Οταν ο γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Βούτσης δηλώνει στον ΒΗΜΑ FM για τον Οδυσσέα Βουδούρη ότι «είναι η επιτομή ενός πολιτικού ανοίγματος για τη φάση που βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ελπίζουμε να ακολουθηθεί και από άλλες κινήσεις ανάλογες», έχει πλήρη επίγνωση αυτών που λέει. Με βάση αυτή τη δήλωση, το ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τα πρόσωπα, ο Βουδούρης, ο Καρυπίδης, κάποιοι άλλοι του ίδιου φυράματος, αλλά το πολιτικό άνοιγμα. «Προσωπικά θα ήθελα να γίνουν πιο τολμηρά βήματα» είπε στην ίδια συνέντευξή του ο Βούτσης, υπονοώντας ευθέως πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μαζέψει ό,τι κινείται εκτός ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Τζάκρη, Κατσέλη, Μουτσινά, ακόμα και τον Μαριά με την παρέα του, αν βαρέσει διάλυση το κόμμα του Καμμένου.
Απολύτως στο ίδιο μήκος κύματος ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Βίτσας βάφτισε τον Βουδούρη σταυροφόρο για την πτώση της κυβέρνησης, έκανε αναφορά στο… κόμμα του, που αν ρωτήσεις εκατό έλληνες πώς λέγεται και οι εκατό θα απαντήσουν ότι δεν ξέρουν («Κοινωνία Πρώτα» λέγεται το «κόμμα» που έχουν φτιάξει ο Βουδούρης με τον Μουτσινά), και δε δίστασε να επιτεθεί στη μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζοντας ότι «η πολιτική που αναζητά μονόπλευρη συνεργασία με την ηγεσία του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει απορριφθεί». Ο ίδιος ξεκαθάρισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διατεθειμένος να μοιράσει συχωροχάρτια σε κάθε καριερίστα πολιτικό που θα τον προσεγγίσει, αδιαφορώντας για το παρελθόν του. Κάθε άλλη στάση θα είναι εκδικητική και τότε «δεν συνεννοούμαστε», όπως είπε ο Βίτσας με τα περίεργα ελληνικά του.
Σε τι συνίσταται το πολιτικό άνοιγμα; Τι μπορεί να προσφέρει στον ΣΥΡΙΖΑ ο Βουδούρης, που ως ΔΗΜΑΡ δεν τόλμησε να κατέβει υποψήφιος στην Καλαμάτα, αλλά προτίμησε τη σιγουριά της Β’ Αθήνας; Ο απίθανος αυτός τύπος, σύμβολο του πολιτικού σαλταδορισμού, δεν έχει καν το κύρος που είχαν στελέχη σαν την Κατσέλη. «Κηπουρός» του Γιωργάκη ήταν και έτσι βρέθηκε από τις ΜΚΟ στην επαγγελματική πολιτική.
Αντίθετα απ’ ό,τι συνέβη με τον Καρυπίδη, τον οποίο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ξεφορτώθηκε τάχιστα, με την περιφερειακή της οργάνωση να διαφωνεί και χωρίς η μειοψηφία της ΚΕ να βάζει ζήτημα, στην περίπτωση του Βουδούρη έχει στυλώσει τα πόδια και «γράφει κανονικότατα» τις αποφάσεις των νομαρχιακών επιτροπών της Πελοποννήσου, όπως και τις δημόσιες τοποθετήσεις των στελεχών της μειοψηφίας, ακόμη και ανθρώπων όπως ο Γλέζος.
Η περίπτωση Καρυπίδη προσφερόταν, γιατί αποτελεί μια περίπτωση sui generis. Ενας ακροδεξιός συνωμοσιολόγος, με τοπική ισχύ ως καναλάρχης, που οι ΣΥΡΙΖΑίοι νόμισαν ότι θα τον περνούσαν λάθρα από την κεντρική πολιτική σκηνή. Το δοκίμασαν, δεν τα κατάφεραν και με τον ίδιο αμοραλισμό τον ξεφορτώθηκαν, με μια κατάπτυστη ανακοίνωση, στην οποία απαξίωσαν να δώσουν την παραμικρή εξήγηση για την επιλογή αυτού του φυράματος.
Λες και απευθύνονται σε ηλίθιους, έγραψαν ότι τον διώχνουν «συνεκτιμώντας τα στοιχεία και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών», λες και δεν ήξεραν προηγούμενα ποιον έχριζαν υποψήφιο περιφερειάρχη.
Αντίθετα, η περίπτωση Βουδούρη δεν είναι sui generis. Ο Βουδούρης είναι ένα δείγμα από τη μεγάλη δεξαμενή των πρώην Πασόκων που αναζητούν ή θ’ αναζητήσουν πολιτική σωτηρία μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Επιβάλλοντας σήμερα τον Βουδούρη (είτε εκλεγεί είτε όχι περιφερειάρχης Πελοποννήσου), η περί τον Τσίπρα ηγετική ομάδα θα έχει λυμένα τα χέρια της για την Κατσέλη, την Τζάκρη και ό,τι άλλο κυκλοφορήσει στην πιάτσα πριν τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Ο Βίτσας δε διστάζει να το πει με τον πιο κυνικό τρόπο: «Σε πολιτικό επίπεδο συγκροτούμε ένα κύμα ανατροπής από τους αριστερούς σοσιαλιστές ως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά (…) Αν η λογική είναι ότι εσείς ή εγώ ή ο οποιοσδήποτε κάποια στιγμή πήρε κάποιες αποφάσεις και σήμερα παίρνει, μέσα από την ίδια του την εμπειρία, διαφορετικές αποφάσεις, τότε νομίζω ότι συνεννοούμαστε (…) Εγώ είμαι με την μεγάλη ευρύτητα και είμαι και με τη λογική ότι η κοινωνία υποφέρει τώρα, δεν θα της πάμε λοιπόν ένα Ευαγγέλιο για μετά από 20, 30, 50 χρόνια πάνω στο οποίο εμείς θα θέλουμε απλά ισχυροποίηση, αλλά ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα κάνουν πολιτική. Πάμε να τους ανατρέψουμε τώρα».
Το ζήτημα δεν είναι ηθικό. Δεν αφορά πρόσωπα. Πολιτικές αφορά. Οταν κάποιοι μαζεύουν ό,τι πιο τυχοδιωκτικό κυκλοφορεί στην αστική πολιτική πιάτσα, δεν το κάνουν για να πάρουν την κυβέρνηση στο όνομα του λαού. Το κάνουν για να πάρουν την κυβέρνηση στο όνομα του κεφαλαίου.
