Στις 30 Μάρτη, ο Γ. Δραγασάκης έγραφε στην «Αυγή»: «Η επανίδρυση ή επαναθεμελίωση δε θα ξεκινήσει από το μηδέν, δε συνεπάγεται τη διάλυση. Μια διάλυση της σημερινής ΕΕ, χωρίς ένα ώριμο εναλλακτικό αριστερό σχέδιο, εμπεριέχει τον κίνδυνο μιας αρνητικής παλινδρόμησης, μιας επιστροφής σε εποχές καταστροφικών εθνικιστικών ανταγωνισμών. Αυτή είναι η προοπτική των ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων που ισχυροποιούνται σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Ακόμη γιατί τα περισσότερα δεινά από μια διάλυση της ΕΕ θα τα πληρώσουν και πάλι οι πιο αδύνατοι, οι πιο αδύναμες χώρες, αλλά και οι πιο αδύναμοι στην κάθε χώρα ξεχωριστά».
Στις 19 Μάη, μιλώντας στη Μπολόνια, στο πλαίσιο της καμπάνιας του για τη διεκδίκηση (λέμε τώρα) της προεδρίας της Κομισιόν, ο Τσίπρας έδωσε το περιεχόμενο της «Αλλαγής» (αυτή είναι η νέα λέξη-σύνθημα, που λανσάρει τις τελευταίες μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ) στην ΕΕ: «Μας ρωτάνε πολλοί: Υπάρχει εναλλακτική λύση για την Ευρώπη; Η απάντησή μας είναι: Ναι, υπάρχει. Και η εναλλακτική λύση είναι ένα "ευρωπαϊκό New Deal". Με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για μεγάλης κλίμακας επενδύσεις στην Παιδεία, την Ερευνα και την τεχνολογία, στο περιβάλλον, στην κοινωνική οικονομία, στα δίκτυα και τις υποδομές. "Ευρωπαϊκό New Deal", άμεσος απεγκλωβισμός από τη λιτότητα και "Ευρωπαϊκή Διάσκεψη Χρέους" για την επίλυση της υπερχρέωσης της Ευρωζώνης, είναι οι τρεις προϋποθέσεις για να βαδίσει η ΕΕ στο δρόμο της ισόρροπης και βιώσιμης ανάπτυξης. Αυτός είναι ο δρόμος της ευρωπαϊκής αριστεράς».
Τι θα είναι η ΕΕ που θα προκύψει αν (λέμε τώρα) υλοποιηθεί η «εναλλακτική λύση» του Τσίπρα; Τηρουμένων των αναλογιών, ό,τι και η Αμερική του new deal. Μια καπιταλιστική χώρα, με σκληρή αντεργατική πολιτική στο εσωτερικό της, με άγρια καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων, με διά της βίας υποταγή στις απαιτήσεις των αφεντικών της καπιταλιστικής παραγωγής και με ιμπεριαλιστική πολιτική στο εξωτερικό. Αυτή ήταν η πραγματικότητα του αμερικανικού new deal, αυτή θα είναι και του ευρωπαϊκού, αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό στις σημερινές συνθήκες.
Επειδή ο Τσίπρας διεκδικεί την προεδρία της Κομισιόν, καλό είναι να θυμηθούμε ποια είναι τα καθήκοντα του επιτελείου των Βρυξελλών, που είναι εκτελεστικό όργανο. Αντιγράφουμε από την ιστοσελίδα της Κομισιόν (στην ελληνική γλώσσα):
«Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή οφείλει να διασφαλίζει την εφαρμογή της νομοθεσίας της ΕΕ απ' όλα τα κράτη – μέλη και να προβαίνει σε νομικές ενέργειες όταν αυτό είναι αναγκαίο (…) Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορεί να προβεί σε νομικές ενέργειες εάν μια χώρα της ΕΕ: 1) Δεν κοινοποιήσει τα μέτρα που έλαβε για την ενσωμάτωση των οδηγιών της ΕΕ στο εθνικό της δίκαιο. 2) Υπάρχει υπόνοια ότι παραβιάζει τις διατάξεις των Συνθηκών, τους κανονισμούς ή τις οδηγίες της ΕΕ (…) Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή οφείλει επίσης να διασφαλίζει θεμιτούς όρους ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων της ΕΕ – ελέγχοντας αν τυχόν οικονομικές ενισχύσεις επιχειρήσεων από τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών συνάδουν με τους κανόνες της ΕΕ για τις κρατικές ενισχύσεις (…) Αυτά μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται στο θεσμικά κατοχυρωμένο πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι υποχρεωμένος βάσει και των συνθηκών της ΕΕ να δρα ο πρόεδρος της Κομισιόν».
Για τον Τσίπρα, βέβαια, όλ’ αυτά δεν έχουν καμιά σημασία. Αυτός μέσα στον πολιτικό μικρομεγαλισμό που τον διακρίνει έφτασε στο σημείο να πει, στη συνέντευξη που έδωσε την προηγούμενη εβδομάδα στο «Βήμα», όταν ρωτήθηκε αν έχει τις συμμαχίες με τις οποίες θα οδηγήσει την ΕΕ σε αλλαγή ρότας: «Ναι, τις έχουμε. Γίνομαι καθημερινά αποδέκτης μηνυμάτων κυβερνήσεων μεγάλων χωρών στα οποία τονίζεται ότι μια νέα διαπραγμάτευση, μια νέα συνεννόηση με την Ελλάδα, όχι μόνο είναι εφικτή, αλλά επιβάλλεται από το πνεύμα της Ενωμένης Ευρώπης»! Ποιες είναι αυτές οι κυβερνήσεις που στέλνουν τέτοια μηνύματα –και μάλιστα μετ’ επιτάσεως, καθημερινά– στον Τσίπρα; Η γερμανική, η γαλλική, η ιταλική, η ισπανική, η ολλανδική, η βελγική; Ποιες ακριβώς; Και γιατί αυτό που διαμηνύουν «μυστικά» στον Τσίπρα δεν το βλέπουμε να αποτυπώνεται στην πολιτική τους και στις προεκλογικές διακηρύξεις τους;
Τι μένει απ’ όλα αυτά; Η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ να σεβαστεί απόλυτα το ιμπεριαλιστικό στάτους της ΕΕ, πασχίζοντας τάχα να το αλλάξει από τα μέσα.
