Ο τίτλος του σχολίου δεν παραπέμπει στην αγαπημένη φράση του Καμμένου. Αναφέρεται στο σπάσιμο του Ποτα-μιού σε (τουλάχιστον) τέσσερα κομμάτια. Το βράδυ της Κυριακής, που θα τελειώσει το τριήμερο συνέδριό του, θα ξέρουμε αν θα έχει βρεθεί η κόλλα για να επανασυγκολλήσει τα κομμάτια. Οπως όμως συμβαίνει και μ’ ένα γυάλινο μαστραπά που έπεσε και έσπασε, το κόλλημα δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ.
Το Ποτάμι, αυτό το δημιούργημα της κρίσης, το δημιούργημα των μιντιαρχών προκειμένου να συγκρατήσουν έναν κόσμο που εγκατέλειπε το ΠΑΣΟΚ, εξεμέτρησε το πολιτικό του ζην ως αυτόνομος κομματικός μηχανισμός. Τα μπάζα που μαζεύτηκαν εκεί, υπό την προεδρία ενός τυχάρπαστου τηλεοπτικού δημοσιογραφίσκου, χαράζουν την πορεία τους για άλλα μαγαζιά, που μπορούν να τους εξασφαλίσουν την πολιτική επιβίωση ή έστω να τους δώσουν τη δυνατότητα να παλέψουν γι’ αυτή.
Οπως έχουν τα πράγματα, μια ομάδα με «μπροστινό» τον Ι. Φωτήλα, τραβάει προς τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Η ομάδα του Λυκούδη μιλάει ευθέως για κοινή πορεία «των κομμάτων, των κινήσεων, των πολιτών που τοποθετούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της Κεντροαριστεράς και του ριζοσπαστικού Κέντρου». Ο Θεοχάρης, που έχει αρχηγικές φιλοδοξίες, μιλάει για «ανασύσταση του Κέντρου» προκειμένου να συνεργαστεί με τη ΝΔ. Και ο Θεοδωράκης με τους λίγους δικούς του δεν λένε τίποτα, κρατώντας τη θέση τους για το συνέδριο.
Κανένας απ’ αυτούς που έχουν σαφή γραμμή (π.χ. Λυκούδης) δεν πρόκειται να μείνει έξω από τις διαδικασίες που θα ξεκινήσει το ΠΑΣΟΚ. Είτε μείνουν για ένα διάστημα στο Ποτάμι είτε όχι, όλοι έχουν χαράξει ήδη την πορεία τους έξω από το βραχύβιο αυτό εκλογικό μόρφωμα. Οπότε ο Θεοδωράκης είναι αναγκασμένος ν’ αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει.
