Το ζήτημα δεν είναι απλά θεσμικό-διαδικαστικό. Οτι δηλαδή κατατέθηκε στη Βουλή σωρεία τροπολογιών σε άσχετο νομοσχέδιο. Πρόκειται για σκανδαλώδη συμπεριφορά, που αποκαλύπτει διαπλοκή με επιχειρηματικά συμφέροντα. Εμφανίστηκε, για παράδειγμα, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ονόματι Δημητριάδης και μαζί με δύο ακόμα συριζαίους βουλευτές κατέθεσε τροπολογία, σύμφωνα με την οποία ιδιώτης που αγοράζει κρατικό περιουσιακό στοιχείο απαλλάσσεται από παραβάσεις λαθρεμπορίας, σε περίπτωση που οι παραβάσεις τελέστηκαν όταν αυτό το περιουσιακό στοιχείο ήταν κρατικό. Τελικά, επειδή ξεσηκώθηκε η αντιπολίτευση, ο Δημητριάδης απέσυρε την υπογραφή του από την τροπολογία, για να μην τον πουν λαμόγιο, μολονότι αυτή είχε γίνει δεκτή από τον υπουργό Σπίρτζη.
Ποια είναι τα συμπεράσματα που βγαίνουν απ' αυτό το περιστατικό; Πρώτο, ότι πρόκειται για φωτογραφική διάταξη. Κάποιος καπιταλιστικός όμιλος θέλει ν' αγοράσει κρατική επιχείρηση, αλλά θέλει να την πάρει απαλλαγμένη από πρόστιμα που της έχουν επιβληθεί. Για ποια εταιρία πρόκειται και ποιος σκοπεύει να την αγοράσει δεν έγινε σαφές.
Δεύτερο, η τροπολογία έπρεπε να είναι υπουργική και όχι τάχαμου πρωτοβουλία κάποιων βουλευτών. Ομως, οι υπουργικές τροπολογίες απαιτείται να συνοδεύονται από έκθεση του Γενικού Λογιστήριου του Κράτους για τις επιπτώσεις τους επί του κρατικού προϋπολογισμού, ενώ οι βουλευτικές όχι. Γι' αυτό κατέφυγαν στο κόλπο να σερβίρουν την τροπολογία σε κάποιον βουλευτή και μετά να την κάνει δεκτή ο υπουργός. Ο Δημητριάδης ήταν απλώς ένα εκτελεστικό όργανο. Γι' αυτό και τρόμαξε και απέσυρε την υπογραφή του, όταν η αντιπολίτευση άρχισε να φωνάζει για σκάνδαλο και λαμογιά.
Κι εμείς ρωτάμε: ποια η διαφορά αυτής της (ν)τροπολογίας από τη (ν)τροπολογία Πάχτα που βόλευε τις βλέψεις του μεγαλοκαπιταλιστή Στέγγου στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής; Για ποιο «ηθικό πλεονέκτημα» έχουν το θράσος και μιλούν οι συριζαίοι, όταν ξεπέφτουν σε τέτοιες σκανδαλώδεις διαδικασίες βολέματος καπιταλιστών;
