Επρόκειτο ασφαλώς για γελοιότητα. Οχι επειδή το LGBT_GREECE πήρε το γνωστό πίνακα του Θεόδωρου Βρυζάκη «Ορκος των Αγωνιστών» (1865) και στη θέση της σημαίας με το γαλάζιο σταυρό έβαλε τη δική τους σημαία με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ετσι κι αλλιώς ο πίνακας εντάσσεται στην κατασκευασμένη αφήγηση της Ιστορίας από την άρχουσα τάξη του νεοελληνικού κράτους και δεν έχει καμιά σχέση με τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα (ξέρουμε πολύ καλά ότι καμιά ορκωμοσία αγωνιστών δεν έκανε ο τσιφλικάς Παλαιών Πατρών Γερμανός, όπως ξέρουμε το ίδιο καλά τι τράβηξε απ’ αυτόν τον ρασοφόρο τύραννο ο Παπαφλέσσας).
Γελοιότητα ήταν το κείμενο που συνόδευε τη «φωτοσοπιά»: «Η κάθε γενιά, σε κάθε εποχή, δίνει έναν δικό της αγώνα, από την επανάσταση του 2021 ως το me too ως την απόκτηση των αυτονόητων δικαιωμάτων, όπου υπάρχει καταπάτηση υπάρχει εξέγερση και επανάσταση»! Η απώλεια του μέτρου μπορεί να γίνει ανεκτή μέχρις ενός σημείου (καμιά φορά, όταν γίνεται με έξυπνο τρόπο, προκαλεί και συμπάθεια). Οταν ξεπερνά κάθε όριο, τότε είναι απλά γελοία.
Το ίδιο το γεγονός θα περνούσε μάλλον απαρατήρητο (άντε να ξεσπούσε κάνας καυγάς στα social media), αν δεν ξεσήκωναν τον κόσμο οι ακροδεξιοί της ΝΔ. Πλεύρης, Μαρκόπουλος, Καραγκούνης και σία. Ολοι οι σούπερ πατριώτες, που δεν έχουν πρόβλημα όταν ο πρωθυπουργός τους τρέχει στη Σούδα για να προσκυνήσει αμερικάνικο αεροπλανοφόρο, παραμονές της επετείου της επανάστασης του ’21, αλλά αισθάνονται βαθύτατα προσβεβλημένοι από μια χαζομάρα που δεν έθιξε κανένα, ούτε είχε… αντεθνική πρόθεση. Το αντίθετο: ήταν πλήρως ενταγμένη στην αντιιστορική κυρίαρχη αστική αφήγηση. Φανταστείτε πώς θα έκαναν αν στη θέση της σημαίας με το γαλάζιο σταυρό είχε τοποθετηθεί η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο!
Η «εξέγερση» των ακροδεξιών περισσότερο είχε ως στόχο τον Μητσοτάκη παρά το LGBT_GREΕCE. Διότι (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;) ο ακροδεξιός, είτε σαμαρικός είτε προερχόμενος από το ΛΑΟΣ, έχει πρόβλημα όταν ο ίδιος είναι στην απέξω, κι ας έχει φτύσει αίμα για να εκλεγεί βουλευτής, και την ίδια στιγμή ο Μητσοτάκης έχει σε κυβερνητικά πόστα ομοφυλόφιλους (Πατέλης, Γιατρομανωλάκης), προσπαθώντας να πάρει τη μπουκιά από το στόμα του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι τώρα είχε αποκλειστική εργολαβία αυτά τα ζητήματα. Ασε που πρέπει να φτιάξουν και τη διάθεση της εκλογικής τους πελατείας, που σε μεγάλο βαθμό αποτελείται από «νταβραντισμένους άντρακλες» και «γυναίκες της οικογένειας».
