Παλιά έλεγαν ότι δε γίνεσαι «πρωθυπουργίσιμος», αν μόλις εκλεγείς αρχηγός κόμματος της αστικής αντιπολίτευσης, δεν κάνεις μερικές θεαματικές διαγραφές. Διότι μόνο έτσι θα σφίξουν οι κώλοι και θα μαζευτούν οι εσωκομματικοί σου αντίπαλοι. Αυτό λεγόταν κυρίως για τη ΝΔ, που μετά το πέρασμα του ιδρυτή της στην προεδρία της Δημοκρατίας, άλλαζε τους αρχηγούς σαν τα πουκάμισα (Ράλλης, Αβέρωφ, Μητσοτάκης, Εβερτ, Καραμανλής). Ο Καραμανλής ο νεότερος, για παράδειγμα, διέγραψε τον αντίπαλό του στις εκλογές για την προεδρία του κόμματος Γ. Σουφλιά, καθώς και τους πρώην υπουργούς Στ. Μάνο και Β. Κοντογιαννόπουλο και για ένα χρόνο άλλους τρεις βουλευτές (Α. Παπαληγούρα, Π. Τατούλη και Ν. Κάκκαλο), κάνοντας μια επίδειξη πυγμής, που εδραίωσε την αυτοκρατορία του στη ΝΔ. Βέβαια, είχε τη στήριξη του θείου του και των βαρόνων του καραμανλισμού, που ακόμα ήταν πολιτικά ενεργοί.
Αντίθετα, ο Κούλης δεν τολμά ούτε τον Κασαπίδη να διαγράψει και απλώς τον… ανασχηματίζει από τομεάρχη. Οσο για τον Βαγγέλα, που χαρακτήρισε τον αρχηγό της ΝΔ και την παρέα του «τζάμπα μάγκες», ούτε που τολμά να τον αγγίξει. Περιορίστηκε, λοιπόν, να στείλει μηνύματα σε κάτι δευτεροκλασάτους, όπως η Παπακώστα, σε μια προσπάθεια να δείξει ότι είναι… αρχηγάρα. «Οποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να ακολουθήσει ή νιώθει ότι πρέπει να συμβιβαστεί με τη σημερινή τυχοδιωκτική ομάδα που κυβερνά τη χώρα θα μείνει πίσω», διασάλπισε ο Κούλης, μαζεύοντας τους τομεάρχες (εν είδει γλαστρών σε τηλεοπτικό ντεκόρ), λίγη ώρα πριν εκφωνήσει ο Τσίπρας το δικό του λογύδριο στους υπουργούς (που επίσης χρησιμοποιούνται σαν γλάστρες σε τηλεοπτικό ντεκόρ).
Ηταν μόνο μια προσπάθεια να ενισχύσει το αρχηγικό του προφίλ; Νομίζουμε πως ήταν και κάτι περισσότερο. Υποψιάζεται ότι οι Τσιπραίοι μπορεί να καταφέρουν να βγάλουν καμιά διετία ακόμα, διάστημα που είναι πολύ μεγάλο για ένα κόμμα που εδώ και ένα χρόνο ζητάει εκλογές. Κάποιοι θ' αρχίσουν να γκρινιάζουν, άλλοι θα ψάχνουν τρόπους προσωπικής προβολής τους, ο ένας θα κάνει το κοντό του κι ο άλλος το μακρύ του, με κίνδυνο η ΝΔ να μετατραπεί σ' έναν πλαδαρό μηχανισμό, με «κουρασμένα» στελέχη κι έναν αρχηγό υπό αμφισβήτηση. Γι' αυτό προσπαθεί να μαζέψει από τώρα τα λουριά και μάλλον δε θα διστάσει να τραβήξει και καμιά διαγραφή δευτεροκλασάτου προκειμένου να φοβίσει τους υπόλοιπους και να τους υποχρεώσει να στοιχηθούν πίσω από τον ίδιο και την επιτελική ομάδα που έχει δημιουργήσει.
