Ο Σαμαράς δοκίμασε να οργανώσει συνάντηση του ίδιου με τον Βενιζέλο και τον Θεοδωράκη, για να συντονίσουν τον αντιπολιτευτικό τους βηματισμό ενάντια στην «ανεύθυνη» κυβέρνηση που «θέτει σε κίνδυνο τη θέση της χώρας μας στην ΕΕ και στο ευρώ». Το δοκίμασε στο φόρτε της πρώτης φάσης της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης, πριν τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, και εισέπραξε μια δημόσια άρνηση από το Ποτάμι (ο Θεοδωράκης επέλεξε να επισκεφτεί τον Τσίπρα στο Μαξίμου και να του εκφράσει διαθεσιμότητα για στήριξη της κυβέρνησης) και μια σιωπηλή (αλλά εξίσου ηχηρή) άρνηση από το ΠΑΣΟΚ.
Βενιζέλος και Θεοδωράκης τελικά επιβεβαιώθηκαν, γιατί η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη διέλυσε την προπαγάνδα περί στρατηγικής Grexit, που δήθεν εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν Θεοδωράκης και Βενιζέλος ακολουθούσαν τον Σαμαρά, θα βρίσκονταν εκτεθειμένοι και δε θα μπορούσαν στη συνέχεια να αρθρώσουν καμιά κριτική κατά του ΣΥΡΙΖΑ, για-τί θ’ αντιμετώπιζαν την κατηγορία ότι καταστροφολογούν σκόπιμα, υπονομεύοντας τη διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης.
Ο Σαμαράς επανήλθε, όχι με δημόσια πρόσκληση αλλά με διοχέτευση απόψεων στους δημοσιογράφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ της ΝΔ, όταν η διαπραγμάτευση ξανασκάλωσε και από μεριάς διάφορων συριζαίων (όχι του Τσίπρα και του στενού επιτελείου του Μαξίμου) άρχισαν να πέφτουν στην πιάτσα απειλές περί ρήξης με τους δανειστές και προσφυγής στο λαό. Θεοδωράκης και Βενιζέλος, μολονότι και οι ίδιοι ανέβασαν τους τόνους της κριτικής προς την κυβέρνηση (πάντα από τα δεξιά), έδειξαν πλήρη αδιαφορία για την πρόταση Σαμαρά.
Ο Θεοδωράκης φρόντισε να ακουστεί από τα αστικά ΜΜΕ η άποψή του, ότι το Ποτάμι δεν έχει κανένα λόγο να αναζητήσει πολιτική συνεργασία με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, γιατί τότε θα αρνηθεί το λόγο της δημιουργίας του και θα γίνει ένα με τα παλιά κόμματα τα οποία ως τώρα κατήγγειλε. Απόλυτα λογικό από τη μεριά του. Σαμαράς και Βενιζέλος καταποντίστηκαν στις τελευταίες εκλογές, το Ποτάμι κατάφερε να επιβιώσει μια χαρά (έστω κι αν δεν κατάφερε να πάρει την τρίτη θέση, που την πήραν οι νεοναζί) και στην προοπτική της αποδυνάμωσης του ΣΥΡΙΖΑ έχει μέλλον μόνο στην περίπτωση που δεν ταυτιστεί με τους Σαμαρά-Βενιζέλο. Αλλωστε, έχει δηλώσει διαθέσιμος για συμμετοχή στην κυβέρνηση Τσίπρα, στο βαθμό που υπάρχουν αναταράξεις στη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ.
Ο Βενιζέλος, από την άλλη, έχει το δικό του πρόβλημα. Ψάχνει να βρει τρόπο να μην φύγει από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αυτό μπορεί να γίνει αν μπορέσει να δημιουργήσει ένα άλλο σχήμα, ευρύτερο από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δε θα περιέχει το ΠΑΣΟΚ ως συστατικό του στοιχείο (όπως συνέβη με την Ελιά και τη Δημοκρατική Παράταξη). Πρόσφατα συναντήθηκε με τη Διαμαντοπούλου, τύποις για να συζητήσουν για το νομοσχέδιο Μπαλτά, ουσιαστικά όμως για να συζητήσουν για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος. Η Διαμαντοπούλου κρίνει πως έμεινε πολύ καιρό εκτός ενεργής πολιτικής και πως είναι καιρός να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, στο οποίο ο Βενιζέλος θα σύρει το ΠΑΣΟΚ, ενώ γίνεται λόγος ακόμη και για βουλευτές της ΝΔ, που δε γουστάρουν τον Σαμαρά, και για βουλευτές του Ποταμιού, που δε γουστάρουν τον καισαρισμό του Θεοδωράκη.
Φυσικά, οι άλλοι Πασόκοι δε θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια, αφήνοντας τον Μπένι ελεύθερο να κάνει το παιχνίδι της δικής του επιβίωσης, εμφανιζόμενος κάποια στιγμή ακόμη και ως… μεταβατικός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μέχρι τη δημιουργία του νέου κόμματος. Ηδη, η Φώφη φωνάζει «καμιά αναβολή του συνέδριου», Λοβέρδος και Κωνσταντινόπουλος ξινίζουν τα μούτρα όταν ακούνε για αναβολή, ενώ ο Σκανδαλίδης θα ήθελε τον εαυτό του στο ρόλο ενός μεταβατικού προέδρου, για να παραδώσει μετά τη σκυτάλη στο πουλέν του, τον Ανδρουλάκη.
Στην αντιπολίτευση, λοιπόν, οι φυγόκεντρες δυνάμεις είναι περισσότερες και απείρως πιο ισχυρές από τις κεντρομόλες.
