Κυριακή βράδυ παραιτήθηκε ο Καραμανλής, Δευτέρα πρωί άρχισε το ξεκατίνιασμα των δεξιών στα ραδιοκάναλα. Η χαρά των επιθεωρησιογράφων. Το τι λέει ο στόμας τους δεν περιγράφεται. Αλλος λέει ότι έχασαν γιατί δεν είχαν επικοινωνιακή πολιτική. Αλλος τα βάζει με την επιλογή του Αντώναρου, λέγοντας με ύφος επαρχιώτη κουραδόμαγκα: «δεν βλέπεται ο άνθρωπος». Αλλος λέει με ύφος «ακούτε με, γιατί ξέρω τι λέω»: πώς να κερδίζουμε όταν εγώ έχω να δω τον Καραμανλή από το 2005. Το αποκορύφωμα της γκροτέσκας κατάστασης είναι πως εμφανίζονται ως τιμητές ο Λιάπης και ο Τσιτουρίδης. Ο πρώτος διώχτηκε από τον πρωθυπουργό-ξάδερφο λόγω του γνωστού ταξιδιού με έξοδα Χριστοφοράκου–Siemens στη Γερμανία και επειδή προφανώς ενημερώθηκε ότι δεν θα είναι υποψήφιος, φρόντισε να κάνει την ηρωική του έξοδο. Ο δεύτερος διώχτηκε δυο φορές από την κυβέρνηση για «σκανδαλιές» και απέκτησε φωνή μόνο όταν ο Καραμανλής τον έβγαλε από τις λίστες των υποψηφίων.
Η ΝΔ περνάει τη φάση της ταπείνωσης. Υποβάλλονται σ’ ένα εξευτελιστικό «γκρουπ θέραπι», σε δημόσια θέα, για να τα βγάλουν όλα τώρα και μετά, σιγά-σιγά, ν’ αρχίσουν να μαζεύονται, να ανασυγκροτούνται, ώστε να αποτελέσουν και πάλι εναλλακτική λύση εξουσίας. Οπως ακριβώς έγινε με το ΠΑΣΟΚ. Ποιος θυμάται σήμερα τι γινόταν το 2007 τέτοια εποχή;
Ετσι δεν θα θυμάται μετά καναδυό χρόνια τι θα έχει γίνει τους επόμενους μήνες στη ΝΔ. Τα μίντια, που κάνουν όλο το παιχνίδι, φροντίζουν για το τι θ’ ακουστεί και τι αξίζει να θυμόμαστε. Ηδη, ενόσω συνεχίζεται το καθημερινό ξεκατίνιασμα των γαλάζιων στελεχών, εφημερίδες ενός μεγάλου φάσματος φροντίζουν να κρατάνε τα μπόσικα. Γιατί η ανασυγκρότηση της ΝΔ έχει σημασία για την ασφάλεια του συστήματος. Ιδού μικρό δείγμα τέτοιας αρθρογραφίας. Εγραφε η συντηρητική «Καθημερινή» στο κύριο άρθρο της την περασμένη Τρίτη: «Η ανασυγκρότηση της ΝΔ είναι εξαιρετικά σημαντική για το μέλλον της χώρας. Ο τόπος χρειάζεται μια δυναμική αλλά και δημιουργική αντιπολίτευση όσο και μια καλή κυβέρνηση». Και τα καταπράσινα «Νέα», επίσης στο κύριο άρθρο: «Τώρα θα πρέπει να τα αλλάξουν όλα. Γιατί βέβαια η χώρα έχει ανάγκη και από ένα σοβαρό κόμμα αντιπολίτευσης».
Τα συστημικά ΜΜΕ φροντίζουν επίσης για κάτι ακόμη. Να περιορίζεται όλη η συζήτηση σε θέματα τεχνικής της εξουσίας και όχι σε θέματα ουσιαστικής πολιτικής. Λες και η ΝΔ έχασε επειδή ο Καραμανλής έκανε το ένα ή το άλλο επικοινωνιακό λάθος και όχι επειδή εφάρμοσε, ιδιαίτερα μετά την εκλογική νίκη του 2007, μια σκληρή, κοινωνικά ανάλγητη πολιτική, ενώ ο Καραμανλής υποσχέθηκε προεκλογικά… ακόμη χειρότερες μέρες. Ακόμη και τα σκάνδαλα δε μπορούν να αποδοθούν σε χειρισμούς, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο στη διαδρομή μιας κυβέρνησης. Ποια κυβέρνηση από το 1974 και μετά δεν συνδέθηκε με σκάνδαλα, ειδικά όταν άρχιζε να χάνει τη λαϊκή στήριξη, επομένως και την ικανότητα να κουκουλώνει με κάποια άνεση τα σκάνδαλα;
Οταν, όμως, η συζήτηση περιορίζεται σε χειρισμούς και στα πρόσωπα, διευκολύνεται η διαδικασία της «κάθαρσης» για ένα κόμμα που υπέστη μια βαριά εκλογική ήττα. Διότι εκείνο που ενδιαφέρει το σύστημα είναι να έχει ισχυρά αστικά κόμματα στην αντιπολίτευση, για να είναι έτοιμα να πάρουν τη σκυτάλη στην άσκηση της εξουσίας, χωρίς να προκύψει πολιτική κρίση. Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές, το βλέπουμε μια φορά ακόμη τώρα.
Ολα τα υπόλοιπα ανήκουν στη σφαίρα της παραπολιτικής. Είναι λογικό ότι η νέα εποχή στην οποία εισέρχεται η ΝΔ θα περάσει από μια σύγκρουση. Κάποιος πρέπει να εκλεγεί αρχηγός, γιατί τα αστικά κόμματα είναι κατεξοχήν αρχηγικά. Ολοι, λοιπόν, τρέχουν να πλασαριστούν δίπλα στους δελφίνους, που ακόμη δρουν στο παρασκήνιο και όχι στο προσκήνιο. Υπάρχουν παράγοντες με δύναμη (ο Μεϊμαράκης π.χ.) που κάθε δελφίνος τους θέλει δίπλα τους. Υπάρχουν ομάδες βουλευτών, για τους οποίους ισχύει το ίδιο. Υπάρχουν καπιταλιστικοί όμιλοι που μπορούν να επηρεάσουν καταστάσεις. Θα εξελιχθεί, λοιπόν, ένας σκληρός αγώνας, με χτυπήματα κυρίως κάτω από τη μέση, και στο τέλος κάποιος (ή κάποια) θα κερδίσει και κάποιοι θα χάσουν. Ετσι παίζεται το παιχνίδι εδώ και χρόνια.