Η πλάκα είναι πως η Παπακώστα δεν είπε τίποτα το διαφορετικό απ' αυτό που μέχρι πρότινος έλεγαν ο πρώτος αντιπρόεδρος Κ. Χατδηδάκης και ο τομεάρχης Οικονομικών Χ. Σταϊκούρας. Οτι δηλαδή η ΝΔ είναι ένα υπεύθυνο ευρωπαϊκό κόμμα και όταν η κυβέρνηση φέρει στη Βουλή για ψήφιση τα μέτρα που θα συμφωνήσει με τους δανειστές, θα τα δει ένα προς ένα, και αν υπάρχουν κάποιες μεταρρυθμίσεις που συμφωνεί, θα τις ψηφίσει. Αυτή ήταν τότε η γραμμή του Κούλη, μετά την άλλαξε, όμως η Παπακώστα είτε δεν το πήρε χαμπάρι είτε θέλησε να πάρει τα «πέντε λεπτά δημοσιότητας», εν γνώσει της ότι θα γίνει ντόρος γύρω από τη «διαφοροποίησή» της. Βάζουμε τη λέξη «διαφοροποίηση» εντός εισαγωγικών, γιατί συνήθως κάτι τέτοια κρατούν ελάχιστα. Μετά τα μαζεύουν οι ίδιοι οι «διαφοροποιηθέντες», συχνά χωρίς να χρειάζονται καν αυστηρή προειδοποίηση από την ηγεσία.
Η προηγούμενη γραμμή του Κούλη (θα ψηφίσουμε τις μεταρρυθμίσεις με τις οποίες συμφωνούμε) δεν ήταν κάτι καινούργιο. Ηταν αυτό που έκανε ο Σαμαράς το 2010-11. Ψήφιζε κάποια άρθρα από τους εφαρμοστικούς νόμους του πρώτου Μνημόνιου που κατέθετε στη Βουλή η κυβέρνηση Παπανδρέου. Το διατυμπάνιζε κιόλας, προσπαθώντας να αποκρούσει τις κατηγορίες που δέχονταν από αστικούς κύκλους στην Ελλάδα, αλλά και από τις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες. Ο κόσμος τότε ήταν στους δρόμους, η κυβέρνηση Παπανδρέου έδειχνε εύθραυστη και το κεφάλαιο απαιτούσε από τον Σαμαρά να στηρίξει τη μνημονιακή πολιτική. Αυτός, κοιτάζοντας το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον, προσπαθούσε να κρατήσει άμυνα. Ελεγε τις παπάρες των «Ζαππείων» και παράλληλα ψήφιζε μερικές μνημονιακές διατάξεις, για να μην τον κατηγορούν ότι προτάσσει το κομματικό συμφέρον. Μέχρι που το Νοέμβρη του 2011 η Μέρκελ με τον Σαρκοζί «έφαγαν» τον Παπανδρέου (ο οποίος από τον Ιούνη της ίδιας χρονιάς είχε δείξει διατεθειμένος να παραδώσει την πρωθυπουργία) και ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να μπει στη συγκυβέρνηση του Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ).