Ο Μητσοτάκης, όμως είναι αποφασισμένος να παίξει σ’ αυτό το πεδίο. Οχι γιατί τον πιέζει ο Πατέλης, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά επειδή το ζήτημα των ΛΟΑΤΚΙ προσφέρεται για διπλή καπηλεία. Από τη μια μαζεύεις ψήφους από τη συγκεκριμένη κοινότητα και από την άλλη δημιουργείς ένα μέτωπο υποκριτικής υπεράσπισης των δικαιωμάτων, την ίδια στιγμή που τσακίζεις τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στο δρόμο.
Η συνταγή είναι απλή. Φωνάζεις στο γραφείο (για φωτογράφιση) τον Λίνο-Αλέξανδρο Σισιλιάνο, πανεπιστημιακό και πρώην πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, άνθρωπο γενικώς χαμηλών τόνων, γέννημα-θρέμμα της ελληνικής μπουρζουαζίας, με γενική αποδοχή, παίρνεις καναδυό ακόμα πανεπιστημιακούς, προσθέτεις τρεις εκπροσώπους ΜΚΟ που ασχολούνται με τα ζητήματα των ΛΟΑΤΚΙ (ως γνωστόν, οι ΜΚΟ δεν υπογράφουν αποκλειστικό συμβόλαιο με κανένα κόμμα), βάζεις ως εκπροσώπους της κυβέρνησης τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Δικαιοσύνης και τον Πατέλη και έχεις έτοιμη την επιτροπή για τη σύνταξη «Εθνικής Στρατηγικής για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+». Τονίζεις, μάλιστα, ότι η επιτροπή πρέπει να καταθέσει πόρισμα μέχρι το καλοκαίρι.
Και βέβαια, όσο καιρό η επιτροπή θα αναζητά τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+, οι μπάτσοι θα δέρνουν ανενόχλητα τον κόσμο, τα εργασιακά δικαιώματα θα στραγγαλίζονται (ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού του/της εργαζόμενου/ης), τα πανεπιστήμια θα είναι υπό αστυνομική κατοχή κτλ. κτλ. Η λέξη «δικαιώματα» σχετικοποιείται, όπως συμβαίνει πάντοτε. Δε φταίνε γι’ αυτό οι ΛΟΑΤΚΙ, θα περιμέναμε όμως από όσους/ες τους εκπροσωπούν στο δημόσιο λόγο, κάποιες αναφορές σ’ αυτή τη σχετικοποίηση.
Ο Μητσοτάκης και η παρέα του έχουν καταλάβει ότι στα ζητήματα του σεξουαλικού προσανατολισμού δεν μπορούν να συνεχίσουν με τον πατροπαράδοτο τρόπο της ελληνικής Δεξιάς. Οταν στη Γερμανία προβεβλημένος υπουργός (και μάλιστα ακροδεξιάς κοπής), ο Γενς Σπαν δηλώνει ομοφυλόφιλος, όταν ακόμα και στην κοιτίδα του κοινωνικού συντηρητισμού, τις ΗΠΑ, ο Πιτ Μπούτιτζετζ έγινε ο πρώτος ανοιχτά γκέι υπουργός στην ιστορία της χώρας (τον διόρισε ο Μπάιντεν υπουργό Μεταφορών), δεν μπορεί η ελληνική Δεξιά να μην «εκσυγχρονιστεί» και ν’ αφήνει αυτά τα ζητήματα στην απόλυτη δικαιοδοσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Και βέβαια, όπως συμβαίνει σε όλα τα αστικά κόμματα εξουσίας σε όλο τον κόσμο, μια χαρά μπορούν να συνυπάρξουν οι ψευδο-δικαιωματιστές με τους ακροδεξιούς «παραδοσιακούς άντρακλες», τους Κυμπουρόπουλους (ψήφισε κατά της άμβλωσης) και τους Ζαγοράκηδες (αυτός ψήφισε κατά των ΛΟΑΤΚΙ και μετά είπε ότι έκανε λάθος, μη τυχόν και θυμώσει τον Μητσοτάκη και δεν τον κάνει πρόεδρο της ΕΠΟ). Ο καλός ο μύλος όλα τ’ αλέθει.
