Τσαντίστηκε ο Καμμένος από τη δήλωση της Μπακογιάννη ότι «κάτι σάπιο υπάρχει» στη συμφωνία για τα F-16 και ανακοίνωσε από το Twitter (όχι, δεν του πήρε το τάμπλετ «το παιδί» αυτή τη φορά) ότι σταματά «κάθε διαδικασία». Σα να πρόκειται για προσωπικό του μαγαζί. Γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι τον πρωθυπουργό Τσίπρα, που ήταν αυτός που ανακοίνωσε τη συμφωνία μαζί με τον Τραμπ, ενώ την υπερασπίστηκε και στη Βουλή, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του Θεοδωράκη. Στη συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, όμως, ο Καμμένος έχει το ελεύθερο να λέει ό,τι του καπνίσει. Ειδικά αν αποφασίζει να γράψει στο Twitter μετά το κυριακάτικο τραπέζι (προσέξτε την ώρα), ευρισκόμενος προφανώς εν πλήρη ευθυμία.
Δε θα ρωτήσουμε τι ακριβώς θα σταματήσει, θυμίζοντάς του ότι ο ίδιος (όπως και ο Τσίπρας) έλεγε στη Βουλή ότι «δεν υπάρχει συμφωνία», αλλά μόνο μια επιστολή εκδήλωσης ενδιαφέροντος από την ελληνική κυβέρνηση. Δε θα ρωτήσουμε γιατί πιο σημαντική και από το ψευτομάγκικο «σταματώ κάθε διαδικασία» είναι ο… όρος που έβαλε για να… ξαναρχίσει τη διαδικασία: «έως [ότου] καταθέσει [η Ντόρα] στην επιτροπή [της Βουλής] με παρόντα τον Πρέσβη των ΗΠΑ».
Από πότε οι πρεσβευτές ξένων χωρών παρίστανται στις συνεδριάσεις της ελληνικής Βουλής; Και μάλιστα σε ρόλο διαιτητή και παιδονόμου; Γιατί αυτό εννοεί ο Καμμένος. Ευθέως και όχι εμμέσως. Οτι η Ντόρα θα δώσει εξετάσεις μπροστά στον αμερικάνο πρέσβη, ο οποίος θα κρίνει ποιος είναι περισσότερο αμερικανόδουλος, ο Καμμένος ή η Ντόρα. Αυτή είναι η παράδοση της ελληνικής Δεξιάς, από την εποχή του περιβόητου Πιουριφόι και του «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας». Τις τελευταίες δεκαετίες, μετά την πτώση της αμερικανοκίνητης χούντας, προσπαθούσαν να κρύψουν αυτή τη χυδαία αμερικανοδουλεία. Ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος, για παράδειγμα, έκρυβε την αμερικανοδουλεία πίσω από το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Μια φράση που τον σημάδεψε για πάντα. Με αρνητικό πρόσημο, φυσικά. Και τώρα, η προκλητική αμερικανοδουλεία του Καμμένου, που κάλεσε την Ντόρα να διαγωνιστούν μπροστά στον αμερικάνο πρέσβη, πέρασε σχεδόν στο ντούκου.
Η Μπακογιάννη μίλησε περιφρονητικά για τη γραφικότητα του Καμμένου και απέφυγε να μπει στην ουσία. Δεν ήθελε να δώσει οποιαδήποτε λαβή να κατηγορηθεί για αντιαμερικανισμό. Αφησε τον Καμμένο στη… δικαιοδοσία του ΣΥΡΙΖΑ. Από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, όμως, μούγκα. Οχι μόνο από την κυβέρνηση, της οποίας ο Καμμένος αποτελεί επίλεκτο υπουργό, αλλά και από το κόμμα και από τους συνήθεις «διαφωνούντες» και «κριτικούς». Μπορεί να είπαν στην αρχή κάποια λογάκια κριτικής για τη συμφωνία «αναβάθμισης» των F-16, όμως από τη στιγμή που ο ίδιος ο Τσίπρας «πήρε πάνω του» τη συμφωνία και πήγε στη Βουλή να δώσει εξηγήσεις, μουγκάθηκαν. Χτυπώντας τον Καμμένο, θα ήταν σα να χτυπούν τον Τσίπρα. Και ειδικά σ' αυτή τη φάση δεν το θέλουν.
Αν δεν υπήρχε ο Καμμένος, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Γιατί είναι η κρυφή κάμερα που βγάζει στο φως την ουσία της πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δε θ' ακούσεις οποιονδήποτε συριζαίο να καλεί έναν νεοδημοκράτη σε μονομαχία αμερικανοδουλείας ενώπιον του αμερικάνου πρέσβη. Αυτά είναι για τον Καμμένο. Σε τι διαφοροποιείται, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ από την «πολιτική Καμμένου»; Σε τίποτα επί της ουσίας. Μόνο στο στιλ. Μόνο στο ύφος και ουδόλως στο ήθος. Αλλωστε, είδαμε τη δουλικότητα του Τσίπρα μπροστά στον Τραμπ και καταλάβαμε.
ΥΓ. Πριν από τη Ντόρα, που «ανακάλυψε» ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας», πυρά κατά του Καμμένου (και όχι του Τσίπρα) είχε εξαπολύσει ο Φίλης, κατηγορώντας τον Καμμένο ότι «προτρέχει και ανοίγει θέμα αγοράς F-35», θυμίζοντας ότι μίλησε για αντισταθμιστικά οφέλη, τα οποία απέκλεισε ο πρωθυπουργός και σημειώνοντας ότι διέψευσε τον πρωθυπουργό, ενημερώνοντας εγγράφως ότι το κόστος της συμφωνίας θα είναι από 1,5 έως 1,7 δισ. ευρώ. «Υπάρχει θέμα» είπε ο Φίλης. Ομως ο Καμμένος ξέρει ν' αποφεύγει τις κακοτοπιές, γι' αυτό και επέλεξε να απαντήσει στη Ντόρα και όχι στον Φίλη.
