Ενα φαινομενικά ακατανόητο κύριο άρθρο φιλοξενούσε το «Βήμα» στο πρωτοσέλιδό του της 6ης Σεπτέμβρη. Ξεκινούσε με την έκφραση ικανοποίησης για τη δήλωση του Γιωργάκη ότι θα ανακοινώσει πριν τις εκλογές τη δομή της κυβέρνησής του. Αμέσως μετά έκανε ένα… γεωγραφικό άλμα, για να μας πει ότι «οι προσπάθειες του σημερινού ((δεξιού) προέδρου της Γαλλίας κ. Σαρκοζί να επιστρατεύσει προοδευτικές δυνάμεις που αποδέχονται την πρόκληση για αναδόμηση του κράτους (χωρίς όμως να απεμπολήσουν τις ιδεολογικές τους θέσεις) δείχνει μιαν “οικουμενικότητα” που γίνεται ολοένα πιο αναγκαία στον σημερινό μας κόσμο»!
Στη συνέχεια διαπίστωνε με εμφανή θλίψη ότι «στην Ελλάδα θα ήταν σήμερα ακόμη, άτοπο και άκαιρο να αναζητήσει ένα προοδευτικό κόμμα τέτοιες συνεργασίες “στην αντίπερα όχθη”». Και καταλήγει στο… ζουμί: «Υπάρχουν ωστόσο στον προοδευτικό χώρο προσωπικότητες που θα μπορούσαν να στηρίξουν την ανανέωση. Οχι από υπουργικούς θώκους, αλλά επικεφαλής οργάνων μελέτης που να προτείνουν λύσεις αμέσως εφαρμόσιμες για την ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους. Και αυτό, σε μια χώρα όπου η κρατική μηχανή έπαψε σχεδόν να λειτουργεί αποτελεσματικά, είναι το κύριο ζητούμενο!».
Δεν είναι καθόλου δύσκολο να αποκωδικοποιήσουμε το μήνυμα που στέλνει η πρωινή του «αμαρτωλού» Συγκροτήματος: Πρώτον, Γιωργάκης χάνει – Κωστάκης κερδίζει. Με το που κερδίσει πρέπει ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα του Σαρκοζί, προσαρμοσμένο α’λα ελληνικά. Να βρει προσωπικότητες του χώρου του ΠΑΣΟΚ και να τους δώσει κρατικά πόστα, όχι υπουργικές θέσεις. Αυτό είναι το κύριο ζητούμενο των εκλογών. Πού θα βρει αυτές τις «προοδευτικές προσωπικότητες»; Το Συγκρότημα διαθέτει μπόλικο στοκ. Εχει εδώ και χρόνια συγκροτήσει το μεγαλύτερο «λόμπι» λιγούρηδων οσφυοκαμπτών (όλοι τους, κατά τα άλλα, με βαρύγδουπους τίτλους), το οποίο συνεχώς εμπλουτίζεται και ανανεώνεται. Φτάνει ο Καραμανλής να επιδείξει την πολιτική βούληση και το υλικό θα βρεθεί. Και γιατί θα πρέπει ο Καραμανλής να προσκυνήσει το Συγκρότημα; Γιατί η δεύτερη τετραετία θα είναι πολύ ζόρικη και γιατί ο επανακάμψας Λαλιώτης θα την περιορίσει σε διετία: σε δυο χρόνια θα γίνει εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας.
Σενάριο, θα πείτε, που δεν είναι σίγουρο ότι θα «γυριστεί». Σωστά. Ομως, αυτό το σενάριο, δημοσιευμένο τόσο προκλητικά λίγες μέρες πριν τις εκλογές, μας δίνει μια καλή γεύση για τον τρόπο που οργανώνεται η αστική πολιτική. Για το πώς τα ισχυρά καπιταλιστικά συγκροτήματα επιβάλλουν τη θέλησή τους, με φανερούς ή αφανείς τρόπους.
