Ηταν τεράστια η διαδήλωση στο Σύνταγμα, αργά το απόγευμα της περασμένης Κυριακής, ειδικά αν ληφθούν υπόψη οι συνθήκες (Ιούλιος και Κυριακή). Πρέπει να πλησίαζαν τις 20.000 οι άνθρωποι όλων των ηλικιών (με μειοψηφία τη νεολαία) που συγκεντρώθηκαν σε ένα συλλαλητήριο αλλιώτικο από τα άλλα. Σε ένα συλλαλητήριο με ελάχιστα πανό και χωρίς συνθήματα. Μόνο μερικές οργανωμένες ομάδες φώναξαν κάποια συνθήματα (από τους μπροστινούς, που κατέθεσαν τα αποκαΐδια στον Αγνωστο Στρατιώτη και επί ώρα μούντζωναν με την ψυχή τους το κτίριο της Βουλής, ακούστηκε ακόμα και το σύνθημα «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή»!), η πλειοψηφία στάθηκε εκεί για κάμποση ώρα σιωπηλή, ενώ κυριαρχούσαν οι ήχοι από σφυρίχτρες. Ολα έδειχναν ότι ήταν μια αυθόρμητη και εντελώς ανοργάνωτη συγκέντρωση ανθρώπων, που τους συγκέντρωσε εκεί η αγανάκτηση για την καταστροφή του δασικού περιβάλλοντος.
Οπως συνήθως συμβαίνει, όμως, τα φαινόμενα απατούν. Η συγκέντρωση αυτή δεν ήταν αποτέλεσμα της διαδικτυακής δραστηριότητας και των SMS (αυτό άλλωστε φάνηκε και από το μικρό ποσοστό νέων μεταξύ των συγκεντρωμένων). Δούλεψαν γι’ αυτή τα μεγαλύτερα συγκροτήματα των ΜΜΕ: εφημερίδες και ραδιοφωνικοί σταθμοί προπαγάνδιζαν επί μέρες αυτή τη συγκέντρωση και ήταν η δική τους δουλειά που κατέβασε όλον αυτόν τον κόσμο. Το αυθόρμητο, επομένως, δεν ήταν καθόλου αυθόρμητο. Φαινόταν σαν τέτοιο. Ηταν ιδεολογικό στοιχείο της ίδιας της συγκέντρωσης, που έ-πρεπε να φαίνεται σαν πρωτοβουλία της «κοινωνίας των πολιτών».
Αυτό δεν μειώνει καθόλου την ανιδιοτέλεια της συμμετοχής της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτών που μπήκαν στον κόπο να κατέβουν σ’ αυτή τη «βουβή» διαμαρτυρία, όμως δεν πρέπει και να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε φαινόμενα ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης, που καλύπτεται πίσω από τη μάσκα της «κοινωνικής πρωτοβουλίας».
Το πολιτικό σύστημα περνά κρίση. Τα αστικά κόμματα είναι αναξιόπιστα. Για άλλους λόγους τα δυο μεγάλα, για άλλους τα δυο μικρά. Το σύστημα, όμως, πρέπει να δουλέψει. Η οργή του κόσμου πρέπει να εκτονωθεί. Ο δρόμος προς οικολογικά κινήματα αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού πρέπει να φραχτεί. Αυτός ήταν ο πρώτος στόχος. Από κοντά έρχονται οι «πράσινες μπίζνες». Κάποιοι πρέπει να πουλήσουν φάρμακα ανακούφισης από την περιβαλλοντική καταστροφή. Το έργο αυτό ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν οι βαρόνοι των μίντια, χέρι-χέρι με τους επαγγελματίες της οικολογίας, που βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στον αφρό και να προωθήσουν τις μπίζνες τους. Δεν είναι τυχαίο ότι λίγες μέρες μετά απ’ αυτή τη διαδήλωση πέντε περιβαλλοντικές ΜΚΟ εμφανίστηκαν σε κοινή συνέντευξη Τύπου και ζήτησαν από το κράτος να τις χρησιμοποιήσει στα έργα αναδάσωσης και προστασίας της Πάρνηθας. Λες και το κράτος δεν έχει υπηρεσίες με ανθρώπους πολύ πιο κατηρτισμένους από τους αετονύχηδες των ΜΚΟ, για να κάνουν αυτή τη δουλειά, αν αφεθούν απερίσπαστοι και τους δοθούν τα απαραίτητα κονδύλια.
Παρακολουθώντας αυτή την εκδήλωση (φανταζόμαστε τον ίδιο ή και περισσότερο κόσμο θα είχε και η χτεσινή συναυλία, που διέθετε και φόρμες), αισθανθήκαμε λύπη, καθώς διαπιστώσαμε μια ακόμα πτυχή των βλαβερών συνεπειών του καναπέ. Του καναπέ στον οποίο έχει καθηλωθεί η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων, παρακολουθώντας τα γεγονότα διαμεσολαβημένα από τα ΜΜΕ και χειραγωγούμενοι ιδεολογικά από αστικά κέντρα, χωρίς το στοιχειώδες κριτήριο αξιολόγησης των σκοπιμοτήτων που αυτά τα κέντρα υπηρετούν.
