Αλλά και όταν συζητούν σοβαρότερα ζητήματα στο υπουργικό συμβούλιο, πάλι παιδική χαρά θυμίζουν, αφού δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε στα στοιχειώδη. Κάποιοι ξεσαλωμένοι παπανδρεϊκοί όπως ο Παπακωνσταντίνου νομίζουν πως δεν διοικούν μια αστική δημοκρατία, αλλά μια αποικία, ενώ άλλοι, με μεγαλύτερη πολιτική εμπειρία, προσπαθούν να σώσουν τουλάχιστον τα προσχήματα.
Τελευταίο επεισόδιο αυτού του τύπου, ο άγριος καυγάς ανάμεσα στον Παπακωνσταντίνου από τη μια και στους Βενιζέλο και Καστανίδη από την άλλη για τον οικονομικό εισαγγελέα και τη μετατροπή της φοροδιαφυγής σε διαρκές έγκλημα, που διαλύει κάθε έννοια ποινικού νόμου και συνταγματικού δικαιώματος. Ο Βενιζέλος μιλούσε για «δικαστικό Φρανκεστάιν», ενώ ο Καστανίδης αναρωτιόταν ειρωνικά από πότε μέχρι πότε θα ισχύει το διαρκές του αδικήματος, από την εθνική παλιγγενεσία μέχρι την επόμενη εθνική παλιγγενεσία;
Βενιζέλος και Καστανίδης δεν είναι μόνο νομικοί, αλλά και πολιτικοί με εμπειρία. Ξέρουν, λοιπόν, καλά ότι αν ξεκινήσει ένα κυνήγι μαγισσών κατά όσων φοροδιαφεύγουν, το ΠΑΣΟΚ θα χάσει ένα από τα βασικά του στηρίγματα, τα μικροαστικά στρώματα. Δεν είναι δυνατόν σε μια αγορά που δεν κινείται τίποτα και που τα λουκέτα έχουν πάρει χαρακτήρα επιδημίας, να απειλείς με εξοντωτικές ποινές φυλάκισης τους φορολογικούς παραβάτες, λένε, αλλά ο Παπακωνσταντίνου συμπεριφέρεται με τη λογική τεχνοκράτη του ΔΝΤ που στάλθηκε σε χώρα της κεντρικής Αφρικής.
