκε. Ο ΟΗΕ, όχι στα ψηφίσματά του του 1948, αλλά σε πρόσφατα ψηφίσματά του, αναγνωρίζει ότι η Ανατολική Ιερουσαλήμ είναι κατεχόμενη περιοχή. Για παράδειγμα, το Ψήφισμα 58/292 της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ στις 14 Μάη του 2004 αναφέρει: «Επιβεβαιώνοντας επίσης το ψήφισμα 66/18 της 30ής Νοέμβρη 2011 και όλα τα ψηφίσματα σχετικά με το καθεστώς της Ιερουσαλήμ, έχοντας κατά νου ότι η διεθνής κοινότητα δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, τονίζει την ανάγκη να βρεθεί τρόπος για την επίλυση μέσω διαπραγματεύσεων του καθεστώτος της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας δύο κρατών.
Υπενθυμίζοντας τη συμβουλευτική γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της 9ης Ιούλη Νο 20043, επιβεβαιώνοντας το ψήφισμα 58/292 της 6ης Μάη 2004, στην οποία αναφέρει μεταξύ άλλων ότι η κατάσταση του κατεχόμενου παλαιστινιακού εδάφους από το 1967, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, παραμένει μια στρατιωτική κατοχή και σύμφωνα με το Διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, ο παλαιστινιακός λαός έχει το αναμφισβήτητο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και στην άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων επί του εδάφους του».
Υπό το φως της διαχρονικής σιωνιστικής επιθετικότητας και της προκλητικότητας των τωρινών δηλώσεων του Νετανιάχου, μπορεί κανείς να θυμηθεί αυτό που έγραψε ο Τσίπρας τον Νοέμβρη του 2015 στο βιβλίο επισκεπτηρίων του προέδρου του Ισραήλ: «Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντώ τις εξοχότητές σας» (στα αγγλικά: «With great honor to be in your historical capital and to meet your excellencies»). Ηταν μια δήλωση α λα Τραμπ, μια πισώπλατη μαχαιριά στο σώμα του παλαιστινιακού λαού που εδώ και δεκαετίες ματώνει για την εθνική του αποκατάσταση (με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, φυσικά).
Την εκδοχή της γκάφας δεν μπορούμε να τη δεχτούμε. Εντάξει, ο Τσίπρας δεν είναι… τέρας πολιτικής (και λοιπής) μόρφωσης. Ομως τα στοιχειώδη του Παλαιστινιακού τα γνωρίζει. Και σίγουρα σκέφτηκε τι θα γράψει στο επίσημο βιβλίο του αρχηγού του κράτους του Ισραήλ, γιατί αυτές οι αναφορές δεν είναι… λόγια που πετούν. Τα γραπτά μένουν. Ηταν λοιπόν μια συνειδητή επιλογή, αποτέλεσμα των επαφών με την αμερικάνικη και τη σιωνιστική διπλωματία. Ο Γιωργάκης έστησε την αμερικάνικης έμπνευσης «στρατηγική συμμαχία» Ελλάδας-Ισραήλ, ο Σαμαράς τη συνέχισε, ο Τσίπρας την ανέβασε ένα σκαλί παραπάνω. Αλλωστε, δεν υπάρχει έλληνας πρωθυπουργός που να έχει επισκεφτεί τόσες φορές το Ισραήλ όσες ο Τσίπρας.