Το 2017, όμως, δεν είναι 2010. Η μνημονιακή πλειοψηφία (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) είναι πλέον δεδομένη. Η ΝΔ ψήφισε το τρίτο Μνημόνιο, ο Τσίπρας τους εξαπάτησε και πήγε σε εκλογές για να εξασφαλίσει δεύτερη θητεία, επομένως νομιμοποιούνται να κρατούν μια άτεγκτη αντιπολιτευτική στάση, λέγοντας στον Τσίπρα: ή ψήφισέ τα ή παραιτήσου να τα ψηφίσουμε εμείς. Κι όταν ρωτιέται, τι θα κάνει με τα μέτρα που θα ψηφίσει τώρα ο Τσίπρας, φροντίζει να ξεκαθαρίσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η ΝΔ δεν είναι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, να λέει ότι θα σκίσει τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους («εμείς δεν κάνουμε λαϊκιστική πολιτική και δεν θα πούμε ποτέ αυτά που έλεγε ως αντιπολίτευση ο κ. Τσίπρας. Οι συμφωνίες της χώρας δεσμεύουν και τις επόμενες κυβερνήσεις»). Βέβαια, για λόγους κοινωνικής δημαγωγίας συμπληρώνει ότι «θα κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση με τους πιστωτές μας και θα διεκδικήσουμε περισσότερο δημοσιονομικό χώρο, μικρότερα πλεονάσματα, περισσότερες φοροαπαλλαγές, διότι θα είμαστε αξιόπιστοι στο μέτωπο των μεταρρυθμίσεων».
Απότι φαίνεται, αυτά ο Κούλης τα εξήγησε και στους Μέρκελ και Σόιμπλε, που τον δέχτηκαν στο Βερολίνο και μάλλον πήρε την έγκρισή τους για τη συγκεκριμένη αντιπολιτευτική τακτική. Στην παρούσα φάση, η ΝΔ δεν έχει άλλη λύση. Αν οι Τσιπραίοι μπορούν να βγάλουν καιρό ακόμα στην κυβέρνηση, τότε η ΝΔ θα αυτοκτονούσε πολιτικά αν ψήφιζε μαζί τους την παράταση του Μνημόνιου και τα νέα μέτρα (έστω και εν μέρει). Με τι μούτρα θα έκαναν μετά αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ; Γι' αυτό και μετά την αρχική ταλάντευση, αποφάσισαν να περάσουν σε γραμμή πλήρους καταψήφισης της συμφωνίας που θα υπογράψουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αφήνοντας σ' αυτούς όλη την ευθύνη.
Ταυτόχρονα, το επιτελείο του Κούλη ανέβασε τα ντεσιμπέλ του σκληρού ροκ, σε μια προσπάθεια να αλλάξει την ατζέντα. Η ατζέντα των Τσιπραίων λέει: ποντάρατε ότι δε θα κλείσει η αξιολόγηση, βάλατε όλα τ' αυγά στο ίδιο καλάθι και χάσατε, γιατί εμείς θα κλείσουμε την αξιολόγηση. Η ατζέντα που προσπαθεί να βάλει η ΝΔ, ανεβάζοντας τους τόνους, λέει: είστε ανίκανοι και πρόθυμοι να υπογράψετε τα πάντα. Κι επειδή οι δανειστές δεν σας έχουν εμπιστοσύνη (όπως θα είχαν σ' εμάς), σας ζητούν όλο και περισσότερα, με αποτέλεσμα να συνεχιστεί η ύφεση. Γι' αυτό φύγετε, ν' αναλάβουμε εμείς.
Στην ίδια γραμμή κινείται αναγκαστικά και το ΠΑΣΟΚ με τους συμμάχους του. Οταν ο Κούλης κρατάει αυτή τη γραμμή, δε θα μπορούσε το ΠΑΣΟΚ να κάνει κάτι το διαφορετικό. Ομως, έτσι όπως διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό από τους δύο (δικομματικό, με υψηλούς τόνους) τα περιθώρια αυτόνομης παρουσίας του ΠΑΣΟΚ μικραίνουν. Με αποτέλεσμα να μην ξεφεύγει κάποιες φορές από τη γελοιότητα και τη γραφικότητα, όπως συνέβη με τα… ποδοσφαιρικά. Αντάλλαξαν ο Τσίπρας με τον Κούλη tweets για τη Μπαρτσελόνα και την Παρί-Σεν-Ζερμέν και πήγε να μπει σφήνα η Φώφη δηλώνοντας… Εθνική Ελλάδας!
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ έχουν κάθε λόγο να κρατήσουν την πολιτική αντιπαράθεση σε καθαρά δικομματικό επίπεδο.
