Του τελείωσε το ζωικό βασίλειο (παράσιτα κτλ.) του Βενιζέλου και επειδή δεν έβρισκε κάτι άλλο πρόχειρο, κατέφυγε στην παιδική μυθολογία (καλικάντζαροι και φαντάσματα)! Οταν τα παίρνει στο κρανίο (και του συμβαίνει μερικές φορές την ημέρα), δεν μπορεί να συγκρατηθεί με τίποτα. Είναι, βλέπετε κι εκείνο το σύνδρομο της μεγαλοπρέπειας που τον κατατρύχει. Μαζί και το σύνδρομο του αδικημένου: αυτός θυσίασε τον εαυτό του για να σώσει την πατρίδα και κανείς δεν του το αναγνωρίζει!
Αφορμή για τη νέα έκρηξη Βενιζέλου ήταν το μπάσιμο που έκανε ο Χρυσοχοΐδης στη μάζωξη των Πασόκων, όπου είπε μεταξύ άλλων: «Εχουμε καταντήσει κόμμα του προέδρου, ένα φορητό κόμμα, κι εμείς εμφανιζόμαστε σαν σύμβουλοί του». Είπε κι άλλα: «Δεν ξεκαθαρίζουμε ως κράτος δικαίου αυτό που μαυρίζει τις ψυχές των πολιτών για τη φορολογία. Οι δημοσκοπήσεις μας δείχνουν και κάτω από το Ποτάμι» – «Η Δημοκρατική Παράταξη θέλει βάθος χρόνου, αλλά το επόμενο διάστημα τους αγώνες πρέπει να τους δώσει το ΠΑΣΟΚ. Αρα πρέπει να λειτουργούν τα όργανά του».
Του την έπεσαν, βέβαια, τα εξαπτέρυγά του (Ρήγας, Κωνσταντινόπουλος, Γρηγοράκος, Πρωτόπαπας), όμως ο Μπένι είχε απασφαλίσει και κανένας δεν μπορούσε να τον κρατήσει. Αφιέρωσε σχεδόν ολόκληρη τη δευτερολογία του στον Χρυσοχοΐδη. Και τι δεν του ‘συρε. Οτι είχε προτείνει την αλλαγή ονόματος και συμβόλων του ΠΑΣΟΚ, ότι είναι «παλικαράκι του μνημονίου» και δε δέχεται «να του τη βγαίνει από τ’ αριστερά», ότι έχει «το άγχος των εκλογών», ότι χρησιμοποιεί «χυδαιότητες». «Τα φαντάσματα είναι παρόντα, οι καλικάντζαροι της παράταξης χαίρονται και στήνουν χορό κάθε φορά που πάμε να κάνουμε κάτι» ήταν η κορυφαία κορόνα του.
Ετσι, η μάζωξη που υποτίθεται ότι θα καθόριζε την πορεία προς το συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης κατέληξε σ’ ένα μεγάλο φιάσκο. Ο Χρυσοχοΐδης λειτούργησε απλά σαν καταλύτης για να γίνει η έκρηξη. Αν δεν ήταν αυτός, θα ήταν κάποιος άλλος. Αλλωστε τι είναι ο Χρυσοχοΐδης; Ενας δεύτερης διαλογής αστός πολιτικός που έκανε καριέρα χάρη στην εύνοια της αμερικάνικης πρεσβείας. Δε θ’ αποτελούσε ποτέ πρόβλημα για ένα δυνατό ΠΑΣΟΚ. Το πολύ-πολύ να του βούλωναν το στόμα με κάνα δευτεροκλασάτο υπουργείο, όπως έκανε και ο Βενιζέλος όταν τον έβαλε στη συγκυβέρνηση Σαμαρά, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ.
Αν μιλάμε για πρόσωπα, το μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο Βενιζέλος. Γιατί δεν είναι μόνο η πολιτική που στηρίζει, αλλά και το ξινό, υπεροπτικό και αλαζονικό πρόσωπό του που εξοργίζει ακόμη και τους ψηφοφόρους που απέμειναν στο ΠΑΣΟΚ και πολλαπλασιάζει τις διαρροές αντί να τις ανακόπτει. Οσο ο Βενιζέλος είναι γαντζωμένος στην καρέκλα του προέδρου, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί ούτε από τις δήθεν αντιστάσεις εντός της συγκυβέρνησης να βγάλει πολιτική υπεραξία. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η Δημοκρατική Παράταξη δεν έχει καμιά προοπτική. Θα πάει χειρότερα και από την Ελιά. Δεν είναι τυχαίο που ο Λυκούδης κρατιέται μακριά, για να δει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα και μετά να καθορίσει τη θέση του. Να μην αποκλείουμε την προοπτική οι μεγαλοεκδότες να ρίξουν όλο το βάρος τους στην ενίσχυση του Ποταμιού, μπολιάζοντάς το με «νέο αίμα», κυρίως με την αποχωρήσασα από τη ΔΗΜΑΡ μειοψηφία. ‘Η να δούμε ακόμη και μαζική διαρροή από το ΠΑΣΟΚ προς το Ποτάμι.
