Παιχνίδι εντυπώσεων

«Είκοσι ώρες μετά την επιστροφή του από την Ουάσιγκτον και για δεύτερη φορά τους τελευταίους μήνες, ο Πρωθυπουργός προχώρησε σε μια κίνηση διακομματικής συναίνεσης. Σταθερή επιδίωξή του ήταν και είναι η συνεννόηση στα μείζονα ζητήματα, ιδίως σε αυτά που αφορούν στα εθνικά μας θέματα. (…) Ο πρωθυπουργός άκουσε τις απόψεις των συνομιλητών του κι επανέλαβε τη σταθερή επιλογή του, να συζητά με τις πολιτικές δυνάμεις για κάθε κρίσιμο θέμα που απασχολεί τη χώρα».
 
Ετσι παρουσίασε το Μαξίμου τις συναντήσεις του Μητσοτάκη με τους Τσίπρα, Γεννηματά, Βαρουφάκη και Βελόπουλο την επομένη της επιστροφής του από τις ΗΠΑ. Τι νόημα είχαν αυτές οι συναντήσεις; Ο Τσίπρας είχε ήδη ανέβει στα κάγκελα ενόσω ο Μητσοτάκης βρισκόταν ακόμα στην Ουάσινγκτον και οι υπόλοιποι είχαν διατυπώσει κριτική, καταγγελίες και ερωτήματα για όσα διαμείφθηκαν στην Ουάσινγκτον (τα επανέλαβαν, μάλιστα, και μετά τις συναντήσεις με τον Μητσοτάκη). Υπ' αυτές τις συνθήκες, η αναφορά σε «κίνηση διακομματικής συναίνεσης» ήταν εντελώς «κουφή» και δεν μπορούσε να βρει βάση ούτε ανάμεσα στους πιο φανατικούς οπαδούς του Μητσοτάκη.
 
Ηταν, όμως, υποχρεωμένος να κάνει αυτές τις συναντήσεις, προκειμένου να αποφύγει τις καταγγελίες για κρυφή ατζέντα στα λεγόμενα «εθνικά θέματα» και την πίεση για σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών. Τους κάλεσε, τους ενημέρωσε (με τον τρόπο που ήθελε αυτός) και τους βούλωσε το στόμα ως προς τα διαδικαστικά. Οχι όμως και ως προς την ουσία.
 
Ο Τσίπρας, έχοντας χαράξει μια σαφή γραμμή πολιτικής εκμετάλλευσης των λεγόμενων «εθνικών θεμάτων» και με νωπή ακόμα την εκμετάλλευση της Συμφωνίας των Πρεσπών από τον Μητσοτάκη (με καθαρά σπεκουλάντικο τρόπο), δε θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ενώ το Μαξίμου περιορίστηκε σε μια τυπική ανακοίνωση μετά το σύνολο των συναντήσεων, ο Τσίπρας στήθηκε μπροστά στις κάμερες για να εκφωνήσει ένα κάθε άλλο παρά σύντομο λογύδριο, με το οποίο έπαιξε σε δυο ταμπλό.
 
Από τη μια, εμφάνισε τον ΣΥΡΙΖΑ ως «εθνικά υπεύθυνη πολιτική δύναμη» δηλώνοντας ότι «θα στηρίξουμε την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, όπως έχουμε αποδείξει» (συμπληρώνοντας ότι «περιμένουμε ωστόσο μία σοβαρή τεκμηρίωση για την αναγκαιότητα της  αγοράς των F35 σε σχέση με το κόστος, καθώς δεν πρέπει να επαναλάβουμε μια αλόγιστη κούρσα εξοπλισμών, τώρα που βγήκαμε από την κρίση».
 
Από την άλλη, επιτέθηκε ολομέτωπα στους χειρισμούς του Μητσοτάκη: «Υπογράμμισα τον προβληματισμό και την έντονη ανησυχία μας -και πιστεύω όλου του ελληνικού λαού- από την εκκωφαντική σιωπή που επικράτησε κατά την επίσκεψη του, όχι μόνο από τον πρόεδρο Τραμπ αλλά από όλη την αμερικανική ηγεσία, απέναντι στην πιο σοβαρή κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας των τελευταίων 20 ετών» – «Δήλωσε [ο Μητσοτάκης] ότι η Ελλάδα είναι προβλέψιμος σύμμαχος, δηλαδή δεδομένος. Εδωσε όσα είχε να δώσει -και με το παραπάνω- πριν καν ζητήσει όσα δικαιούται να πάρει. Και αυτή είναι εσφαλμένη τακτική» – «Το κρίσιμο ερώτημα που απασχολεί κάθε έλληνα πολίτη σήμερα, ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης, είναι αν οι ισχυροί σύμμαχοί μας θα πιέσουν την Τουρκία να μην κλιμακώσει τις προκλήσεις και θα βρεθούν έμπρακτα στο πλευρό μας, στο ενδεχόμενο που η τουρκική πλευρά εντείνει αυτές τις προκλήσεις. Χωρίς ξεκάθαρη διαβεβαίωση σε αυτό το ενδεχόμενο, πιστεύω είναι λάθος να προχωράμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα».
 
Και κορύφωσε την… άρια με την κορόνα: «Ζήτησα λοιπόν από τον πρωθυπουργό να αναστείλει τη ψήφιση του νομοσχεδίου για την αναβάθμιση της αμυντικής μας συνεργασίας με τις ΗΠΑ, μέχρις ότου εξασφαλισθεί η έμπρακτη στήριξη στα κυριαρχικά μας δικαιώματα».
 
Την επέκταση των βάσεων την είχε συμφωνήσει με τους Αμερικάνους ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα ζητά από τον Μητσοτάκη να μην υλοποιήσει τη δέσμευση, τάχα για να εκβιάσει τις ΗΠΑ. Τον πληρώνει με το νόμισμα των… Πρεσπών. Και δύσκολα θα βγάλει πολιτική υπεραξία, γιατί όλοι θυμόμαστε την άθλια στάση του Τσίπρα μπροστά στον Τραμπ που πανηγύριζε για τα F-16.